De laatste week?! (blog vanuit bed!)

Goedemorgen (aanstaande) mama's en papa's! 

Het is 04:30. De wekker gaat. Mijn partner moet op dinsdag altijd extreem vroeg opstaan omdat hij op dinsdag en en woensdag aan de andere kant van Nederland werkt. Handig? Ja, nee... Ik kan daarna gewoon nooit meer slapen. Pas rond ergens einde morgen val ik dan - waar ik ook zit, lig of sta - in slaap. Haha. Maar op zich, met een kleine op komst vind ik het ergens vrij handig. Nu hopen dat de kleine dan zo mee gaat in dit ritme. En waarom aan de andere kant van Nederland? Omdat hij (1) daar een goede baan aangeboden kreeg en (2) we in 2021 toch die kant op willen verhuizen. Mijn familie woont in het westen van het land en met de kleine man op komst willen we toch heel graag hem daar laten opgroeien.

Het is 09:31. Ik ben inmiddels vijf uur wakker en heb veel onderzoek gedaan naar tips&tricks voor het opzetten van mijn blog en ik ben aan de slag geweest met mijn socials. Verder is er nog niet heel veel uitgekomen vandaag. Ik vind het maar een gekke tijd. Ik ben vandaag 39+2 weken zwanger en wordt de afgelopen dagen bijna teleurgesteld wakker. Ik ga dan ook al vier dagen, een soort van, betreurd naar bed - maar los daarvan word ik elke dag wakker van "Oh, het is nog niet begonnen". Want het kan, het kan al twee goeie weken, dat de bevalling gaat beginnen. En hoe langer het duurt, hoe meer ik ergens ga twijfelen of ik het wel aan zie komen? Wat als ik op een avond ga slapen met de eeuwige harde buiken die ik al weken heb en dan opeens misschien wel de verloskundige te laat bel? En die onzekerheid haalt me onderuit. Inmiddels ben ik ook wel echt zekerder geworden door een onverklaarbare reden. Enfin, de enige reden die ik hiervoor kan bedenken is 'de natuur'. Hoe het lichaam zich klaarmaakt voor het einde of het begin - hoe je het wil noemen -, neemt het fysieke ook het mentaal mee. Gek genoeg kon ik drie weken geleden alleen nog maar huilen van onzekerheid voor de bevalling en werd ik daardoor geadviseerd filmpjes te kijken en boeken te lezen ter voorbereiding. De boeken heb ik in huis, ongeopend en/of grof doorgebladerd en de filmpjes net zo. Maar nu... er heerst een soort rustige waas over me heen waarin niemand mij wat kan maken. Is dit de bubbel die ze beschrijven? 

Maar wanneer begint het dan? Dat is eigenlijk de enige onzekerheid die op me rust. Wanneer gaat het nou beginnen? Het is dinsdag, aanstaande zondag ben ik uitgerekend. Gaan we de 40 weken vol maken of zelfs de 41? En hoelang duurt het dan? Gek genoeg heb ik zin in een lang bevallingsavontuur, maar misschien als ik daar eenmaal in zit niet. Ik ben zo benieuwd hoe het gaat zijn, de bevalling. Hoe het gaat, wat ik voel... Ik ben benieuwd hoe mijn zoon eruit gaat zien. Ik ben niet benieuwd naar hoe het leven gaat zijn, want hij maakt al 9 maanden deel uit van mijn leven. Dat mijn buurvrouw gister dan ook tegen me zei: "Geniet nog maar even van de vrijheid.", vond ik dan ook zo vervelend. Ik ben überhaupt vrij uitgesproken over mensen die dingen vinden van en zeggen over mijn zwangerschap; ik kan daar niet zo goed mee dealen. Maar een opmerking als "Nog even genieten dan maar van je vrijheid.", vind ik zo ongepast. Ja, mijn leven zal zeker veranderen en ik zal wellicht niet vijf uur lang meer in de ochtend kunnen zoeken naar de beste camera tips voor mijn Samsung S20 Ultra 5G (mijn ochtend vanochtend dus), maar wat geeft het? Het nadenken over kinderen krijgen, de stap zetten en zwanger worden heeft mij nooit doen nadenken over wat ik er voor inlever. Naar mijn idee lever ik er namelijk niks voor in. Mijn kind is een verrijking van mijn leven, geen obstakel. Wellicht ervaar ik juist meer vrijheid? Heeft men daar wel eens aan gedacht? En los daarvan; vrijheid is een heel filosofisch concept die voor ieder mens en wezen anders is. 

Ik neem dan ook deze laatste dagen zwangerschap niet de vrijheid tot me, maar ik doe gewoon niet zo veel. Ik lig op bed, ik luister muziek, ik schrijf en plunder social media. Ik check zo af en toe of we écht alles in huis hebben en probeer met de beetje energie die ik over heb zo af en toe een was te doen of de vaatwasser in- en uit te ruimen. Mijn partner moet namelijk alles doen, 9 van de 10 keer lukt het me niet omdat ik te moe of te emotioneel ben. Maar de beetjes energie die ik heb zet ik graag in. Ook ga ik morgen een expositie bezoeken en ga ik donderdag tóch nog even werken (podcast opnemen). 

Ja, ik ben dit prachtige lijf zat omdat ze gewoon in de weg zit. Maar ik ga het ook missen. Ik hou vocht vast en mijn emoties gieten als donderwolken en achtbanen door ons huis, maar ach... Afstanden van nog geen 5 minuten kosten me het driedubbele en de rest van de dag ben ik dan niks meer - qua energie - waard. Maar continu binnen en afwachten vind ik ook weer zo... 

We zien het wel. De baby komt wanneer hij komt. Ik kijk er in ieder geval enorm naar uit. Het bevallingsavontuur en het vasthouden van onze zoon. Vraag me alleen af of ik hem dan nog loslaat? Haha! 

Voor alle zwangere vrouwen die dit lezen, wel of niet dichtbij het eind; hoe ervaren jullie het? Waar staan jullie in jullie reis en wat zijn de dingen die tegen jullie zijn gezegd waar jullie "nog even van moeten genieten"? 

Ik ga genieten van mijn bed, poes en de muziek die opstaat. Wanneer ik zin heb ga ik thee maken en wat brood. En die natuurlijk verorberen op bed. "Om nog even van de vrijheid te genieten" - haha! 

Liefs, 

Mama Mel

@m.a.m.a.mel