Snap
  • Zwanger
  • Gezond

De eerste date (nou ja....date) met de gynaecoloog! (2)

De eerste zwangerschap, de eerste echo, meteen slecht nieuws of toch niet?!

Vandaag hebben we onze eerste afspraak bij de gynaecoloog. Natuurlijk had die nacht geen oog dicht gedaan. Ik was zenuwachtig, en de laatste weken had ik steeds meer het gevoel dat het niet goed zat.... Dit gevoel bleef en ging helaas niet weg. Toch waren er mensen in mijn omgeving die zeiden tegen ons, jullie zien straks een mooi kloppend hartje. We hadden het namelijk al verteld aan onze directe familie en nog een paar mensen. We waren zo blij dat we in verwachting waren, zoiets wil je toch het liefst van de daken schreeuwen!! Voordat we naar het ziekenhuis gingen had ik een kaarsje aangestoken, om het kaarsje had ik mijn rozenkrans neergelegd, bijgeloof heet zoiets geloof ik......! Op naar het ziekenhuis!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen melden wij ons aan de balie. U kunt daar plaats nemen. Daar zit je dan....... te wachten (in de tussentijd speel ik candy crush) en te wachten totdat er een vrouw (lang, lelijk, met een te grote bril, oh ja en het is echt z´n kak madame!) jou naam roept, Mevrouw Savelkoul! We mogen eindelijk (het leek wel een half uur maar het waren natuurlijk maar 5 minuutjes) naar binnen!

U bent zwanger, gefeliciteerd! Is dit u eerste zwangerschap? Wanneer was je laatste menstruatie? Wat is de duur van jou cyclus? Ben u gezond? Rookt U? Gebruikt u medicijnen? Komen er erfelijke ziektes voor in u familie? Komen er erfelijke ziektes voor in de familie van U partner? Naar een kruisverhoor gaat ze mijn bloeddruk meten. Zo mevrouw, dan mag u zich van onder uitkleden en dan zullen we eens gaan kijken. Het scheelt dat ik al 6 x geopereerd ben aan K*T cystes (cyste van Bartholin) dus het is niet de eerste keer dat ik mijn broek moet laten zakken voor een gynaecoloog. (Hier ga ik in een andere blog meer over vertellen)

Nou, dan zullen we eens kijken zei de gyn. Daar lig je dan in de meest charmante posistie. Ze begint te vertellen: Dit is jou baarmoeder, dit ziet er allemaal mooi uit. Ze zwijgt en zoekt..... Hier zie ik iets....... Ze keek en ze keek en het bleef stil........... Heeft U last van bloedverlies gehad de afgelopen dagen weken? Uhm nee, de laatste keer was toen ik mijn menstruatie had. Ik denk dat het niet goed is vervolgt ze. Ik begin te huilen en vraag wat is er niet goed? Ik zie wel een vruchtzakje maar geen vruchtje en dus ook geen kloppen hartje. Ze kijkt verder en dan zegt ze: het lijkt een beetje op een Mola zwangerschap. Wat is dat dan?? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ze verteld dat het ook wel een druiventroszwangerschap wordt genoemd. Ik weet het niet zeker zegt ze. Je moet bloedprikken en aan de waarde van jou HCG kunnen we dat vaststellen. Jou HCG is dan hoger als normaal (dubbele waardes en nog meer). We bellen jou morgen voor de uitslag. MORGEN... DAN PAS (denk ik) Zo gezegd zo gedaan. Ik laat meteen in het ziekenhuis bloed laten prikken. Een kleine 3 kwartier later zitten we alweer in de auto op weg naar huis met een ontzettend ROT gevoel. Bij binnenkomst in de spreekkamer werden wij gefeliciteerd, maar waarmee eigenlijk?! Eenmaal thuis begint die molen te malen en ik begin te zoeken op google (iets wat ik eigenlijk beter niet kan doen) Maar ja, toch ga ik zoeken!!

En dan lees je de vreselijkste dingen over een Mola zwangerschap:

Een mola-zwangerschap, oftewel mola hydatidosa, wordt ook wel trofoblastziekte genoemd. Ik lees dat als je een Mola zwangerschap hebt dat er iets mis is gegaan met het delen van de eicel. Dat de eitjes zich maar blijven delen waardoor je een soort van druiventros krijgt. Dat alleen de placenta verder groeit zonder vruchtje dus geen embryo. Ook lees ik dat als er toch een vrucht is dan is deze bijna nooit levensvatbaar. Langzaam zie ik alles in duigen vallen. Het zal toch niet......... het zal ons toch niet overkomen! Ik lees verder: bij een molazwangerschap krijg je een zuigcurettage. Het is niet zeker dat ze via z'n curettage alle molablaasjes kunnen verwijderen. Soms gaat de curettage gepaard met veel bloedverlies. Oh nee..... hopelijk blijft mij dit allemaal bespaard!! Een bloedtransfusie tijdens of na de ingreep kan dan nodig zijn. Als het goed is zal je lichaam de blaasjes opruimen die niet met de curettage zijn weggehaald (dit zou dan nog het enige positieve aan het hele verhaal zijn). Gemiddeld duurt het drie tot vier maanden voordat de bloedwaarden weer normaal zijn. Blijft het hCG-gehalte te hoog, dan is verdere behandeling nodig. Soms verdwijnen mola-blaasjes niet uit de baarmoeder of groeien ze zelfs weer aan. Ook kan de mola zich uitbreiden naar de longen en in zeldzame gevallen naar andere organen hetgeen ‘persisterende trofoblast’ wordt genoemd. Als de mola zich naar de longen heeft uitgebreid kun je wel last van kortademigheid en hoestbuien krijgen. In zo’n geval wordt er altijd een nieuwe longfoto gemaakt. Ik krijg steeds meer angst bij het lezen van dit alles, toch lees ik verder.
Een persisterende trofoblast wordt vaak gezien als een voorstadium van een kwaadaardige aandoening en zal daarom behandeld worden met chemotherapie. Als je trouwens geen kinderen meer wilt, kun je overwegen in plaats van chemotherapie je baarmoeder te laten verwijderen. Wij willen verdomme net aan kinderen beginnen! Naast de chemotherapie zal er een regelmatige controle volgen, waarbij gekeken wordt of er geen kwaadaardige celwoekeringen zijn ontstaan. Oh ja het is verstandig na een mola-zwangerschap nog een tijdje te wachten met een nieuwe zwangerschap ten minste een half jaar.

Waarom heeft de gynaecoloog ons niet wat meer verteld hierover! Ja ik wist dat ik het niet moest opzoeken op internet maar dat doet toch (bijna) iedereen! Nu zat ik met nog meer vragen. Ik heb het ziekenhuis terug gebeld en zijn hebben mij nog een aantal websites gegeven waar in informatie hierover kon lezen. Deze informatie was (helaas) niet veel anders dan hierboven.

Daar zit je dan thuis..... niet wetend wat er nu aan de hand is. Als het dit is dan..... nee ik moet er niet aan denken, en toch denk ik de hele tijd aan. Hopelijk heeft het kaarsje toch een beetje geholpen met dat ik dan geen mola zwangerschap heb. Ik probeer toch iets van ontspanning te zoeken maar het lukt niet echt. Ik huil veel en blijf er maar aan denken. Elke minuut van die dag lijkt wel een uur te duren. Ik bel een aantal keren met mijn moeder die dag omdat ik bij haar alles kwijt kan. Ik kan dit alles ook bij mijn man kwijt maar voor hem is dat allemaal nog lastiger. Hij weet ook niet wat hij er mee aan moet. De eerste keer zwanger en meteen begint het niet "lekker" (en dan druk ik het nog zachtjes uit)  Gelukkig is hij er wel voor mij. Hij pakt mij vast al ik weer huil en wij zeggen tegen elkaar, hopelijk valt het allemaal mee.

De volgende dag ga ik gewoon werken (wat heet gewoon) Ik vertel op het werk dat ik mijn telefoon bij mij wil (lees moet) houden i.v.m. een belangrijk telefoontje. Uiteraard kan mij niet concentreren. In de pauze van half 11 ga ik toch maar zelf bellen. Ik heb geen geduld meer. De uitslag is er nog niet, ik kan om kwart voor 1 terug bellen dan is de uitslag binnen. De 2 uur en 3 kwartier die tussen de tijd zitten lijken wel 8 uur te zijn.

Om kwart voor 1 bel ik terug. Mevrouw Savelkoul, U HCG ziet er heel erg goed uit. U heeft geen mola zwangerschap (ZUCHT) volgende week dinsdag mag U terug komen en dan maken we een nieuwe echo.

Zou het dan toch goed zijn? Zou het dan toch goedkomen?

Wat enorm spannend.! Kan me voorstellen dat de onzekerheid je naar de keel greep.