De keuze die je niet maken wilt en hoort te hebben

Het begon als een normale doordeweekse dag. Ik en mijn parten waren beiden aan het werk. Ik voelde mij al een aantal weken erg moe, vaak misselijk maar toch ook die vreetbuien... niks aan de hand leek ons. Eten kon ik namelijk altijd als de beste. Tot ik aan het winkelen was en in tranen uit barste om helemaal niks. Toen toch maar besloot om een zwangerschapstest te doen want je weet het immers nooit 100% zeker, Hoewel ik wel af en toe bloedverlies had. Dit had ik helaas wel vaker tussendoor bij het slikken van de pil. Toch zei er een stemmetje in me hoofd 'wat als?'. Razendsnel na het doen van de test verschenen er 2 streepjes op het venstertje. Er was geen twijfel over mogelijk, ik was zwanger!! Wat ging er een tal van emoties door mij heen. Van intens geluk naar doodsangsten van wat nu... Ik en mij partner hadden nog niet in de planning om ouders te worden, hoewel ik dat heel graag wel wilde bleef het iets voor in de toekomst.

Onderweg naar huis veranderde mijn blijdschap steeds meer in angst. Was dit een voorgevoel??? Thuis aangekomen moest ik het mijn partner vertellen. Met trillende handen maar een intens geluk in mij liep ik naar hem toe. 'Om maar meteen met de deur in huis te vallen, aangezien ik me al weken niet goed voel heb ik een zwangerschapstest gedaan, ik ben zwanger!!!!'. Vol adrenaline knalde ik het er zo 1..2..3.. uit. Het was eventjes stil van zijn kant en daar was mijn angst maar vele malen groter weer terug. Waar ik hoopte op enigzins lieve woorden een knuffel of wat dan ook kwamen de woorden 'je moet kiezen: het kind houden en geen relatie meer met me of je laat het weg halen en ik blijf bij je' hard bij me aan. Was dit serieus? Liet hij mij, zijn vriendin waar die al zo'n lange tijd mee samen is kiezen tussen de zwangerschap of de relatie? Ik voelde mijzelf in 10.000 stukjes uiteen vallen en ben het huis uit gegaan van schrik. Bang dat hij me iets zou doen. Na een paar uur later terug te zijn gekomen was er een merkbare spanning te voelen.. afstandelijkheid van zijn kant en geen communicatie. Zonder ook maar een woord te zeggen is hij in slaap gevallen. Volgende morgen was ik in de veronderstelling dat hij naar werk zou gaan en ik rustig kon na denken over hoe nu verder. Bijzonder genoeg bleef hij thuis omdat hij zich niet goed voelde en ben ik maar naar mijn werk gegaan. Vanuit daar een afspraak bij de huisarts gemaakt. Die zelfde middag kon ik al terrecht met een doorverwijzing naar de verloskundigepraktijk. Achteraf bleek ik al ongeveer 8 weken zwanger te zijn. Ik kreeg 3 dagen tijd om na te denken wat ik wilde. Voor mij was het antwoord duidelijk. Ik houd het en zal er alles aan doen om dit kindje het geluk te geven. 1,5 dagen na mijn eerste controle begon ik opeens bloedverlies te hebben. Waar ik normaal gesproken niks achter zou zoeken was ik nu gelijk bang. Na de volgende dag contact te hebben gehad met de huisarts aangezien het bloeden steeds heviger werd en de pijn immens, ben ik 2 dagen later helaas het vruchtje verloren. Bij een zwangerschap van 9 weken. Had moeder natuur voor mij gekozen? Na een laatste check of alles goed "schoon" was werd mij verteld dat dit hoogstwaarschijnlijk ook te maken heeft gehad met de enorme stress die ik de laatste dagen had ervaren. En mijn partner? Die was wel blij dat het zo was gegaan. En kon mij helaas niet steunen in mijn verdriet.

Tot op de dag van vandaag doet het mij zo veel verdriet hoe alles is gegaan.

Maar ik weet; ooit in de toekomst mag ik het geluk van mama worden ook ervaren ❤