De knoop is doorgehakt

Zoals ik al vertelde over mezelf wilde ik al jong moeder worden. En nee, die prins op het witte paard is echt niet nodig dames! Je neemt gewoon een eitje en een zaadje en klaar....

Nou zo makkelijk gaat het natuurlijk allemaal niet. Er gaat wel heel veel aan vooraf voordat je deze knoop doorhakt. Op mijn 20ste werd een vriendin van me, ook 20 jaar, moeder van een prachtige dochter (2010) Wat een prachtig en lief meisje. Toen begon het bij mij toch ook wel te kriebelen, maar op deze leeftijd denk je nog niet na over een donor.

Mijn moeder zei altijd: "Maak mij maar vroeg oma." en "Laat oe eigen gewoon een keer op jong douwen." om het maar even op zijn plat Brabants te zeggen! Ja ma, ik zou niets liever willen als moeder worden, maar daar komt toch echt wel wat meer bij kijken dan oe eigen zomaar even op jong laten douwen hahahaha!

Nou, mijn vriendin is dus moeder geworden in 2010 en ik was helemaal gek op dat kleine meisje van haar! Ze woonde bij mij om de hoek en elke dag moest ik wel even langs om de kleine te zien, al was het maar 5 minuten. Ik kocht elke week wel een cadeautje voor haar, soms kleertjes, soms speelgoed, het was maar net wat ik tegen kwam. Ik werd ook bij veel dingen betrokken, mocht haar mee in bad doen, samen gaan wandelen, naar pretparken, met zijn drietjes een weekendje weg en ga zo maar door. Ze was er tijdens haar zwangerschap achter gekomen dat haar vriend (nu ex) vreemd ging dus die heeft de buiten gezet. Heeft ook helemaal geen contact meer met zijn dochter, maar gelukkig heeft ze nu een lieve man én nog een dochter en hij een zoontje uit een andere relatie en hij heeft haar erkend als zijn eigen dochter.

Een tijdje is het moeder gevoel ook weggevaagd, en wilde ik opeens even geen kindje. Ik kwam toen op het 'verkeerde pad' door een zogenaamde vriendin. (Ik heb geen rare dingen gedaan zoals drugs o.i.d. hoor, maar heb gewoon iedereen laten vallen). Was al mijn vrienden kwijt, zelfs de band met mijn ouders stond op klappen. Ik werd door iedereen gewaarschuwd maar had een plaat voor mijn kop, en niet zo'n kleintje ook niet. Tot ik er zelf achter kwam hoe ze was, maar dat heeft 3,5 jaar geduurd. Ik woonde inmiddels op mezelf en toen liet ze me kei hard vallen. En ja, dan krijg je heimwee, ook naar je vrienden maar je bent alles kwijt. Gelukkig mocht ik terug komen wonen bij mijn ouders en ontvingen ze mij weer met open armen. Voor mijn vrienden heb ik kei hard moeten knokken maar ik heb gelukkig mijn oude vertrouwde vriendengroepje weer terug. En die zogenaamde vriendin? Ik heb altijd geroepen dat als ik ze voor mijn auto krijg dat ik gas bij geef, maar nee, dat is ze niet waard... Als ik ze tegen kom kijk ik dwars door haar heen, ze doet me helemaal niets meer. Ik wacht op karma, ze krijgt het zelf wel een keer op haar bordje.

Toen ik weer thuis kwam wonen in 2013 had ik snel weer mijn plekje gevonden. Gezellig met zijn drietjes en de hondjes. Maar toen kreeg ik weer de kriebels van een kinderwens. Ik heb een tijdje op tinder (pffff, ja tinder) gezeten en daar kwamen wat matchen uit waaronder 1 jongen uit dezelfde plaats. Een tijdje via tinder geappt, later via Facebook en toen hebben we na een lange tijd nummers uitgewisseld. We wilden het allebei rustig aan doen dus daar is zeker 3 maanden over heen gegaan, en de eerste ontmoeting heeft 6 maanden geduurd. We gingen naar de film en dat was erg gezellig. We zijn samen nog wat leuke dingen wezen doen maar uiteindelijk had hij tijd nodig om na te denken en moet ik hem met rust laten. Daar ging de prins op de schildpad... Een week ging voorbij en ik hoorde maar niks, dus ik had al zo'n vermoeden dat het klaar was en dat was het voor mij eigenlijk ook al. Dus ik heb een bericht gestuurd wat hij nou wilde en we wilden dus beiden niet verder.

We zitten inmiddels in 2015 en tijdens de dates met hem was ik al weer bezig met die kinderwens. Niet specifiek met hem hoor, en toen was het 'over'. Daarna ben ik me gaan oriënteren op het zijn van een alleenstaande moeder. Ik heb allerlei pagina's op internet bezocht en heb me er verder in verdiept.

In deze periode waren en ook veel vrienden en kennissen met kinderen die uit elkaar gingen waar de kinderen de dupe van werden. Getouwtrek van papa naar mama, geruzie waar kinderen bij zijn en dat was ook iets wat ik niet wilde voor mijn aanstaande kindje.

En weer riep mijn moeder: "Laat oe eigen maar een keer op jong douwen want ik wil oma worden." Mijn vader is zo'n goeie sul, die vind alles prima dus die zou het ook niet erg vinden maar hij houdt zich altijd meer op de achtergrond en bemoeit zich niet veel met dingen.

Dus, we gaan weer op internet zitten struinen over hoe het allemaal in zijn werk gaat en toen kwam ik dus op een pagina, een soort marktplaats waar donoren zich aanbieden. Het klinkt heel raar, en ik vond het zelf in het begin ook een beetje raar, maar goed, je moet iets he?! Ik wilde ook niet naar een kliniek in eerste instantie en wilde zelf mijn donor uitkiezen aan de hand van karakter, uiterlijk, eerste indruk e.d.

En ja hoor, dan vind je iemand! Maar ik hou het nog even zo, bewaar de pagina en doe nog even niets. Ik ga dit eerst even met mijn ouders bespreken wat zij hier van vinden.

En dat horen jullie binnenkort!