Snap
  • Zwanger

De 20-weken echo. Willen jullie weten wat het is?

De 20-weken echo. Die ene oh zo spannende en belangrijke echo. Vandaag was het dan zo ver.

Het zijn de leuke of minder leuke dingen die je van te voren behoorlijk van je stuk kunnen brengen door de zenuwen en/ of spanningen. 

Scenario:
Wakker. Pas 02.30 uur. Eruit. Plassen. Weer terug m'n bed in. Ogen willen nog niet opnieuw in de slaapmodus. Social media checken. Oeps, ja fout want door dat laatste gaat het alleen maar langer duren voordat ik weer in slaap val. Weer plassen. Nu 03.30 uur. Volledige stilte om mij heen. 'Ga nou slapen zenuwpees' hoor ik mezelf zeggen. Helpt het? Blijkbaar, het volgende moment dat ik wakker word is het 06.00 uur. Nog steeds niet het moment dat de wekker zijn haantjes gezang begint dus we draaien nog een keer. Met succes. 

Waarom was ik nou wakker of beter gevraagd, waarom hield ik mijzelf wakker? Het is maandagavond als de 20-weken echo nu nog maar een halve dag van ons verwijderd is. Spannend? Ja duh! De zenuwen gieren door mijn lijf. De spanningen ploppen als bubbels in mijn hoofd. En dan wordt rustig naar bed en een rustig nachtje slapen toch ineens een hele opgave. 

De zenuwen en spanningen vallen in de categorie 'gezonde en positieve emoties'. Fijn. Neemt niet weg dat de 20-weken echo een heel spannend onderdeel in de zwangerschap is. Ooit dacht ik dat de 20-weken echo een soort pretecho zou zijn, waarbij je een groter formaat van je baby zou zien in tegenstelling tot de 12-weken echo en of er iets zwabbert tussen de beentjes of dat er twee strak gelijnde streepjes zich aan de horizon tonen. Toch wel enigszins een illusie armer met een aantal jaren wijsheid rijker, weet ik dat de 20-weken echo niet alleen maar pret is. Sterker nog, het is gewoon een medische check. Tja, dan begint het allemaal toch wel erg spannend te worden. Zoals niemand je morgen kan beloven, kan ook niemand je zekerheid geven. Dat wat zich daar binnenin mijn lijf aan het ontwikkelen is, gaat volledig zijn of haar eigen gang en ik kan het niet sturen. Van Moeder Natuur winnen is immers een no go. 

Het is dinsdagochtend en meer dan twee koppen thee krijg ik niet door mijn keel. De gezonde spanningen fladderen door en rond mijn hoofd. Is het ook nog eens de kunst om dat venijnige plasje, uh lees plas, zo lang mogelijk op te houden want een volle blaas  is gewenst. Om 8.00 uur stap ik met samen met lief de auto in richting Verloskundig Centrum 't Gooi in Hilversum. Spannend, heel erg spannend maar we zijn er klaar voor. 

Bij de ingang van het Verloskundig Centrum 't Gooi staat duidelijk aangeven hoe we moeten aanbellen. Eerst het knopje met het telefoon tekentje indrukken waarna het huisnummer. Check. Waarom doet ie het dan niet? Nog een keer. Waarom doet ie het nou nog steeds niet? Vijf minuten verder komen we er, enigszins geïrriteerd en geamuseerd, achter dat we de volgorde niet hanteren maar omdraaien. Niet gek dat de deur dan dicht blijft. De slappe lach begint zijn intrede te doen. 

Eenmaal binnen duurt het niet lang of de echoscopiste roept ons de kamer binnen. Ze neemt de basisgegevens door en dan stelt ze de vraag 'willen jullie weten wat het is?'. Ja. Volmondig JA. Ik mag plaatsnemen op het onderzoeksbed. Een flinke dot gel wordt op mijn buik gespoten en de zoektocht wordt gestart. Van het kruintje tot de puntjes in de tenen. Van het hartje aan de voorkant tot het ruggenwerveltje aan de achterkant. Alles wordt gecheckt. Niets ontgaat de echoscopiste. Stap voor stap vinkt ze de minuscule lichaamsdelen af. Goed. Ziet er prima uit. Fijn. Ziet er mooi uit. Dat is precies wat ik wil zien. Steeds weer een zucht van opluchting bij mij en ook de iet wat stijve echoscopiste begint te ontdooien. 'De baby is wel heel bewegelijk en eigenwijs. Van wie heeft hij/ zij dat?' Ik lach en antwoord 'van mij'. Twee armpjes maar steeds is er slechts één knuistje te zien. Waar is het andere knuistje dan? Die verstopt de baby steeds weer achter het ruggetje. Gewoon, omdat het zelf bepaalt waar het zin in heeft. Nu al! 

Dan als de volledige medische check er op zit, niets aan het toeval is overgelaten en alles binnen de gestelde marges valt, is het tijd voor het geslacht van de baby. Zou de echoscopiste het al gezien hebben? De baby hield immers ook de beentjes stijf bij elkaar. Hoe dan ook, het leukste is bewaard voor als laatst. 'Als jullie het zien of denken te weten, dan hoor ik het graag'. Nou uh. Nee. Of toch. Nee. Gewoon nee. Ik zie het niet en wil de baby niet beledigen door het met het verkeerde geslacht te bestempelen. Mijn lief houdt zich wijselijk stil maar zie ik glunderen in zijn gezicht. Blijkbaar ziet hij wel iets, of denkt hij iets te zien waar hij blij van wordt. De echoscopiste kijkt en draait, kijkt en draait nog een keer en legt dan het beeld vast. 'Zien jullie het nu? Kijk daar. Hier zie je twee streepjes'. Niets er tussen in. Niets dat lijkt op balletjes. Niets dat lijkt op een piemeltje. Maar wel twee streepjes die aangeven het om de lipjes down under gaat. Het is een meisje!!! 'Gefeliciteerd, het is een meisje. Jullie krijgen een dochter'. En dan valt de overgebleven gezonde spanning volledig weg en maakt plaatst voor veel, heel veel, blijdschap en trots. De tranen komen en blijven stromen. Overmand door blijdschap. Overmand door trots. In mij groeit ons kleine prinsesje. En ze doet het nog verdomd goed ook; 23 centimeter en 350 gram. 

Schoongeveegd en wel. De uitleg en benamingen van diverse onderzoekjes uitgelegd gekregen. Een usb stick met daarop alle foto's en filmpjes. We mogen weg en de echoscopiste wenst ons een prettige voorspoedige verdere zwangerschap. Eenmaal op de gang, net met beide benen om de hoek, vlieg ik mijn lief om de nek en we kussen elkaar. Ik ren door de gang, maak een sprongetje. Wat ben ik blij. Wat zijn wij blij. En ons kleine prinsesje ook; ze geeft nog een kleine kick na :-))).