Snap
  • Zwanger

De eerste verplichte informatiebijeenkomst - Adoptie

I​nmiddels zijn we in maart 2016 aangekomen. Het is rustig geweest, ook wat betreft onze oriëntatie op adoptie.

Mijn man en ik hebben het er wel eens over, we zien 'ineens' mensen om ons heen met een adoptiekind en als we het er over hebben met anderen dan is er altijd wel iemand die zelf heeft geadopteerd of iemand kent die een adoptiekindje heeft.

Geleidelijk aan begin ik wat aan het idee te wennen, alhoewel op sommige momenten het afsluiten van de IVF nog heel dichtbij voelt.
Het afsluiten gaat op en af; en wat heet afsluiten... ik kan me voorstellen dat dit deel van ons leven altijd blijft, een herinnering aan een heftige tijd. Maar ook een teken van hoe graag we een gezin willen zijn.

Zo heftig als dat ik het medische traject vond, zo relax sta ik in het adoptietraject. Natuurlijk duurt het lang en natuurlijk komt er veel bij kijken, maar dat doet op dit moment een beroep op geduld en organisatievermogen. Het is niet fysiek en daarom anders voor mij.
Het idee dat we nog alle tijd hebben om alles te overpeinzen, met verschillende gedachten te spelen en er naartoe te groeien, geeft me rust. Daarnaast helpt het natuurlijk ook dat ik me weer mezelf voel en kan zijn. Geen ziekenhuisbezoeken meer, geen gierende hormonen, geen regie uit handen geven. Ik ben weer baas over mijn eigen lijf en agenda.

Op de extra dag van het jaar, 29 februari, was onze eerste informatiebijeenkomst vanuit Stichting Adoptievoorzieningen. Deze bijeenkomst is verplicht en is de aftrap van de 5 voorlichtingsbijeenkomsten die (veel) later zullen volgen.
In mijn hoofd zat het beeld van een collegezaal vol met mensen die willen adopteren en dan een soort van 'college' over de adoptieprocedure. Het onderwerp was goed geraden, maar de omvang was dat zeker niet.
In Utrecht werden we hartelijk welkom geheten door 2 medewerkers vanuit de stichting. Zij vertelden ons dat we met 13 stellen waren. Dat was echt een meevaller. Tijdens de bijeenkomst van 3 uur werd ingegaan op de procedure, de categorieën special needs, de cijfers met betrekking tot het aantal te adopteren kinderen en het aantal ouders dat wil adopteren en de daling in beiden. Maar ook zagen we foto's van kinderen van het voorstel en na een tijdje in Nederland te hebben gewoond. Wat een enorm verschil op die foto's! Ze zeggen dat de ogen spiegels van de ziel zijn en in dit geval was dat ook zo. Hartverwarmend om te zien wat liefde en veiligheid doet met een kind.

Daarna werd er een filmpje getoond van 3 kindertehuizen in diverse landen. Dit hakte er behoorlijk in... vervallen tehuizen, kinderen met een wezenloze blik, in zichzelf gekeerd, niemand vertrouwend. Kinderen die in hun korte leventje al zoveel hebben meegemaakt en dat is te zien. Uiteraard doen de tehuizen ontzettend hun best, maar moeten ze roeien met de riemen die ze hebben en dat is vaak niet veel.
Tot slot kregen we te horen dat de planning van de 5 bijeenkomsten op de site niet klopte. Er trekken zich altijd mensen terug. Wij stonden gepland in het 2de kwartaal van 2017, maar dit is verzet naar het eerste kwartaal. Volgens de planning starten we in februari 2017 en zouden we in juli 2017 onze beginseltoestemming moeten hebben. Het kon zelfs zo zijn dat het nog een kwartaal vervroegd zou worden en dan starten we in november van dit jaar!
Het laatste uur werd de groep in tweeën gedeeld en was er ruimte voor vragen.
Daarna zaten we weer in de auto, denkend aan de beelden en aan de informatie die we hebben gekregen.
We zijn tot nu toe tot de conclusie gekomen dat, indien we dit door gaan zetten, we op het juiste spoor zitten met A New Way.