De angst voor mijn eigen gecreëerde schaduwen.

Hier gingen we dan. Gestopt met de pil. Elke dag dat we dichter en dichter bij de mogelijke menstruatieweek kwamen kreeg ik meer stress. Zou het? Zou het gelukt zijn? Kan ik een kindje krijgen? Ben ik terug vruchtbaar? Voornamelijk die laatste zin was aan de binnenkant van mijn schedel gegrift. De angst dat mijn droom, die vroeger mijn motivatie was, niet zou kunnen uitkomen.

Om even een beter beeld te schetsen. Net 1 dag voor mijn 18de verjaardag ben ik opgenomen geweest in Broeders Alexianen afdeling Ter Berken. Dat is een afdeling voor meisjes en vrouwen met een eetstoornis. Op dat moment zat ik heel diep, mijn eetstoornis met de naam anorexia, was al enkele jaren sluimerend aanwezig maar het laatste jaar had het me helemaal overmeesterd en bezit van me genomen.

Nu nam ik nog steeds de pil. Hierdoor had ik ondanks mijn lage gewicht en BMI van 13, nog steeds mijn regels. Sinds de opname was ik dus gestopt met de pil wat resulteerde in amenorroe, het uitblijven van de menstruatie.

Dit was toen een ontzettend grote shock voor mij! Ik was er al lang mee bezig dat ik zeker een kindje wou krijgen in mijn leven. Ik wou en zou echt mama worden later, ik wist zelf al enkele jaren dat ik zeker in bad wou bevallen! Maar nu de menstruatie ineens uitbleef sloeg de paniek toe.

Het waren 6 zware maanden, op die tijd was ik braaf mijn lijn gevolgd en was ik 15 kilo bijgekomen. Mentaal had ik het er nog moeilijk mee, en nu zit er soms ook nog een donker stemmetje in men hoofd. Maar ik heb geleerd kracht te putten uit anderen dingen zodat ik hier tegenin kan gaan. Voor mij was dit trouwens de allergrootste motivatie, ik moest terug leren eten, terug durven eten en er terug van genieten. Want zolang ik geen gezond lichaam had, zou ik nooit mama kunnen worden. En als ik niet voor mezelf kon zorgen, hoe kon ik dan ooit voor een klein hulpeloos kindje zorgen dat volledig afhankelijk is van u?

Na 6 maanden ging ik op ontslag, maar er was nog steeds geen sprake van een menstruatie. Ik had een normaal gewicht, ik was gestrand op BMI 19-20. En toch bleef het uit. Bang en met een klein hartje ging ik naar de huisarts. Daar werd bloed getrokken, in men bloed bleken men hormonen nochtans terug op peil te zijn. De dokter stelde voor om met de pil te beginnen om zo mijn hormonen een duwtje in de juiste richting te sturen. Zogezegd zo gedaan.

Dankzij de pil had ik dus terug mijn menstruatie. Deze heb ik genomen van mijn 18de tot mijn 25ste. Dus 7 jaar lang. Nooit had ik in heel die tijd geweten of ik nu daadwerkelijk terug mijn menstruatie had, was het natuurlijk? Of was het nog steeds dankzij de pil?

Gestopt met de pil, in juni nog mijn menstruatie gehad, de nabloeding van de pil. Is technisch gezien niet echt een menstruatie. En sindsdien bleven ze uit.

Het was juli, en we waren 1 week ‘overtijd’ nog steeds geen menstruatie. Ik was in de war, was het al zover ? Of is het zoals ik dacht, word mijn schrik dan nu toch echt werkelijk en ben ik gewoon niet meer vruchtbaar en heb ik na zoveel jaren nog steeds mijn menstruaties niet? Ik was in paniek! We kochten een zwangerschapstest en deze was negatief. Ik was teleurgesteld, want je hebt beslist om er voor te gaan dus het mag natuurlijk, maar ik was voornamelijk heel bang. Na juli kwam augustus en hierna kwam september, nog steeds geen menstruatie en opnieuw een negatieve zwangerschapstest. Ik begon de moed op te geven. Elke dag opnieuw zonder menstruatie was een slag in mijn gezicht en was beangstigend.

Tot plots de verlossende dag daar was, op 1 oktober was het plots daar! Het klinkt gek, en ik denk niet dat er iemand al ooit zo blij was geworden dat ze haar menstruatie had. Dit was de allereerste keer dat mijn lichaam aan mij liet zien dat het genezen was. Voor de allereerste keer had ik zonder hulp en zonder hormonen mijn regels! De natuur was herstelt, na alles wat ik mijn lichaam had aangedaan in die jaren had het mij toch niet in de steek gelaten.

Mijn angst was wat meer uitgedoofd. Nog niet helemaal weg, er waren nog steeds dagen dat de vlam meer aanwakkerde dan anders. Zeker de dagen dat ik voelde dat ik terug mijn menstruatie ging krijgen en het dus deze maand weer niet was gelukt. Want het is niet zo dat je een eisprong hebt en dus uw menstruaties krijgt dat uw lichaam toch volledig was genezen en klaar was om een klein wondertje te dragen.

5/2/19

De dag van de positieve test. In januari waren we aan het verhuizen, ons gekocht appartementje was eindelijk klaar! We waren aan het verven en gingen op 14/2 erin trekken. Het is waar wat men zegt, het moment dat je er het minste mee bezig bent dan komt het wel. En ja die maand hadden we zeker andere dingen aan ons hoofd.

Tot de tijd van de verhuis woonden wij eventjes terug bij mijn ouders. Voor diegene die mijn vorige blog hebben gelezen weten dat mijn broertje plots thuis was gestorven in april ‘18.

Nu sliepen wij toevallig op de kamer waar mijn broertje gestorven was. Nu is het ook zo dat ik dus zwanger ben geraakt in die kamer. Het klinkt voor vele misschien een beetje eng of luguber maar voor mij is het iets speciaals.

Hij zou normaal Peter zijn geworden. Ik weet zeker dat hij al vanaf het moment van de bevruchting over ons wondertje aan het waken is. Onze beschermengel.

De enige conclusie die ik hieruit kan trekken is dat het heel belangrijk is om je lichaam te koesteren en te waarderen. Het is zoiets moois en natuurlijk, het zwanger geraken en het dragen van een kindje. Ook kan ik met trots zeggen dat ik sinds mijn zwangerschap ook wel ‘echt’ genezen ben in hoeverre dat dit kan. Zelf de paar extra kilootjes die er nu nog zijn neem ik niet zo nauw. Als deze nu nooit meer weg gaan, dan is het maar zo. Ik heb er wel een wondertje voor in de plaats gekregen.