Dankbaar dat ik klagen kan

Ik klaag over mijn dikke voeten, over vocht, maagzuur en rugpijn. Ik klaag over dat mijn zoontje het wel prima vindt in 'hotel mama', maar dat het mooi is geweest. Klaar. Hij mag er wel uit.

Ik klaag wat af deze laatste loodjes, maar dan denk ik aan april vorig jaar. Aan de maand waarin mijn kindje moest komen, maar niet kwam. Omdat ze er al was, maar ook weer niet. Nooit meer zou komen.

Dan denk ik aan het verdriet dat zoveel zwaarder viel dan een pijnlijke rug van een zware buik. Aan wie ik allemaal zou vermoorden (grapje!) om te mogen klagen over laatste loodjes.

En dan ben ik dankbaar dat ik überhaupt klagen kán en mág. Dat mijn kindje nog moet komen, en -hopelijk- er ook echt komt.

En dan denk ik aan alle moeders met een lege buik, met moederliefde die nergens heen kan. Dan streel ik mijn buik met nieuw leven er in. En ben ik dankbaar. Zo dankbaar.