Dag pa?

Alles komt even snel achter elkaar. Eerst onverwachts een huis in oktober 2018, op 11 oktober kom ik erachter dat ik zwanger ben en mijn vader al een tijdje ernstig ziek. 

Dit komt allemaal even hard aan. De maanden verstrijken en het is nog maar de vraag of mijn vader kerst zou halen. 

Mijn vader ligt al enige tijd op bed en op 22 oktober hebben wij de gender reveal. Omdat mijn vader niet kon komen hebben wij videobellen gedaan. Trotse opa van een kleine meid zou hij worden! Wat was hij ontzettend trots (ondanks dat hij het niet goed kan uiten i.v.m. een hersenletsel).

De aankomende maanden gaat het helaas achteruit maar was nog enige tijd stabiel.

Helaas woensdag 1 mei gaat het eigenlijk ineens hard achteruit en krijgt hij lichte dosis morfine toegediend. Hij is gelukkig nog aanspreekbaar en rookte zijn peuk nog steeds. 

10 mei 2019 wordt ik in de ochtend gebeld door mijn moeder dat zij mij kwam ophalen omdat het heel slecht gaat met papa. De huisarts komt. Mijn vader is nauwelijks nog aanspreekbaar. Er wordt een neusspray toegediend dat hij gaat slapen. De rest van de dag is hij niet meer wakker geworden. De hele familie is er gelukkig om elkaar te steunen. 

De hele dag hebben wij bij je gezeten papa en toch nog onze zegje gedaan tegen je, of je het nog echt door hebt gehad weet ik niet. 

Tegen 5 uur zijn wij allen nog naar huis gegaan om te eten. Tegen kwart voor 9 zeg ik tegen mijn man dat ik nog naar mijn vader ga en vind dat hij mee moet om hem waarschijnlijk voor de laatste keer te zien. Want dat hij dit weekend nog zou overleven was onwaarschijnlijk. 

Eenmaal voor het appartementen complex bel ik aan bij mijn vader aangezien ik weet dat mijn familie er zit. 

Op dat moment belt mijn zusje nog, ik dacht waarom bel je mij als ik al heb aangebeld dus heb het gelaten.

Mijn man en ik komen boven en ik zie personeel lopen die richting zijn appartement gaat, ik zeg nog: “ooh mooi op tijd.” Met andere woorden fijn dan kan ik samen met jullie naar binnen. 

Ik kom niets wetend binnen en zet mijn tas neer en kijk om mij heen. Ik zie iedereen in volledige tranen en het besef is er nog niet.

Mijn nicht komt huilend naar mij toe en realiseer me dat dit niet goed zit.

Mijn nicht geeft mij een knuffel en zegt: “wij verdenken dat hij er niet meer is.” 

Op dat moment staat mijn wereld even stil en valt de vloer onder mijn voeten vandaan.

Ik kijk mijn man aan en geeft mij een dikke knuffel. Het enige wat ik kon doen was huilen en eraan denken dat ik 36+2 dagen zwanger ben en hij het helaas niet heeft mee mogen maken.

De schouwarts komt en stelt vast dat hij inderdaad is overleden. 

Ik was dood op die dag. Door alle emotie en chaos had ik onze kleine meid al even niet meer gevoeld en had ontzettend last van harde buiken.

Tegen 23:00 zijn mijn partner en ik naar huis gegaan. Het slapen en de komende dagen waren nog erg zwaar.

Pa het gaat je goed daarboven en ik weet dat je altijd op ons zal neerkijken?