De dag dat we kregen te horen dat onze dochter CCAM had

Eindelijk de dag van de 20 weken echo is aangebroken, eindelijk krijg je vandaag te horen wat het geslacht is. Vol goeie moed gingen ik en mijn man naar de echopraktijk om de bevestiging te krijgen dat het daadwerkelijk een meisje werd. We hadden bij 16 weken een 3D echo laten maken en daar kregen we te horen dat het een meisje werd maar dat dacht ze voor 75%, dus wachten we toch de 20 weken echo af. Daar stapten we de kille stille praktijk vol met ouderwetse beschuitbussen in. Ik melde me bij de balie en we mochten plaats nemen plotseling begon mijn maag te draaien en kreeg ik een benauwd gevoel ik had de nacht er voor al niet zo goed geslapen maar ik dacht dat het aan de spanning lag. Toen we eindelijk naar binnen mochten en de echo werd gemaakt waren wij weer even zo blij als een klein kind in de snoep winkel, maar toch zag ik bepaalde dingen op de echo die er niet hoorde. Ik keek me man aan en de verloskundige bevestigde het ook, er is iets niet goed met u dochter. Een dubbel gevoel je bent blij dat je een meisje krijgt maar aan de anderen kant is het niet goed. Van af die dag begon de rollercoaster van ziekenhuizen en onderzoeken. Zwangerschap, iets wat zo leuk hoorde te zijn werd een hel. Verdriet, onzekerheid en een gevoel alsof je gefaald had en dan nog de depressiviteit . We vroegen direct hoe erg is het en wat het is. Ze scande de echos direct door naar een gynecoloog in het ziekenhuis, ze had het zelf nog nooit mee gemaakt. De gynecoloog belde weer de verloskundige en die heeft ons verteld dat het waarschijnlijk een ccam is. Een zeldzamen ziekten in de longen. Jaarlijks zijn er in nederland maar 40 baby's met deze afwijking. we werden daarom ook direct door gestuurd naar het LUMC. 

In mijn volgende blog zal ik veder gaan over wat er daarna is gebeurt van de onderzoeken tot mijn gevoel er bij.