De geboorte van een mama, deel 1

Laat ik bij het begin beginnen…

Mamaatje spelen, druk met poppen in de weer, in het stapelbedje leggen ze er weer uit halen en in de poppenwagen stoppen. Flesjes geven, haren kammen, kleding wisselen. Och wat kon ik er als kind druk mee zijn. Mijn mooiste pop was Marijke, ik heb oprecht geen enkel idee hoe we aan die naam gekomen zijn maar zo heet ze. En ja ik spreek in tegenwoordige tijd want ik heb de beste meid nog steeds boven op zolder bewaard en wel in een bak liggen. Ze had een stoffen lijf met plastic benen en armen en een hoofd met het prachtigste bruine haar, ik vond haar altijd wel een beetje op mijzelf lijken. Kwam vast door dat bruine haar, want enig andere overeenkomst kan ik niet vinden.

Maar Marijke dus, ik had een hoop kleertjes voor haar met dank aan een oma die van alles maakte en overal vandaan toverde.

Als kind al was ik gek op baby’s, ik vond ze lief, schattig en mocht ze graag aaien, kusjes geven of even op schoot vasthouden. Deze liefde is eigenlijk nooit meer overgegaan. Mijn nichtje en neefje zijn geboren toen ik ongeveer 8 en ik geloof 11 of 12 jaar oud was. Ik vond het super, die kleine draakjes op te zien groeien tot de prachtige mensen die ze nu geworden zijn. Ik wist dan ook al heel zeker dit wil ik ook, ik wil ook baby’s om voor te zorgen en hun liefste mama te zijn.

Nadat mijn relatie vlak voor mijn 24e verjaardag stukliep dacht ik dat het moederschap nog wel eens erg lang op zich zou kunnen gaan laten wachten. Dit idee vond ik misschien nog wel erger dat de stukgelopen relatie. Ik wilde immers moeder worden, en het liefst jong. Mijn moeder is een jonge moeder en wat vond ik dat als kind bijzonder. Nu ik erop terugkijk lag het feit dat ik gek ben op mijn moeder niet persé aan haar leeftijd.

Ik zat niet te wachten op een man, had totaal geen behoefte aan een relatie maar moeder worden, ja dat wilde ik toch wel echt het liefste van allemaal.

Ik denk dat ik een jaar of 25 of 26 was toen ik thuis riep dat het best eens zou kunnen zijn dat ik dit in dan maar zonder man in mijn eentje wilde gaan klaarspelen op een dag. Mijn ouders reageerden vriendelijk, vooral pap riep me te zullen steunen. Echter zeiden beide ook; 'Yvonne het komt echt wel goed!' 

En toen gebeurde het, ik liep iemand tegen het lijf, of nou ja zoals hij het zelf omschrijft hij gaf me niet de kans om hem te negeren. 27 jaar en daar was het een nieuwe relatie, nog voordat we officieel vriendje en vriendinnetje werden heb ik de beste kerel even haarfijn verteld dat ik het als levensmissie zag om op een dag moeder te worden. Hij hoefde zich geen zorgen te maken het stond niet gelijk voor morgen op de planning, maar mocht hij twijfelen of geen kinderen willen dan zouden onze wegen scheiden. Echter vond dit lieve blonde exemplaar het een leuk idee om samen op een dag als de tijd rijp zou zijn aan kinderen te beginnen. Of naja als die ons gegund zouden worden uiteraard, want kinderen krijg je.

De relatie was mooi, leuk en had uiteraard zijn ups en downs, toen we beide onze onzekerheden voorbij waren en samenwoonde vonden we het wel eens tijd om te zien waar het schip zou stranden als ik zou stoppen met de pil. Het schip strandde al vlot bij een positieve zwangerschapstest. Ik heb gehuild van ongeloof, eindelijk was ik die vrouw die bij de plusjesplas club hoorde. Een positieve zwangerschapstest, ik kon het niet geloven! 

Ik was op het werk toen ik de test deed, ik ben zo iemand die dan ook gewoon niet meer kan wachten. Ik heb zelfs mijn collega nog gevraagd of het klopte dat ik een plusje zag of dat ik het zo graag wilde dat alleen ik een plusje kon lezen. Maar nee, ook zij bevestigde dat ze een plusje zag! Een foto richting vriendlief zorgde voor een vraag wat dit precies betekende haha, maar daarna een hele blije reactie!

 ik kocht er uiteraard gelijk nog een en dan van het duurdere segment. Zo’n test die niet enkel bevestigd dat je zwanger bent maar ook erbij verteld hoe lang al ongeveer. 1 tot 2 weken was ik zwanger. En nu...?