De keuze voor een geplande keizersnede

In mijn laatste blog voor Mamaplaats vertelde ik over mijn eerste keizersnede. Ondanks de spoed en de spanning was dat een mooie ervaring en we waren dan ook al snel toe aan een tweede kindje. Deze weg verliep niet soepel, ik kreeg 4 miskramen waaronder één van een tweeling. Angstig, verdrietig en gedesillusioneerd was ik toen ik eindelijk blijvend zwanger raakte van mijn tweede dochter. En daar kwam ik al meteen voor een nieuw dilemma te staan: Koos ik dit keer voor een geplande keizersnede of ging ik voor een natuurlijke bevalling? 

Het feit dat Jolie dysmatuur en met een spoedkeizersnede is geboren had namelijk een aantal consequenties voor deze zwangerschap: Ik mocht niet meer thuis bevallen en ik mocht ook niet langer dan 40 weken zwanger zijn. Ik moest in het ziekenhuis bevallen, door de eerdere keizersnede had ik een medische indicatie, en daardoor had ik ook meteen 'de luxe' dat ik mocht kiezen voor een geplande keizersnede.

Eén ding wist ik vanaf het begin al wel zeker: Ik wilde niet weer ingeleid worden. Ik wilde niet weer de toeters en bellen en ballonnetjes. En weeënopwekkers die weeënstormen kunnen veroorzaken en straks weer met spoed op de OK belanden... Dus als het dan toch zover komt, doe dan maar die geplande keizersnede.

Die heeft namelijk best wat voordelen. Je weet van te voren wanneer je gaat bevallen. Héérlijk voor de voorbereiding en de nesteldrang! Het kan natuurlijk altijd eerder komen, maar je hebt in ieder geval een einddatum. Iets om naar uit te kijken!

Bij mijn eerste bevalling vond ik de keizersnede zelf goed te doen. Ik stond stijf van de adrenaline door al die spoed, dus van de ruggenprik en de blaaskatheter heb ik amper iets gevoeld. Ik heb geen pijn gehad, heb mijn baby direct na haar geboorte gezien, de eerste onderzoeken op afstand kunnen volgen en binnen een kwartier lag ze op mijn borst. Omdat we een bevallingssuite hadden hoefde ik niet naar de verkoever, maar mocht ik samen met mijn prille gezin op onze eigen kamer bijkomen.

Vervolgens kreeg ik nog een dag morfine, waardoor ik helemaal niet meer van die roze wolk af te slaan was!

Maar dan... Dan komt het herstel. En dat vond ik lang en pijnlijk. In het ziekenhuis zag ik geel van het bloedverlies. Jolie was 5 dagen toen ik haar voor het eerst zelf mocht verschonen en na een week mocht ik haar eindelijk zelf in bad doen, verzorgen en aankleden. Ik moest zittend douchen en de kraamhulp hielp me met afdrogen. En ik was doodsbang voor die enorme en pijnlijke buikwond! Bang dat iemand ertegen zou stoten, dat ze kat erop zou springen, dat de rand van mijn onderbroek erin zou snijden. Dat het open zou scheuren. Ik lag veel in bed, had veel moeite met prikkels (ik kon bijvoorbeeld vrijwel geen TV kijken), maar gelukkig was de borstvoeding goed op gang gekomen en kon ik haar wel zelf voeden. Het duurde een week of 4 voordat ik weer mobiel was, maar mijn buik is tot zeker een half jaar na de bevalling gevoelig geweest.

Bij een geplande keizersnede zou dat toch een beetje anders te zijn. Van lotgenoten hoorde ik eigenlijk alleen maar goede verhalen. Het is geen spoed, dus de artsen hebben de tijd en de ruimte om netter te werken. In mijn ziekenhuis was er een 'gentle sectio' mogelijk, oftewel 'de natuurlijke keizersnede'. De kamer is verwarmd en er zijn zo min mogelijk omgevingsgeluiden. Je mag meekijken als de baby, op een rustig tempo, uit je buik wordt getild en de baby wordt, indien in orde, meteen op je borst gelegd. De navelstreng mag uitkloppen. En eenmaal dichtgenaaid mag je samen met man en baby naar de verkoeverkamer.

De pijn in de eerste dagen na de bevalling is denk ik hetzelfde, maar over het algemeen gaat het herstel sneller. Een moeder van een klasgenootje van Jolie zei dat ze na een dag of 3 al afgeremd moest worden omdat ze teveel deed en een andere kennis liep 10 dagen later al rond op het kraamfeest wat ze gaf.... Ondenkbaar na mijn spoedkeizersnede!

Klinkt ideaal, zou je denken. Doen! En toch riep alles in mij dat ik voor een vaginale bevalling wilde gaan. Bij Jolie had ik me mentaal zo ingesteld op die strijd die ik ging leveren. Die oerkracht. De pijn van de weeën die ik zou moeten trotseren, zeker met de beoogde thuisbevalling en dus zonder pijnbestrijding. Ik was er klaar voor, had er bijna zin in. En toen kwam het niet... En dat was prima, voor toen. Mijn kind was er en ik was dolverliefd.

Maar het idee dat ik dat nooit meer mee zou maken vond ik ook gek. Ik voelde nog steeds de drang en het verlangen. Ik wilde zó graag op eigen kracht een kind op de wereld zetten. Een soort oermoedergevoel.

Maar daar komt ook meteen de realiteit op de hoek kijken. Want de bevalling waar ik bij Jolie op had ingezet komt er niet. Niet in mijn eigen omgeving, in mijn eigen bed, in mijn eigen bubbel. Nee, ik moest dit keer in het ziekenhuis bevallen, onder begeleiding van de gynaecoloog, in bed, aan de hartbewaking. Dus een rondje lopen zou lastig worden, weeën opvangen onder douche of in bad zat er niet in. Dat leek me best pittig. Hoewel ze met de kraamsuites van tegenwoordig wel een hele warme sfeer kunnen creëren en je daar vast ook het beste van kan maken.

En dan was er mijn eigen onzekerheid. Na 4 miskramen heeft het me heel veel moeite gekost om het vertrouwen te krijgen dat deze baby er écht zou komen. En dan de bevalling van Jolie... ze is een vrolijk en gezond kind, maar bij haar geboorte was het kantje bord. Ik kreeg nu extra groeiecho's, maar bij Jolie had ik die laatste week dagelijks controles! En toch werd volledig over het hoofd gezien hoe verzwakt ze was, totdat ze in foetale nood kwam. Wie zegt dat dat niet nog een keer gebeurd?

De vanzelfsprekendheid dat de natuur er wel voor zorgt dat mijn baby levend ter wereld komt voelde ik niet meer zo. Mijn lichaam is misschien gewoon niet zo goed in reproductie... Bij Jolie is het allemaal goed gekomen, maar zouden we dat geluk nog eens hebben?

Een ingewikkeld dilemma dus. Aan de ene kant wilde ik het lot niet jinxen en kiezen voor de veilige en gecontroleerde manier van bevallen met een geplande keizersnede. Aan die andere kant voelde ik die urge voor een natuurlijke bevalling heel sterk. En als ik dan de bevallingsbeelden zag van andere moeders (je bevalling delen in een vlog is heel hip tegenwoordig!), denk ik: Ik wil dit! Ik kan dit!

Toen ik 32 weken zwanger was had ik een gesprek in het ziekenhuis met een arts over mijn definitieve keuze. Over de voors en tegens, de risico's en ik hoopte ook wat advies. Want tot dan toe had iedere gynaecoloog en verloskundige iets anders gezegd, wat a. het vertrouwen in dat ze weten waar ze het over hebben niet bepaald heeft vergroot en b. mij niet hielp om de keuze te maken. In dat gesprek kwam er eigenlijk weinig anders uit. Ik schreef een heel geboorteplan wat ze heel aardig aan hebben genomen, maar waar volgens mij niemand ooit nog naar heeft gekeken. 

Ik besloot het lot te laten beslissen. Plan die 'gentle' keizersnede maar bij 40 weken, dan hoop ik heel hard dat de bevalling voor die tijd vanzelf op gang komt! Ik heb tot het laatste moment heel hard gehoopt dat de natuur haar werk ging doen en dat de baby zich voor die tijd zou melden. Een mooie bevalling van een gezonde dochter, op eigen oerkracht, waarvan ik op dat moment waarschijnlijk zou denken: Waar the f*ck ben ik g*dver*mme aan begonnen, IT HURTSS!!!

Maar die bevalling kwam er niet en met 40 weken en een dag was het zover: De geplande keizersnede! En op dat moment had ik er helemaal vrede mee, ik verheugde me vooral enorm op het moment dat ik eindelijk mijn tweede kindje in mijn armen zou hebben! 

Mijn tweede keizersnede is me ontzettend tegen gevallen, maar het bevallingsverhaal van onze tweede dochter Lilou deel ik volgende keer!