Snap
  • Zwanger
  • post

De dag dat de kwartjes vielen

Ik heb endometriose. Vijf jaar geleden had ik nog geen flauw idee dat het bestond, laat staan wat het was. 'k Heb inmiddels al wel een paar blogs geschreven, over van alles wat we meemaken, de dagelijkse dingetjes, maar laat ik nu maar eens in een blog mijn verhaal vertellen, waardoor mijn leven op z'n kop stond.

Ik weet het nog goed. Het was op een maandagochtend, na een weekend waarin mijn ouders bij ons logeerden. Ze zouden die ochtend vertrekken. Mijn man begon die dag bij zijn nieuwe werkgever. En ik had die dag erge buikpijn. Het was niet eens helemaal de tijd van de maand... Aangezien ik crepeerde van de pijn, wilde mijn vader me toch even bij de huisarts brengen. Hij vond het niet normaal. De huisarts vertrouwde het niet en stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Daar ging het in een razendsnel tempo. Van de afdeling waar naar je darmen wordt gekeken, weet ik nog dat ik werd meegenomen naar gynaecologie en daar schrok ik erg van. Het zal toch niet... Al van jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Jarenlang genoot ik van de kinderen van mijn broer en zussen, die een stuk ouder zijn dan ik. Natuurlijk wilde ik zelf graag kinderen krijgen, dat was geen vraag voor mij (en ook niet voor mijn man). Maar op die maandag werd ik van het ene op het andere moment spontaan geopereerd (mijn man was niet eens op de hoogte dat ik op de operatietafel lag, zo snel gebeurde alles). Er zat een grote kyste voor een van mijn eierstokken en de gynaecoloog constateerde veel verklevingen. We waren er nog op tijd bij; als de kyste was 'geknapt' had het heel anders kunnen aflopen. De gynaecoloog vertelde over endometriose en ineens vielen alle kwartjes op z'n plek. Jarenlang, al sinds ik een jaar of 16, 17 ben heb ik ondraaglijke pijn gehad tijdens de menstruatie. Nu zie je de reclames voor maandverband op tv en hoor je meiden om je heen erover praten en lijken mestruatieklachten er gewoon bij te horen. Maar wist ik veel wat je dan precies wel en niet moest voelen. Eindelijk snapte ik dat ik me niet aanstelde en echt meer pijn had dan 'gemiddeld'. Maar de gynaecoloog bracht ook de boodschap dat de kans dat ik zwanger zou raken klein was. Eén eileider had zoveel verklevingen, zei hij, de ander viel nog mee. Die boodschap kwam hard aan. Na de operatie had ik een paar weken wel nodig om op te knappen, lichamelijk gezien dan.

Je probeert er niet teveel mee bezig te zijn, maar je gedachten gaan er steeds weer naar toe. Zouden wij kinderloos blijven? Het was zo ondenkbaar. We wilden allebei zo graag... het leek zo oneerlijk...

We gingen - ondanks dat ik me erg vermoeid voelde - op vakantie naar Italië. Een heerlijke tijd. Genieten van de zon, het prachtige Toscane, echt er even tussenuit. Bij thuiskomst wilde ik voor een second opinion naar een ander ziekenhuis. Daar werd ik echt niets wijzer. Maar ik voelde me vreemd. Ik besloot in een vlaag om een zwangerschapstest te kopen toen ik uit het ziekenhuis kwam. Ik had zo'n vreemd voorgevoel. Maar nee hoor. Het was niks. Ik had het me blijkbaar ingebeeld. Wilde het te graag. Maar de menstruatie bleef uit. Ach, dat had vast nog te maken met de operatie. Een weekje later nog niks. En ik voelde me echt anders dan anders... Nog maar eens een test dan. You never know.

Ik kon het niet bevatten. Ik was zwanger! Zie je wel! Mijn man was er niet bij toen ik testte. Dus kocht ik een klein wit shirtje maat 50, die ik overigens nog altijd heb. Op de dag dat we een jaar getrouwd waren gaf ik mijn man een cadeautje. Onderin het pakje had ik het witte shirtje verstopt. We hebben echt even zitten huilen, zo blij en dankbaar waren we. Tijdens het etentje dat volgde begon ik ineens op te letten wat wel en wat niet... en de zwangerschap was gevoelsmatig nu echt begonnen. En wat genoot ik ervan! Bij de 1e afspraak met de gyaecoloog waar ik terug moest komen, was hij zeer verbaasd en stak dat niet onder stoelen of banken. Maar waar hij zich met zijn geslaagde werk complimenteerde zien wij het als een wonder. Kinderen neem je nog altijd niet, je krijgt ze.

En voor de endometriose is zwanger zijn geweldig, want dan 'gebeurt' er niks in mijn lijf. Geen ongesteldheid, dus geen bloed wat op verkeerde plekken kan gaan zitten en ellende aan kan richten. Heel bijzonder vonden we wel dat na de geboorte van ons zoontje we al heel snel weer zwanger waren. Ons dochtertje werd geboren toen onze zoon bijna 15 maanden oud was. Dus ga maar na.

Kortom: ons leven veranderde die dag van de operatie. Maar veranderde daarna weer, in positieve zin. Niemand weet hoe het verder zal gaan. Ik hoop nu nog dat er over een poosje nog een derde komt, maar ben al dankbaar met de twee schatten die ik heb. Ik krijg echter nog steeds nare kriebels als er - waar dan ook - gesproken wordt over het 'nemen' van kinderen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en je zelf in de hand hebt wanneer je zwanger raakt. Ik vind het - na dit meegemaakt te hebben zeker - het grootste wonder dat er bestaat.   

 

10 jaar geleden

Oh, wat erg voor haar! En wat heftig hoe dat bij haar gaat... even zwanger zijn en dan... Dat was dus net na de operatie mijn angst, er gaat dan van alles door je hoofd. Ik ben enorm dankbaar.

10 jaar geleden

Een vriendin van mij heeft ook verklevingen en kan helaas geen kinderen krijgen. Ze is al een paar keer via ivf zwanger geweest, maar haar lichaam stoot het helaas weer af. Ik ben blij voor je dat het voor jullie anders is gelopen!!

10 jaar geleden

Helemaal mee eens. Ik hoor - sinds ik zelf in dit schuitje zit - zoveel meer verhalen dat het echt niet vanzelfsprekend is.

10 jaar geleden

Inderdaad!