De laatste weken van mijn zwangerschap

Welkom op mijn allereerste blog, op dit platform. 

Via deze weg zal ik mijn ervaring, gevoelens, gedachtes, eigenlijk mijn hele wel en wee rondom de geboorte en opvoeding van ons zoontje delen. Dit doe ik mede als een soort van therapie voor mijzelf. Wellicht lezen nog meer moeders dit die zich erin herkennen óf steun vinden.

Waar zal ik eigenlijk beginnen? Er is zoveel te vertellen, zoveel te verwerken voor mij. Laat ik maar beginnen bij de laatste weken van mijn zwangerschap. Enige achtergrond over ons gezin zal ik later nog wel schrijven. 

Met 32 weken stapte ik lichtelijk de achtbaan van mijn zwangerschap in. Tijdens de controle bij de verloskundige bleek ik een bloeddruk van 180/95 te hebben. Door het verleden ben ik bekend met een hoge bloeddruk maar sinds mijn zwangerschap was die nog nooit zo mooi. 

Door de verloskundige werden wij meteen naar het ziekenhuis gestuurd. Net nadat ik de grap had gemaakt dat wij bijna de bingokaart vol hadden, doelend op de bespreek punten van de verloskundige. In heet ziekenhuis aangekomen mocht ik meteen aan de ctg, werd mijn bloeddruk nogmaals gemeten en bloed afgenomen. Op het hartje bij de verloskundige na had ik nog nooit zolang ons zoontje gehoord. Leuk!”, dacht ik, “lekker lang naar de kleine luisteren”. Een half uur werd driekwartier en dat werd een uur. De volgende dag zou er een echo gemaakt worden. Nu zag ik nooit echt goed hoe ons zoontje lag maar de 29w, 3d op het scherm was alles behalve Chinees. Terug op mijn kamer keken mijn vriend en ik elkaar aan; zag jij dat ook? Ik was toch echt 32w, 1d zwanger. Zowel de echoscopist als de verpleging lieten niet echt iets merken. Behalve dat de baby iets kleiner is dan normaal maar niet erg. Na 3 dagen mocht ik dan ook naar huis.

Weer thuis bekende eigenlijk meteen begin van mijn verlof, tenzij werken voor mij therapeutisch werkte dan mocht ik halve dagen werken. Dat heb ik dus gedaan maar met 5 kwartier enkele reis blijft het alsnog een hele werkdag. 

Ondertussen moest ik wel elke week op controle, 2x per week een ctg en 1x per week een echo. Bij de eerste ctg controle liet de kleine soms een dipje zien. De dag erna mocht ik daarom terug voor een ctg, deze was netjes. Alleen werden mijn afspraken wel meteen aangepast. Nu was het 2x per week een ctg en een echo erbij. Deze eerste afspraak was al over 2 dagen op vrijdag.

Helaas kon deze afspraak niet doorgaan in ons eigen ziekenhuis dichtbij maar op een andere locatie. “Nou ja oké voorruit prima”,dacht ik nog, “voor die ene keer”. Ik moest mij om 9.15 uur melden voor echo en daarna meteen ctg. Vriend van werk opgehaald, want dir kan wel even tussendoor. 

Zo erg dat ik “baalde” dat we naar een andere locatie van het ziekenhuis moest zijn, zo fijn was het eigenlijk meteen. Deze echoscopiste was heel snel met alle handelingen en vertelde eveneens heel duidelijk en fijn aan ons wat en hoe alles zat. 

De verpleegkundige kwam ons vertellen dat het filmpje er netjes uit ziet maar ze liever nog wat interval willen zien. Prima dan blijf ik nog maar liggen... wel hebben wij ook even gevraagd of er nog een verloskundige oid langs kan komen om een update te even over onze kleine want dat weten wij niet precies.

Zo vertelde hij dat de navelstreng van de kleine heel strak zat en hij hierdoor te weinig voeding kreeg om te groeien. Als compensatie zette hij zijn bloedvaten in de hersenen open om het rond te krijgen. Dit was opzich goed maar zeker niet de bedoeling dat hij dit moest doen. Daarnaast was mijn placenta te klein én had ik bijna geen vruchtwater. Shit, dit was wel serieus slikken en andere koek. Hiervoor moest ik aan het einde van de middag, rond 16.00 uur, nogmaals voor een echo. 

Helaas was hier geen verandering op te zien. Hierop werd besloten dat ik moest blijven. Ik stond al zelfs ingepland voor een inleiding over 5 dagen! *slik* inmiddels was het tegen 18 uur, er werd eten voor mij geregeld en alles werd verder geregeld. Het enige wat ik dacht was; ik wil naar mijn eigen ziekenhuis, dichterbij huis en ik brak.