toch nog een wondertje

ons wondertje...ze is inmiddels al weer 3 maand oud. de tijd gaat ineens heel snel. dat was 4,5 jaar geleden wel anders. mijn man en ik hadden besloten dat we wilden proberen om zwanger te worden. tuurlijk snapten wij dat het niet zomaar raak zou zijn maar dat we er 4,5 jaar op moesten wachten hadden ook niet verwacht.van mijn eerste dochter was ik immes ook binnen een half jaar zwanger. vol goede moed gooide ik de pil weg. we zouden proberen zwanger te worden. na 3 maand te zijn gestopt met de pil was ik ineens overtijd. de hoop op een zwangerschap was groot. snel een test kopen en kijken of het echt zo zo zijn. test gedaan en wachten...en wachten...1 streepje...wachten...heel voorzichtig 2 streepjes....tranen. ik was zwanger.ons geluk kon niet op. eerst maar even stil houden en de huisarts bellen zodat we via een echo konden kijken hoe ver we waren. na mijn eigen berekeningen was ik ongeveer 5 of 6 week zwanger. ik heb hier een week van mogen genieten. na een week toen ik ongeveer 6 of 7 week zwanger was was daar helaas een miskraam. dat deed ontzettend veel pijn. niemand die er van wist dus niemand om het mee te delen behalve mijn man. maar ja mannen zijn denk ik veel nuchterder als vrouwen want hij had zoiets van er is vast een reden voor geweest dat het niet goed was. er komt vanzelf een nieuwe kans. een half jaar later was het weer raak. overtijd. na een lange week wachten een test gehaald en gedaan. vol spanning weer afwachten...en zwanger. gelukkig en bang dat ik was de huisarts weer gebeld om te zeggen dat ik weer zwanger was. ze vroeg of ik een echo wou om te kijken hoe ver ik was en om te kijken of het goed ging. tuurlijk wil ik dat.een paar dagen later was het zover. de dag van de echo. een hele morgen zenuwen en toen was het zover. we zouden ons kindje zien. ok er was natuurlijk nog maar erg weinig te zien, we waren 6,5 week zwanger. na wat heel erg lang leek te duren zei de echoscopiste mevrouw het spijt me maar ik zie wel een vrucht maar nog geen hartje kloppen. maar het kan natuurlijk nog gaan kloppen al u over 2 week nog zwanger bent mag u terug komen voor een nieuwe echo om te kijken hoe het dan is. mijn wereld stortte een beetje in. er klopte geen hartje. 4 dagen na de echo begon het. buikpijn. niet zoveel later werd mijn angst werkelijkheid. weer een miskraam. ik was gebroken. ik snapte niet waarom ik weer een miskraam kreeg. dit was de 2de al in een jaar tijd.toch wou ik de hoop niet opgeven. elke maand zat ik weer in spanning, zal het nog een keer lukken en zal het dan goed gaan. maanden gingen voorbij. maanden van teleurstelling. tot opeens ik weer overtijd was. ziels gelukkig was ik. deze keer moest het goed. nu ging we echt een kindje krijgen. huisarts gebeld weer een afspraak voor een echto. toen ik de echo kreeg was ik ongeveer 7 week zwanger. 2 vruchtjes zei de echoscopiste. ik zie 2 vruchtjes. ik schrok. een tweeling zou het echt. maar zegt ze ik zie geen hartjes kloppen. het spijt me mevrouw maar deze vruchtjes leven niet. ik verwacht dat u binnen nu en 2 week hier een miskraam van krijgt. in shock ben in weg gegaan. mijn man heeft me naar huis gereden en die dag ging alles op de atoumatische piloot. ik kon het maar niet bevatten. een tweeling en niet levend. een tweeling maar geen hartjes die kloppen. hoe kan het dat hun hartje niet klopt. hoe kan het dat het weer mis gaat. een week later kreeg ik de miskraam van mijn tweeling. ik was boos. boos dat het elke keer mis ging. elke maand was ik boos dat ik weer ongesteld werd. maar ook was er elke maand hoop. zal het toch nog een keer lukken? en elke maand teleurstelling. sinds de zwangerschap van de tweeling ben ik niet meer zwanger geweest. meer als 2 jaar lang niet. elke maand op tijd mijn periode. gewoon meer als 2 jaar lang niks. toen de huisarts gebeld. mijn kinderwens uitgesproken en kenbaar gemaakt dat ik al zo lang niet zwanger was geweest en dat het daarvoor 3 keer mis is gegaan. de dokter wilde mij doorsturen naar het ziekenhuis om te kijken waar het door kwam dat het steeds mis ging en waarom ik nu helemaal niet meer zwanger werd. 11 okt 2012. de dag dat ik heen moest voor het vruchtbaarheids onderzoek. ik reed richting ziekenhuis en toen ik voor het ziekenhuis stond heb ik alles eens overdacht. ik heb een mooie, lieve dochter van 6, een lieve man, een goed huwelijk, leuke stiefkinderen. ik ben rijk in mijn leven. en toen heb ik me omgedraaid. ik wil niet weten of ik onvruchtbaar ben en of er lichamelijke redenen zijn dat het maar niet wil lukken. ik ben dankbaar voor wat ik heb. ik heb een mooi en druk leven. ik was net met een nieuwe studie begonnen. als het niet wil komen dan maar niet. het is niet anders. ik moet me daar na 4 jaar stress en verdriet en pijn bij neer leggen. en dat kon ik. ik accepteerde dat ik miss geen kinderen meer kon krijgen. 20 dec 2012. ik besefte me ineens dat ik wel es overtijd kon zijn. ik rekenen en rekenen. ja echt ik was overtijd. een heel rare gewaarwording. toch voor de zekerheid maar een test halen. miss was het wel echt zo. en het was echt zo. 2 hele duidelijke strepen. ik was zwanger. kon het niet geloven. ik de huisarts bellen en die regelde dat ik die week daarop terecht kon voor een echo en het ziekenhuis. ik was 5/6 week zwanger en er klopte een hartje. vol ongeloog ging ik weer naar huis. ik mocht 2 week later weer trug komen bij de gynacoloog voor een nieuwe echo. ze wilden het goed in de gaten houden. ik was zoo gelukkig en bang tegelijk. die angst en geluk heb ik de hele zwangerschap gehad. veel echo's en controles om maar zeker te weten dat het goed gaat. zo ontzettend lief van de gynacoloog dat ze met me mee leefde en het begreep. door haar heb ik veel extra controles gehad zodat ik zou geloven dat het goed gaat en dat het goed bleef gaan. 13 aug 2013 ben ik bevallen van een dochter. ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik toch nog een kindje heb. en ik ben elke dag dankbaar voor haar. ik hoop dat vrouwen die ook moeite hebben om zwanger te worden hier iets aan hebben. dat ze misschien iets aan hoop hier uit kunnen putten.