De bucketlist - Sannee006

Dave riep al sinds zijn 20e jaar dat hij graag vader wilde worden. Een echte motivatie had hij hier niet voor. Het was een gevoel! En ik ben er van overtuigd dat dat gevoel het belangrijkste was.

Ik was op dat moment pas 17 jaar en nog zo druk in het leven dat het woord kinderen me direct kippenvel gaf. Braaf slikte ik dan ook iedere dag de pil om zo’n kleine, poepende, krijsende en slaaprovende verrassing te voorkomen. Drie jaar lang heb ik dit zelfde gevoel behouden, maar in de loop der tijd zwakte dit steeds meer af. Bij het zien van spelende kinderen op de stoep of het kijken van programma’s op de tv over bijvoorbeeld zwangerschappen, bevallingen en jonge moeders begon het ook bij mij steeds meer te kriebelen.

In 2012 wist ik het echter zeker. Ook ik wilde graag moeder worden! Ik werkte in dat laatste jaar van mijn opleiding tot verpleegkundige op de kinderafdeling in het ziekenhuis.
De liefde die ik in mijn werk gezien heb tussen ouder en kind is zoiets memorabels.
Dat wilde ik ook!

Ik voelde mij op mijn 20e jaar echter nog erg jong, te jong om deze stap te nemen.
Achteraf besef ik mij dat dit niet zozeer mijn gevoel was, maar zie ik in dat angst voor het gevoel van de buitenwereld daarin een hele grote rol heeft gespeeld.
In mijn hoofd riepen vrienden en familie, maar ook volslagen onbekenden, dat we hier nog niet klaar voor zouden zijn. Dat we nog moesten genieten van elkaar. Dat we nog moesten leven.
Spijt van de keuze om te wachten heb ik daarentegen niet.
Ik heb ooit eens in een boek gelezen dat welke keuze je ook maakt, het is altijd goed.
Je weet immers niet of de andere keuze beter was geweest, omdat je die weg niet bent ingeslagen. Zo simpel is het! Het enigste wat je weet is dat je ergens voor hebt gekozen en daar volmondig “ja” op hebt gezegd (Leef! Laura Maaskant, 2014).
En zo simpel was het dan ook.

Dave en ik kozen er voor om, naast op onze leeftijd, te wachten met deze grote stap totdat we voldeden aan een paar “basisprincipes”:
  1) Een kindbestendige relatie
  2) Een geschikte leefomgeving
  3) Een stabiele financiële situatie
  4) Een babyproof carrière
  5) Een volmondig “ja"

In de twee jaren na het opstellen van onze “bucketlist” leefden we niet bewust naar onze kinderwens toe, maar desondanks werd onze lijst stiekem toch steeds meer afgevinkt.

Punt 1 kruisten we al af op de dag dat we onze basisprincipes opstelden.
Dave en ik waren ruim 5 jaar bij elkaar en hadden samen al van alles meegemaakt.
Vertrouwen in onze relatie en in elkaar was voor ons dan ook geen issue.
Een andere keuze waar we na 7 jaar samen zijn dan ook volmondig “ja” op zeiden waren onze trouwgeloftes.
We beloofden elkander aan te nemen tot echtgenoten en trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt.
In het kort: We zijn elkaar trouw, bijstand en hulp verschuldigd tot de dood ons scheidt.

Het tweede punt dat we afvinkten was onze babyproof carrière en daarmee ook direct een stabiele financiële situatie.
In juli 2013 studeerde ik af als verpleegkundige en kreeg ik een baan in de thuiszorg voor 32 uur per week. Ik verdiende niet de jackpot, maar op mijn 21e jaar deed ik het zeker niet slecht.
Dave kon zich als automonteur misschien ook geen goudvink noemen, maarmede door zijn vele overuren was hij wel de kostwinner bij ons thuis.
Naast onze vaste lasten kunnen we nog steeds regelmatig uit eten, een filmpje pakken of op vakantie. En ook een extra spaarcentje zetten we maandelijks opzij voor noodgevallen.
Er zal bij ons dus misschien geen gloednieuwe Bugaboo kinderwagen in de hal staan, maar lang leve marktplaats!

Kort hierna was ook het een na laatste punt een feit.
Dave en ik tekenden op 16 december 2013 de papieren voor ons eigen grote mensen huis.
We kochten een rijtjeshuis met drie verdiepingen en vier slaapkamers in een kindvriendelijke wijk in Princenhage.
Het kopen van een eigen huis heeft bij ons echter nog wel wat voeten in aarde gehad.
Dave komt oorspronkelijk uit Etten-Leur en heeft er nooit een punt van gemaakt dat we samen een appartementje huurden in Breda. Een huis in Breda kopen daarentegen, voor altijd, was voor hem in eerste instantie echter een ander verhaal.
Mannen denken graag in geld. Sorry voor de mannen die dit lezen, maar het is nu eenmaal een wetenschappelijk feit. Zoek het maar op in een psychologieboek of zelfhulpboek onder het kopje evolutiepsychologie.
Mannen vinden bevrediging in carrière en bezittingen, terwijl vrouwen daarentegen meer voldoening vinden in familie en relaties.
Gezien Breda in 2013 op nummer vier stond in de lijst van duurste steden om een huis te kopen was dat voor Dave natuurlijk van de baan.
Gelukkig voor mij staat in deze evolutiepsychologie ook beschreven dat mannen zeer visueel zijn ingesteld en dat als ik hem zijn droomhuis in Breda kon laten zien hij wellicht toch overstag zou gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik slijtte dagelijks meerdere uurtjes op Funda, Huizenzoeker en Jaap.nl.
Dave en ik bezichtigden diverse huizen, maar voor hem was niets perfect. Het ene huis had een vage waas over de buitenmuur (alsof je dat ziet wanneer je binnen bent?). Het andere huis had een vreselijke kleur keuken (alsof die onvervangbaar is?). En weer een ander huis was het gewoon niet (zomaar? Zonder reden?).
Toen ik de moed bijna had opgegeven stuitte ik echter op mijn droompaleis. Ik kende het huis, gezien mijn oom en tante er jaren naast hadden gewoond.
Een rustig woonerf met vele speeltuintjes en tal van leuke gezinnen. Het huis was perfect onderhouden en viel ruim binnen ons budget.
Dave kon niet om mijn enthousiasme heen en moest het diezelfde week met eigen ogen zien.
Zijn knikje toen we achter de makelaar de trap opliepen en eigenlijk alleen nog maar de woonkamer, keuken en wc hadden gezien was voor mij genoeg. Ik MOEST dit huis kopen!
En daar zit ik dus met een lening bij de bank, maar wel in mijn stad, Breda.

De “bucketlist” was eigenlijk een vrij algemene lijst met zaken die we op orde wilde hebben voordat we ons eigen gezinnetje wilde stichten.
Om daadwerkelijk aan een gezonde zwangerschap te beginnen maakte we in maart 2014 een afspraak op het Kinderwens Spreekuur.
Onze wens was op dat moment nog geen volmondig ja, maar al wel een fluisterend oké, ons laatste punt van de lijst.
Op het Kinderwens Spreekuur werden onze individuele omstandigheden besproken aan de hand van een vragenlijst welke we vooraf hadden ingevuld op www.zwangerwijzer.nl
De verloskundige besprak samen met mij en Dave de gezondheidsrisico’s voor een toekomstige zwangerschap die op onze persoonlijke situatie van toepassing waren.
We kregen duidelijke informatie en een lijst met adviezen over hoe wij zo goed en gezond mogelijk aan ons wondertje konden beginnen. We maakten een nieuwe “bucketlist”:
  1) Aanvragen genetisch onderzoek Radboud ziekenhuis te Nijmegen
  2) Start gebruik Foliumzuur vier weken voor stop pil
  3) Veranderen eetpatroon van Mac- naar moederdieet

Het eerste punt van onze nieuwe “bucketlist” klinkt ernstig, maar hoorde er nu eenmaal bij.
Mijn moeder is bekend met een erfelijke oogziekte genaamd Stargardt.
In 2009 zijn ik en mijn twee jongere broers getest op deze aandoening, maar wij bleken alleen drager van het zieke gen. Dit wil zeggen dat we de ziekte niet zullen krijgen, maar het ooit wel kunnen doorgeven aan onze eigen kinderen mits onze partners hetzelfde zieke gen bij zich hebben.
Om dit te onderzoeken maakten Dave en ik voor augustus 2014 een afspraak in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Daar waar ooit mijn moeder de diagnose kreeg en ik en mijn broers destijds ook zijn onderzocht.
Ik en Dave maakten de deal dat we na het krijgen van de uitslag zouden stoppen met de pil.
We maakten tevens de belangrijke keuze dat of de uitslag nu positief of negatief zou zijn we onze kinderwens hoe dan ook wilden doorzetten.

Gezien de lange wachttijd in het ziekenhuis besloten we het derde punt van onze nieuwe
“bucketlist” aan te pakken.
Begrijp me niet verkeerd, want met mijn 1 meter 56 en 45 kg ben ik zeker geen fastfoodjunkie, maar ons dieet mocht zeker wel wat gevarieerder.
Vanaf maart besloten we daarom dat we iedere week volgens een bepaald schema zouden gaan eten, waarbij we dus de juiste voedingsstoffen binnenkregen.
De maandag werd vanaf toen onze italiaanse avond. Macaroni, lasagna, tagliatelli of iets dergelijks, pizza natuurlijk niet inbegrepen.
Op dinsdag kozen we voor oerhollandse aardappels met minstens 200 gram groenten en een stukje vlees of vis.
Woensdag gingen we voor de rijsttafels. En hiermee bedoel ik dus niet 30 euro aan vette troep van de chinees.
De donderdag gingen we wederom voor de producten uit eigen land. Misschien af en toe een stamppot, hoewel ik daar niet zo’n fan van ben.
Het weekend was de grootste uitdaging en voor mijn gevoel begint dat al op vrijdag.
We moesten voor het weekend maaltijden verzinnen die gezond waren, maar zeker wel extra lekker en niet al te lastig klaar te maken.
Op vrijdag maakten we daarom vanaf toen een wereldgerecht. De supermarkten staan vol met verschillende pakjes van Knorr die bekend staan om hun snelle bereidingstijd en goede smaak.
Zaterdag werd onze brooddag. Tosti’s, sla met stokbrood, hartig gevuld brood en heel af en toe een broodje hamburger of zelfs een pizza. Dat is immers ook deeg.
En de zondag bleef onze traditionele frietdag. Echter besloten we ze zelf te bakken en niet meer te halen bij de friettent om de hoek. Eerlijk is eerlijk ze smaakten uit eigen pan toch ook wel een stukje lekkerder.
Daarnaast ging ik over op dagelijks ontbijten in de vorm van yoghurt met cruesli en twee stukken fruit per dag.
Of ter wel: Check!

Het tweede advies dat we van de verloskundige kregen was vier weken voor het stoppen met de pil te starten met het dagelijks gebruik van Foliumzuur.
Dit laatste punt op onze nieuwe “bucketlist” kwam echter eerder als verwacht.
In mijn agenda had ik op 1 november 2014 met rode stift genoteerd start fzuur.
In geheimtaal voor de ontwetenden om ons heen.
Op dat moment hadden we niet kunnen bedenken dat we dit middel al in ons winkelmandje zouden hebben liggen in april 2014.