De 20 wkn termijn echo.. het bleef mij te lang stil...

Eindelijk was ik bijna 20 wkn zwanger! En ook eindelijk kon ik gelukkig zijn! Na 5 jaar ellende te hebben gehad met miskramen, ziekenhuizen en hormonen, de buitenbaarmoederlijke zwangerschap en operaties enz.. waren we nu al een paar weken eindelijk blij, en ik voelde ons zoontje vanaf de 16 weken al echt goed. Een kleine druktemaker was het, en na alle mooie echo's maakten we ons nu eigenlijk geen, of in ieder geval niet zoveel zorgen meer. Ondanks de donkere wolk van mijn vaders ziekte waarover ik mijn vorige blog vertelde, en dat Savannah op het moment van de 20 weken echo in het ziekenhuis lag, waren we verder toch best gelukkig. Gelukkig dat ons eindelijk dit wonder werd gegeven, en gelukkig dat mijn vader ons zoontje nog zou leren kennen ondanks dat de kanker uitgezaaid was.... dankbaar ook voor alles wat we hadden en zolang we daarvan mochten genieten... Toch was dat geluk weer snel voorbij....

We gingen dus zoals ik de vorige keer vertelde, onderweg naar de verloskundige praktijk voor de 20 weken echo. Helaas zonder Savannah omdat ons meisje in het ziekenhuis lag, ze wilde zo graag mee maar dat ging dus niet. Dave en ik vertelde haar nog dat we snel terug waren en mooie plaatjes voor haar mee zouden nemen van haar broertje. Bij de verloskundige moesten we even wachten,  maar al snel waren we aan de beurt. Ik ging liggen en haalde trots mijn buikje tevoorschijn. Jaaaa daar was ons knappe mannetje! Voor ons leuke beelden, maar ze moest natuurlijk zijn organen goed nakijken en alles meten enz. Bij zijn hoofdje betrok haar gezicht een beetje, en ze zei dat ze meerdere vochtplekjes (cystes) in zijn hersentjes zag. Zo op zich niet meteen een probleem, maar dat kon het wel zijn als ze niet weg zouden trekken... Hmmzz. .. niet echt prettig nieuws...maar goed...we zouden ons nog niet 123 zorgen maken en ze zei ook dat daar echt helemaal nog geen reden voor was..dat het wel eens vaker voorkwam en meestal gewoon onschuldig was.. Verder keek ze naar zijn maag, niertjes, lever en toen zijn hartje.. Alles was goed, maar bij zijn hartje duurde het wel lang en ze bleef ineens ook wel erg lang stil.. totdat ik zelf maar aan haar vroeg of er een probleem was.. er bekroop me een rilling over mijn rug door de stilte.. Ze bleef nog even stil en zei toen: even kijken hoor....... normaal... zou ik een kruis moeten zien hier bij het hartje...van de grote aders... En die zie ik niet.... 

Wat??? En wat houdt dat in? Vroeg ik meteen.. Ze vertelde dat als die aders niet gekruist zouden zijn, ze dan waarschijnlijk aan de verkeerde hartkamers  zouden zitten en hij een operatie nodig zou hebben daarvoor..in combinatie met de vochtplekjes in zijn hersentjes betekende het waarschijnlijk toch de nodige problemen. Maar ze wilde dat aan de deskundigen overlaten en zou een afspraak maken in Maastricht voor een echo met ervaren echoscopistes en kindercardiologen...

He??..wat...... we konden even niks uitbrengen...het leek wel alsof ik naar droomde en ik had de neiging om mezelf te knijpen...Ik probeerde mezelf voor te houden dat er waarschijnlijk niks aan de hand was en ze zich vergist had.. Dat specialisten zouden zeggen dat het goed zou komen en alles gewoon in orde was.. Toch stonden we zodra we buiten stonden, allebei te huilen...nee dit mag niet waar zijn... Niet na alles wat we al voor onze kiezen gekregen hebben, dit levendige mannetje die er zo compleet uit ziet op elke echo en zo heerlijk aan het boksen is, hij verdiend dit niet.. Alle emoties raasden door onze lijven en we zaten verslagen in de auto op de terugweg naar het ziekenhuis. Bij Savannah waren mijn ouders op dat moment gebleven en nu moesten we ook hun na alles nog meer slecht nieuws brengen... nee misschien valt het echt mee...laten we nog niet op de zaken vooruit lopen.. 

In het ziekenhuis aangekomen zag ik al die vrolijke gezichten al naar ons lachen door de ramen van de kamer, alleen kon ik niet lachen...ik begon ondanks dat ik zo tegen mezelf beloofd had om rustig mijn ouders even mee naar buiten te nemen, zodat Savannah niet overstuur zou raken misschien om niks, te stotteren dat het misschien niet goed was en kon mijn tranen niet echt bedwingen... Mijn ouders snapten het niet helemaal, en ik legde na een paar keer diep ademhalen op de gang uit wat ons verteld was. Gelijk daar kregen we telefoon van de verloskundige...we konden morgen al meteen terecht in Maastricht voor een echo... Gelukkig...dan weten we tenminste gelijk waar we aan toe zijn.. Tot die tijd zouden we allemaal er nog vanuit gaan dat het wel mee zou vallen en er waarschijnlijk niks aan de hand was... En ook voor Savannah proberen een beetje positief te blijven, want ook zij had het al moeilijk in het ziekenhuis. Maar ja een kind van 12 jaar hou je ook niet compleet in het duister natuurlijk. Die voelt toch het een en ander wel aan... Savannah haar vader bleef bij haar slapen in het ziekenhuis, dus Dave en ik konden naar huis...dat was ook beter voor Savannah want ik was toch een beetje de kluts kwijt... wat als het wel fout is?? Wat dan?? Dave wilde er compleet niks over horen...die ging er totaal vanuit dat er niks aan de hand zou zijn..soort totale ontkenning ofzo.. Ik hield mijn mond maar dicht erover verder tegen hem..Want hij werd alleen maar boos als ik erover begon..en dat begreep ik ook wel.. pff dit zou weer een slapeloze nacht worden.....