De afgelopen weken...

Een time capsule naar ‘de’ 12 weken zwangerschap…

De vorige keer schreef ik heel zelfverzekerd; ik quote: “ik wordt dit keer mama, ons kindje leeft en hij of zij blijft leven!!” - Weten jullie dat nog? Ik kan je met alle zekerheid zeggen dat deze afgelopen 4 weken niet makkelijk zijn geweest.

Ik neem jullie mee naar eind mei, even voor jullie beleving; heel het huis staat vol dozen, heel veel moet nog weggegeven/verkocht worden, de dag dat we de sleutel kregen kwam natuurlijk steeds dichterbij.

Met dat in het achterhoofd speelt de baby in mijn buik natuurlijk op de voorgrond, continu, 24 uur per dag en 7 dagen per week. Stress is niet goed voor de baby zeggen ze. Alleen verhuisstress kan een mens nog wel aan… maar ik had verhuisstress EN ‘baby’ stress, zoals ik het graag noem.

Ik heb de afgelopen weken wel gemiddeld 2 x per week met de verloskundige aan de telefoon gehangen, omdat ik zeker wist dat het fout ging, niet dat ik er lichamelijk aanleiding toe had om zo te denken, nee het speelde allemaal in mijn hoofd.. het beroemde duiveltje had weer plaats gemaakt in mijn leven.

De verloskundige werd gek van mij, (zegt ze niet natuurlijk, maar ik kan het me indenken) elke keer weer mocht ik langs komen, om te kijken of het hartje nog wel klopte en of alles er nog goed uit zag. Ze geeft me mee dat ik echt moet gaan genieten van de zwangerschap, want druk maken is niet goed voor mij en ook niet voor de baby. Zo kom ik dus aan het woord ‘baby stress’.

Weer was ik eventjes gerustgesteld en kon ik weer een dag ‘genieten’ van het zwanger zijn…

De sleuteloverdracht vond plaats, dus we mochten eindelijk gaan klussen.

Jaaaa, klussen als je zwanger bent? Gek genoeg had ik mezelf daar van te voren niet druk over gemaakt.. je zou denken van wel, maar dat is me volledig ontschoten. Maatregelingen had ik natuurlijk wel genomen, zoals; handschoentjes en mondkapjes en verf op waterbasis.

Na de eerste dag bijna het klokje rond geklust te hebben, stortte ik in. Ik had over heel mijn lichaam pijn en was zo ontzettend moe dat ik mijn bed niet meer uitkwam. Gek, maar je schijnt dus ook gewoon minder energie te hebben als je zwanger bent. Eigenlijk heeft mijn manlief vanaf dat moment bijna alles alleen gedaan. Ik kon niet meer, ik wilde ook eigenlijk niet meer, stel je voor dat ik mezelf tot het naadje werk en mijn baby leidde eronder? Dat ging dus niet gebeuren! Gelukkig begreep mijn man dat en zeurde hij er ook niet over, hij zei zelfs dat ik weg moest blijven.

1 week later is de verhuisdag, ook daar mocht ik mij niet mee bemoeien van manlief. Ik had toch alles gelabeld dus niks kon fout gaan. Eindelijk zitten we in ons nieuwe huis.. Nog wel eventjes zonder eettafel, salontafel en tv meubel, maar dat terzijde, we waren blij.. het meeste werk zit er op en het leukste werk kon beginnen; inrichten!

De “12 weken echo” dag is aangebroken, ik was doodziek van de zenuwen. De week ervoor had ik natuurlijk het hartje voor de laatste keer gehoord maar er kan veel gebeuren in een week!

Zitten we weer in de wachtkamer van de verloskundige, klamme handjes, buikpijn, hoofdpijn en mijn hart klopte in mijn keel…

Het hartje klopte gelukkig goed en alle metingen kwamen overeen met de zwangerschapsduur.. We waren weer helemaal opgelucht en zo ontzettend blij!

Kijk die smile van mij op de foto! Ik hoor me zelf nog tegen mijn man zeggen, zooo mijn buik is al dik hè?!