9 jaar geleden
de dunne lijn tussen blijde verwachting en angst
Iedere moeder weet waar we het voor doen. Het moment van de geboorte, Intens geluk, helaas heb ik anders ervaren...het trauma van de stilte.
Nu ik zo'n 37 weken zwanger ben van een, zo lijkt het, kerngezonde zoon, vraagt iedereen me steeds vaker of het nu wel goed zit. Er is nu toch geen reden meer om bang te zijn? Je kindje is toch gezond? Het is en nieuwe zwangerschap met een nieuw kindje he meid... Ja ja dat weet ik. En of ik dat weet! Maar mijn dochter was ook gezond, nou ja , eerst dan...Bij haar was ik ook niet bang en bij haar deed ik precies dezelfde dingen wel of juist niet tijdens mijn zwangerschap. En toch is ze dood. Ze is levenloos geboren na een zwangerschap van 30 weken. En ja, ik heb dus reden om bang te zijn, ook al is het moment van de bevalling bijna daar.
Ik heb geprobeerd intens van deze zwangerschap te genieten. Iedere dag heel bewust te zijn van het leven in mijn buik. Alle dingen gedaan die je mag doen en niet als een angstvallige theemuts thuis achter het raam gezeten. Want geloof me, het liefst had ik me 9 maanden opgesloten in een volkomen steriele ruimte en me alleen in de buitenwereld begeven met zo een wit pak aan inclusief mondkapje.
Nu zijn de 9 maanden bijna op zijn eind en kan ik terug kijken naar een probleemloze zwangerschap. Vanaf dag 1 om de twee weken op controle bij de gynaecoloog. That saved my ass om het zo maar even te zeggen. Die bevestiging is fijn en geeft je de zekerheid om weer verder te gaan. Een mijlpaal was toch wel toen mijn oudste zoon me enkele weken geleden, zo rond de 32 weken, vroeg;'" Mam? deze baby komt er misschien nu wel echt he?". De tranen schoten in mijn ogen, hij was pas 4,5 jaar oud toen wij zijn zusje moesten begraven...Mijn antwoord op zijn vraag; een twijfelend 'Ja schat, deze baby komt er echt'.
Het is nu een kwestie van aftellen. Er is maar 1 woord dat continu voorbij schiet in mijn hoofd. STILTE. Die verschrikkelijk stilte. Mijn grootste angst; die verdomde stilte na de bevalling. Dus God, lieve mensen, iedereen, alstublieft, verlos me van deze stilte. Laat mijn kindje dit keer luid schreeuwend ter wereld komen en bevrijd mij van mijn trauma van de stilte.
Bedankt voor het lezen,
Ter nagedachtenis van mijn prachtige dochter Destiny Rensch*
Liefs Esther
MissMom
Soms betekenen de woorden van een 'buitenstaander' juist zoveel meer, omdat simpelweg de moeite wordt genomen om je in mijn verhaal te verplaatsten... Dankjewel! xx esther
MissMom
Lieve Mariska, Ik hoop dat je kindje in goede gezondheid zal worden geboren. Helaas weten wij dingen die ons leven voorgoed hebben veranderd. Geen zwangerschap zal ooit nog onbezonnen en volledig relaxed zijn... Probeer per dag ook een beetje te genieten, bij mij lukte dat pas toen ik de kleine begon te voelen. Voel jij hem of haar al? Ik wens je heel veel geluk en gezondheid toe! xxx Esther
MissMom
Lieve Marieke, Mail jij toevallig op Lieve Engeltjes? Ik denk dat aan je schrijfstijl te herkennen.... Ik mailde daar ook op de gewone lijst en momenteel op de BOK lijst. Onze dochter is overleden aan de vijfde ziekte. Een infectie van het parvo virus. Een kinderziekte waar babys voor worden geënt maar een ongeboren kind kan het doordat de moeder wordt besmet via de navelstreng oplopen. De moeder krijgt het virus zonder klachten, vanwege de inentingen... Er zit nog wel een heel verhaal achter van foute diagnoses en handelingen vanuit het ziekenhuis. Weten jullie ook wat er met Fem* aan de hand was? Je mag ook prive een mail sturen; eedvries81@hotmail.com liefs Esther
MissMom
Hoi! Jullie wonder moet er ook inmiddels zijn..... Is alles goed gegaan? xxx