De eerste keer dut zeer

Zenuwachtig neem ik plaats op de bank. Bewust naast vriendlief, die het vanuit zijn hoek goed kan mee zien.

Bewust wilde ik deze eerste keer op de bank prikken. Vriendlief is panisch voor naalden, maar het bij een ander zien durfde hij wel aan.

Kordaat pak ik het naaldje erbij. Het voelt tegennatuurlijk. Eng. Ik zoek alvast een mooie plek uit. Slik. 

Denk aan de keren toen ik mijn moeder tegen trombose moest prikken na haar operaties. En bega dezelfde fout als eerder...

Volgas ram ik de naald er in. Au. Dat gaan we morgen dus anders doen... Ik druk voorzichtig de vloeistof naar beneden, bang dat ik het te snel doe. Ik ben er best een poosje zoet mee. Ik trek de naald weer terug. Het is gelukt!

Het plekje brand nog eventjes na. Ik heb het gedaan! We zijn eindelijk van start af. Op naar morgen, op naar de maand mei. Op naar hopelijk een hele dankbare zomer...

Dan besef ik dat al die maanden niet meer uitmaken. Dàt we maar ouders mogen worden, dat is het allerbelangrijkste.

Liefs.