11 jaar geleden
De grenzen en mogelijkheden van IVF
Een journalist van de Libelle was bezig met het maken Libelle Nieuwscafé bijlage met als thema ‘De nieuwe baby’. Ze stelde mij de hamvraag: ‘Een zegen, al die vruchtbaarheidstechnieken zoals IVF?’ Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Natuurlijk, zonder de vruchtbaarheidstechnieken zouden tienduizenden of wellicht honderdduizenden stellen achterblijven met een onvervulde kinderwens.
Een journalist van de Libelle was bezig met het maken Libelle Nieuwscafé bijlage met als thema ‘De nieuwe baby’. Ze stelde mij de hamvraag: ‘Een zegen, al die vruchtbaarheidstechnieken zoals IVF?’ Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Natuurlijk, zonder de vruchtbaarheidstechnieken zouden tienduizenden of wellicht honderdduizenden stellen achterblijven met een onvervulde kinderwens.
‘Maar.. waar ligt de grens?’, vroeg ze vervolgens. Zelf denk ik liever in mogelijkheden dan in grenzen. Ik denk dat IVF-stellen voor zichzelf een grens proberen te stellen, maar die grens steeds verleggen. Als een poging mislukt, ben je vaak in je hoofd al je nieuwe poging aan het plannen. Je voelt dat je er zo dichtbij bent, je wilt alles doen wat mogelijk is om je kinderwens te vervullen. Desnoods zelf de IVF betalen of in het buitenland.
Ik vind het overigens wel goed dat de politiek de leeftijdsgrens op 43 jaar heeft gezet. Ik denk dat deze duidelijkheid belangrijk is. Met 43 jaar heb je ruim 50% kans op miskramen (bron: Wikipedia) en bovendien een hoge kans op complicaties. Zelf denk ik dat het beter is om na zoveel verdriet en teleurstellingen je grenzen te kennen en tegen jezelf beschermd te worden. De kinderwens beheerst in dat geval vaak al jaren je leven. Je kan altijd nog ervoor kiezen je geluk in het buitenland te zoeken en zelf de behandeling te financieren. Een IVF traject in Nederland is op zichzelf al loodzwaar, zoals Marjolein Grömminger van Freya aangeeft in Libelle Nieuwscafé, tel daar je extra investeringen bij op met reizen en je spaargeld, dat maakt het achtbaangevoel nog extremer. Alles op alles zetten voor je allergrootste wens.
Je moet altijd blijven dromen, soms gebeuren er wonderen, soms is er hulp voor nodig. Gelukkig kunnen we de natuur soms een handje helpen. En soms heb je alles gedaan wat je kon doen, en sta je nog met lege handen.
annetel
Dank voor jullie mooie reacties Sandra en Daphne. Fijn dat jullie je ervaringen delen, het is zo herkenbaar wat jullie ook schrijven. gelukkig ook voor jullie een happy end.
daphne kleine
Het is heel moeilijk om de grens er aan te stellen. Ik ben het er ook mee eens dat de leeftijdsgrens 43 jaar is. Het is een heel zwaar traject iets waar je ook niet zomaar in rolt. voordat je begint met ivf/icsi zijn daar meestal al jaren van verdriet en pogingen aan vooraf gegaan. het traject zelf is heel intensief. je bent dichter bij je droom, maar de weg is loei zwaar. je hele leven gooi je op zijn kop. Je leeft gezonder en neemt je medicatie, maar de bijwerkingen neem je er ook bij en dat wekenlang. Dan ook nog eens de punctie. Helemaal geen pretje en lichamelijk erg belastend. Vervolgens de wachtweken. Deze lijken voorbij te kruipen en elk signaal van je lichaam wil je een betekenis aan geven. Wel of niet zwanger. en dan de test. het is doomsday. Die dag maakt of breekt je. echt waar al je hoop veestig je in het traject. Je gaat er vol goede moed in. Positief denken dat wwwerkt het beste. en als het dan nog niet is gelukt dan heb je geen grond meer onder je voeten. je valt in een diep gat, maar life goes on. Ik heb twee keer een icsi poging gedaan en de tweede ronde was het raak. ja uiteindelijk is het allemaal het waard geweest. het nog een keertje doen?? Nee voor mij is het goed zo. Ik geniet van mijn knulletje mijn droom is uit gekomen.
sandra
Toen ik voor het eerst geconfronteerd werd met het fijt dat het na 3 behandelingen klaar was, sloeg dat in als een bom.....ik dacht: WAAROM?! ik ga door tot een kind en daar mee uit! Toen gingen ze het me uitleggen en vond ik het niet meer als normaal. Op een gegeven moment moet het klaar zijn, met of zonder baby. Er zijn nog meer dingen in het leven belangrijk als kinderen krijgen en als je maar door blijft gaan en door blijft gaan dan word het allemaal heel uitzichtloos en kom je in een neerwaartse spiraal van teleurstellingen en verdriet. Dat is niet wat je zoekt in het leven. Het is een loodzwaar traject en zelfs nu, 2 meiden verder, heb ik tijd nodig om het allemaal goed te verwerken. Ik vind het ook een zegen dat deze hulp bestaat maar we moeten wel realistische zijn en blijven........hoe moeilijk dat ook is als je aan het einde van jaren vechten nog met lege handen staat. Ik zou het wel een mooi gebaar vinden als deze ouders een voorrang kunnen krijgen of een versoepelde regeling bij pleegzorg of adoptie want ouders die dit kunnen en willen doorstaan hebben zoveel liefde voor kinderen dat een "vergeten" kind in dit huis thuis hoort!