7 jaar geleden
Dan schrik je jezelf de pestpleuris
Rood, een kleur die je tijdens de laatste fase van je zwangerschap liever niet in de wcpot wil zien.
Nog maar een paar dingetjes die geregeld moesten worden en dan was de hypotheek erdoor! Yes eindelijk licht aan het einde van de tunnel. 7 maart de overdracht van het nieuwe huis en 24 maart (2 dagen voor de uitgerekende datum, ja ja een strakke planning) van ons oude huis. Met 34 weken langzaam maar alvast wat dozen inpakken. Ik had verder niks te doen buiten de controles elke week bij de verloskundige. Elke week het hartje horen van onze frummel gaf me rust, met haar gaat het ondanks mijn stress goed.
Week 35, maandagochtend, roodverlies. De paniek sloeg toe. Gelijk de verloskundige gebeld, ze zou even langs komen. "Ik ga geen inwendig onderzoek doen, ik wil niet dat er iets in gang gezet wordt." Wel luisterde we nog even naar het hartje en dat was goed. "Je gaat naar het ziekenhuis, naar de triage afdeling. Ik bel dat je eraan komt." Verdorie, mijn man had de auto, dan maar bellen dat hij naar huis moet komen. "Hoezo verlies je bloed?" Kreeg ik als antwoord, ik hoorde de paniek in z'n stem. "Verloskundige is al geweest en we moeten naar het ziekenhuis." Hij kwam me ophalen en samen reden we naar het ziekenhuis. Ik was doodsbenauwd. Ik wil nog niet bevallen, schoot het door mijn hoofd.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik aan het ctg apparaat gelegd. Anderhalf uur heb ik daar gelegen met harde buiken. Daarna nog een echo, daaruit bleek dat frummel diep ingedaald zat maar er was niks wat het bloedverlies kon verklaren. Met inwendig onderzoek bleek wel 1cm ontsluiting maar dat lag nog te diep. Dus niets om ons zorgen om te maken. "Ik ga even overleggen of je moet blijven. We willen zeker weten dat het bloedverlies niet aanhoud." Ik barstte in tranen uit. "Ik wil helemaal niet blijven." Jammerde ik. Manlief maakte me weer rustig. Terwijl ik geïnstalleerd werd ging hij wat spulletjes halen. Elke paar uur kwamen ze even kijken hoe het ging. Ik mocht alleen lopen om naar het toilet te gaan. Ik was het stilzitten al snel zat en was blij met de tablet en Netflix. Het bloedverlies werd langzaam minder.
De volgende dag wilde ze nog even aankijken hoe het ging. Als het bloedverlies over was mocht ik naar huis. Om 19.00 uur kon ik mijn spullen weer pakken om naar huis te gaan. Waar het bloed vandaan kwam was nog steeds een raadsel, maar gelukkig hield het vanzelf op. Als ik ergens last van zou krijgen of weer bloed zou verliezen moest ik gelijk bellen.
Ik was blij weer thuis te zijn, blijf je nog even zitten kleintje?