De laatste loodjes wegen het zwaarst

Omdat ik nu eindelijk de "rust" heb gevonden en omdat het me geadviseerd is om erover te schrijven, wil ik het graag met jullie delen. Terwijl zoonlief heerlijk ligt te slapen in mijn armen, zit ik dit te typen.. waar zal ik beginnen?

Ik heb een ontzettend fijne zwangerschap gehad, tenminste, de eerste 36 weken. Ik deed alles zelf nog, zelfs de boodschap op de fiets en het complete huishouden. Wel natuurlijk met hier en daar een beetje hulp van manlief, maar het ging! Ben zelf met 37.5 nog naar het ziekenhuis gefietst voor mn controles, en die fiets heeft er tot een week na de bevalling gestaan, haha. Toen kwam ik er pas achter (lang leve de zwangerschapsdementie) dat hij daar nog stond.

Met 36 weken zwangerschap werd ik wakker met erge hoofdpijn, dit was nieuw voor me, aangezien ik hier de gehele zwangerschap nog geen last van had gehad. (Wat ik erg fijn vond, normaal had ik het iedere dag) Ook had ik opgezwollen vingers. Ook nieuw voor me. Dus heb de verloskundige gebeld. Nog geen half uurtje later was ze er. Ik schrok enorm toen ze mn bloeddruk ging meten. 150/115. Terwijl die mijn hele zwangerschap netjes 120/80 was! Ik moest meteen naar het ziekenhuis. Om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. In het ziekenhuis waren mn urine onderzoeken en bloedonderzoeken goed en ook de scan van de kleine man was goed. Ik mocht weer naar huis. Wel moest ik 2 dagen later terug komen voor dezelfde controles bij de gynaecoloog.

Toen was ik me er nog niet van bewust wat een vreselijke 2 weken me stonden te wachten. Zwangerschapshypertensie, ik had er nog nooit van gehoord. Ik ga er hier ook niet teveel op in, want van het woord alleen al krijg ik weer de kriebels. 

Iedere keer wanneer ik op de poli kwam voor de controles was mn bloeddruk te hoog en zaten er eiwitten in mn urine. Wat volgde? Een ziekenhuisopname. De vreugde de volgende dag dat ik weer naar huis mocht. Tot aan de volgende controle (ik kreeg ze inmiddels om de 2 dagen) en wederom gebeurde precies hetzelfde. Ik ben zo bang geweest. Ik heb zoveel gehuild. Zo ging het 2 weken lang. Ik was op. In het ziekenhuis sliep ik geen nacht. Ik was bang. Ondertussen ook aan de medicatie om de bloeddruk omlaag te krijgen. Deze sloegen gelukkig aan. Hij zakte iets. Iedere controle stelde ik me er op in dat ik weer opgenomen ging worden. Om vervolgens de volgende dag weer naar huis te mogen omdat alles goed was. Tot aan twee dagen voor de bevalling. De echo was niet goed. Te weinig vruchtwater. Lichte verkalking van de placenta. Wederom een hoge bloeddruk ondanks de medicatie dus ik moest weer blijven. Toen vond de gynaecoloog het genoeg. Morgen gaan we je inleiden. Deze onrust is niet goed voor je. Ergens was ik opgelucht. Geen stress meer en morgen zou ik mn kereltje in mn armen hebben. Maar ook ineens de angst. Morgen gaat het echt gebeuren. Gelukkig mocht ik naar huis. En wonderbaarlijk genoeg heb ik de hele nacht geslapen, iets wat al weken niet was gelukt.

Word vervolgd.