De keuze tussen leven en dood

Na ruim 3,5 uur wachten is eindelijk de ambulance aangekomen in het ziekenhuis. Vanwege de corona maatregelen mag mijn vriend niet mee met de ambulance. Gelukkig had ik een hele lieve broeder die heel de weg naar het Erasmus vol heeft gepraat, dus de rit was zo voorbij. Eenmaal aangekomen bij de acute zorg kwam mijn vriend al aangelopen. Ik word naar een verloskamer gebracht en de controles begonnen opnieuw. Bloed afnemen, urine onderzoek, bloeddruk meten en dan is het wachten op de gyneacoloog in opleiding.

De gyneacoloog in opleiding was er al snel en maakt opnieuw een echo. Het beeld ziet er weer zo gek uit. Daarna doet ze een inwendig onderzoek en ik verlies weer wat vocht en bloed. Ze kijkt ons aan en zegt: "sorry meid, maar dit is echt vruchtwater". In je achterhoofd weet je het al, maar toch is het confronterend als het inderdaad zo blijkt te zijn. Ze geeft aan dat ze met de gyneacoloog gaat overleggen en daarna terug komt om het met ons te bespreken.

Dan gaat de deur open en stapt de zaalarts, neonatoloog, gyneacoloog in opleiding, gyneacoloog en verpleegkundige binnen. De kamer is gevuld. Ze vertellen ons hoe het ervoor staat. De feiten zijn hard. Ik ben nog maar 24 weken zwanger, dus als ze nu komt is er maar 50% kans dat ze het gaat overleven. En van die 50% heeft een groot gedeelte een blijvende ernstige handicap. Je weet niet waar je kind bij gaat horen. Alles is onzeker. Dan krijgen wij te horen dat tussen de 24 en 26 weken ouders zelf de keuze moeten maken. Kiezen we voor actief behandelen waarbij de artsen er alles aan gaan doen om onze dochter in leven te houden. Of kiezen we voor passief behandelen waarbij ze het onze dochter zo comfortabel mogelijk maken maar ze dus komt te overlijden.

Een onmogelijke keuze, want niemand kan vertellen of voorspellen hoe het zal gaan. Het risico op complicaties is groot. Op dit moment zien ze nog een klein strookje vruchtwater bij haar hoofdje. Dus de kansen op complicaties zijn in haar geval nog groter als ze komt. Dit kan gevolgen hebben voor de ontwikkeling van haar longen, haar pezen etc.

Daar zitten we dan, in een verloskamer. Achter de glazen deuren zit nog een kamer, dat is de opvangkamer voor als de baby geboren is. Onwerkelijk… de tijd staat even helemaal stil. Ik heb echt het gevoel dat ik in een slechte film ben beland. Het is 5 uur ‘s nachts en wij moeten nu de keuze gaan maken tussen leven en dood. Want als we ervoor willen gaan moeten ze namelijk gelijk gaan starten met behandelen. Ik voel mijn meisje schoppen in mijn buik en ik kijk mijn partner angstig aan.

Want dit zijn geen onderwerpen waar we het ooit over gehad hebben. Ik heb geen idee hoe hij er in staat. Maar wie rekent er dan ook op dat zoiets gebeurd? Gelukkig zegt mijn partner direct dat hij er voor wilt gaan. Wat een opluchting, want dat is ook mijn wens. Hij vraagt nog aan de artsen wat de verwachting gaat zijn, ze zal vast niet 3 weken nog blijven zitten.. Ik zie dat de artsen een blik uitwisselen. De gynaecoloog neemt het woord en zegt dat de verwachting is dat ze ieder moment kan komen. Dat we het niet tot de 26 weken gaan redden. We schrikken er allebei van. Binnen nu en 2 weken worden we mama en papa. Van een extreem prematuur meisje, waarvan niemand ons kan vertellen of ze het gaat redden of hoe ze het gaat doen.

Maar geen tijd om erbij stil te staan of er over te praten, we gaan aan de slag! Ik krijg weeënremmers en ze zetten een spuit in mijn been voor de longrijping. Ik dacht heel wat gewend te zijn vanwege het ICSI traject, maar jeetje, wat is die spuit naar zeg! Om half 7 kon ik na meer dan 24 uur wakker eindelijk een klein dutje doen. Mijn vriend ging ook naar huis om even bij te slapen. 

Vanwege de corona maatregelen mag hij niet slapen in het ziekenhuis. Ook mag er maar 1 iemand per dag op bezoek komen en kinderen mogen helemaal niet komen. Dus als mijn vriend komt mag er niemand anders meer komen. Dan komt het besef dat ik mijn stiefdochter al 24 uur niet meer heb gezien en wie weet hoelang het nog gaat duren voor ik haar mag zien...