10 jaar geleden
De laatste loodjes....
De andere kant van de Roze Wolk... Mijn belevenis van mijn tweede zwangerschap
Nog 2 weken te gaan... nog 2 weken van labiele gedrag, janken om de raarste dingen, heel snel prikkelbaar zijn, een verzwakte blaas,een gezicht die een tiener de nachtmerrie is en moeite met bewegen. Ooit was ik naief en dacht dat alle zwangere vrouwen prachtige huid en haar kreeg, dat ze straalde en dat het bevalling een picknick zouden zijn want ja.. je lichaam is tenslotten ervoor gemaakt..... Ik ben wel gruwelijk ontwaakt uit dat illusie, tijdens de zwangerschap van mijn zoontje en de traumatische bevalling.
Nou zou je zeggen dat na zo een ervaring je dus echt nooit maar nooit meer zwanger worden... en ja het was ook niet de bedoeling ooit weer zwanger te worden. Ik kreeg een man in mijn leven die van het eerste ontmoeting het duidelijk maakte dat hij geen kinderen kon krijgen en eerlijk gezegd was ik er wel blij mee. Ik meen ik had al een zoontje(die ze vader er vandoor is toen de zwangerschapstest positief blijkt) en ik was super content met mijn leven met alleen mijn zoontje verder, had al eigenlijk niet gerekend op een man in ons leven erbij.
Ik heb hem dus ook heel duidelijk gemaakt van het begin af dat ik een LAT relatie ziet zitten en aan een kindje meer dan genoeg had.
Groot was mijn schock toen ik na 6 maanden toch blijkt zwanger te zijn, voorbehoedsmiddel en al..... Hoe kan het nou???!!! De ongeloof was groot en de angst nog groter. Hier gaan we weer!!! Maar ik had er stiekem de hoop in dat deze keer de zwangerschap mee zouden vallen....
Ik kan eerlijk zeggen dat ik na deze zwangerschap mijnzelf laten steriliseren, desnoods ruk ik zelf mijn eierstokken eruit. Ik had gewoon weer pech en elke kwaal die jullie al ooit van had gelezen tijdens de zwangerschap, die heb ik zo onderhand gehad.
Ik was misselijk tot 8,1 maanden, ben al incontinent vanaf mijn eerste zwangerschap maar nu is het weer NOG erger. Nooit geweten dat een mens zoveel jeuk kunnen hebben over je lichaam en zoals ik al zei... ik ben helemaal getekend onder de pukkels en rodebruin vlekken op mijn gezicht. Tot overmaat van ramp heb ik er ook nog een navelbreuk en een paar bloedende aambeien bij gekregen, mijn haar is bros en brokkel af, mijn nagels breuk als je er net na kijkt en de hormonale ups en downs is erger als een achtbaan.
Ook dan te begrijpen als je 1000 keer te horen krijgen dat jij wel er iets moois voor terug krijgt en dat dan vooral van stralende mammas in spe...... in mijn gedachtes geef ik ze maar al te graag een mep, want voel dus helemaal niet op mijn best.
Jankend keek ik met me zoontje na de teletubbies.... niet dat ze nou echt iets emotioneels deed ofzo ik meen het is de teletubbies in hemelsnaam! Is gewoon de hormonen en mijn huisarts gaf mijn een bemoedigende schouderklopje... "kop op meid, het is de laatste loodjes en die wegen het zwaarst" Halleluja zei ze niet dat ik er iets moois voor terug krijgen want dat heb ik al tot vervelens toe gehoord. En geloof mij nou door alle hormonen kan jij geen roze wolk zien alleen een grote donderwolk.
Wel weet ik een ding zekers... de einde is in zicht! Ook weet ik zeker dat als ik in dat grote onschuldige oogjes kijken dan weet ik dat het elke ongemak van elke seconde van de 40 weken waard was(al wil ik het NOOOOIT meer over doen)
Dus voor alle andere mammas zoals ik die niet echt het textboek zwangerschap achter de rug hebt, hou moed! Voor ons is er ook een gouden medaille aan het eind.
De laatste loodjes, wegen het zwaarst...
Wielke
Wat een verhaal! Ook ik heb niet de 'droomzwangerschap' zoals ik die in mijn omgeving veelvuldig zie. Zou zo graag iedereen zelf verteld hebben dat ik zwanger was, onbezorgd spulletjes voor de kleine gaan shoppen, gewoon blijven werken en genieten van m'n groeiende buik. Mijn werkelijkheid is dat ik 2x ben opgenomen aan het infuus omdat ik niet meer kon eten en drinken, daarna weken sondevoeding gehad en nu probeer ik het te redden met 'astronautenvoeding'. Ik kan al maanden niet werken, thuis niet veel meer doen dan me van bed naar bank verplaatsen en tussendoor naar het toilet en dat is al meer dan moeite genoeg. Als ik me kan veroorloven om achter de pc te zitten is dat een echte activiteit geworden om naar uit te kijken... Maar je hebt helemaal gelijk dat dit het waard is! Want ik heb al een kind (en ja ook bij de eerste zwangerschap meer dan 20 kilo afgevallen maar ze hadden er toen een verklaring voor in het ziekenhuis dat het te maken had met eerdere eierstokproblemen en tweede keer heel anders zou gaan. Ik geloof nu niet meer dat er een ander soort vrolijkere zwangerschap voor me is weggelegd en weet dus ook zeker dat ik nooit meer zwanger wil worden, hoe zeer ik van kinderen houd, ik wil er voor de eerste twee kunnen zijn en ik wil mijn organen niet nog meer kapot maken door uithongering en gewoon kunnen herstellen na de bevalling. Wat ik het meest verschrikkelijke vind tijdens mijn zwangerschap zijn niet eens de mensen die roepen dat het het waard zal zijn, want ik weet uit ervaring dat het het uiteindelijk waard is, maar de mensen die mij afkeurend bekijken als ze horen dat ik zo ziek ben door zwangerschap (want tot 28 weken was het niet zichtbaar en ik draag nog steeds m'n gewone kleding) en die dan menen dat ik voor abortus had moeten kiezen dan was ik niet zo ziek geweest. Ik hoop voor je dat de bevalling wel voorspoedig zal verlopen en anders op z'n minst het herstel erna, dat je dan wel kunt genieten van je kleintje wat je tijdens je zwangerschap is ontnomen. Probeer elke dag iets moois te bedenken uit je zwangerschap, hoe veel verschrikkelijke dingen je ook op kunt noemen van die dag. Zo is het voordeel voor mij dat ik weliswaar enorm veel problemen heb doordat ik zoveel ben afgevallen, maar doordat ik zo dun ben kon ik wel het kindje al heel vroeg voelen en al extreem vroeg was het ook al meerdere keren per dag van buitenaf perfect te zien en te voelen, wat het voor mijn eerste kindje heel leuk maakt. Ik geef toe dat het moeilijk was om me daarop te concentreren toen ik nog meer dan 20x per dag overgaf, maar toch is er altijd iets positiefs. En zelfs als je niets merkt zelf dat positief is dan kan het altijd nog zijn dat bij een echo het kindje wel volledig goed op groei ligt ondanks dat jij je zo rot voelt. En waar ik extra van geniet: de moment met mijn oudste, lekker samen knuffelen en vertellen. Als ik me rot voel doet een extra knuffel van hem zo enorm goed! En als hij ziet hoe slecht het met me gaat komt hij mij vertellen dat ik zo'n lieve mama ben, de beste die er is dat ik dit allemaal doe om een kindje te krijgen. Zo'n klein mannetje dat dit ziet dat doet me goed en dan weet ik dat al die mensen die zo makkelijk praten hebben uiteindelijk wel gelijk hebben, je krijgt er iets moois voor terug, alleen moet de een daar wat meer voor over hebben dan de ander...