Dag lief klein sterretje..... (4)

Het is maandag iets voor 12:00 uur als ik mij samen met mijn man bij de balie meld. Ik moest mij hier om 12:00 uur melden. Loop maar even met mij mee naar jou kamer. Gelukkig is het een kamer voor mij alleen. Had het ook niet echt prettig gevonden als je met 4 man op 1 kamer ligt in deze labiele situatie. Ik kom zo terug voor de inschrijving, je kunt vast je spullen in de kastjes leggen. Naar een kleine 20 minuutjes komt de verpleegster terug op mijn kamer met de computer. Was dit jullie eerste zwangerschap? Ja, onze eerste zwangerschap. Ik vertel de verpleegster in het kort het verhaal van de onzekere weken en dat we sinds afgelopen vrijdag zeker weten dat het een miskraam is. In de tussentijd gaat ze verder met haar vragen aan mij. Ben je allergisch voor medicijnen, heb je al eens eerder narcose gehad en zo gaat het nog even door met de vragen. Je mag zo met een klein slokje water dit innemen. Wat is het vraag ik? Het is een slaaptablet, daar word je rustig van. Ik kan mij niet voorstellen dan ik er rustig van wordt. Ik ben heel erg zenuwachtig en vind het allemaal spannend. Het is niet de eerste keer dat ik narcose krijg maar wel de eerste keer voor deze ingreep. Het is toch iets van ons samen wat ze uit mij gaan halen. Ik neem de slaaptablet in en wat ik al verwachte, ik wordt er niet rustig van. U staat nu op de planning voor 13:30 uur. Om de tijd een beetje om te krijgen probeer ik een tijdschrift te lezen (ik kan mij niet concentreren) Ik pak de tablet (ook hiermee ben ik niet langer als 5 minuten geboeid) Ik pak mijn telefoon weer en stuur een appje naar mijn moeder dat ik nog steeds aan het wachten ben. Zij stelt mij gerust en zegt dat alles goed komt. Wat zou ik toch zonder mijn moeder moeten!!

Naar 20 minuten komen er 2 verpleegsters binnen, wij gaan je meenemen naar de O.K.! In tranen neem ik afscheid van mij man. Het komt goed sies zegt hij..... hij geeft mij nog een knuffel en een kus..... tot straks schat en veel succes............ ik denk aan jou!

Daar ga je dan, helemaal alleen. Niemand die je lief hebt om jou heen. Alleen dit moment beleven is ECHT niet leuk. Ik kan niet stoppen met huilen. De verpleegsters troosten mij. Wij komen aan in een grote zaal. Daar staat een bed klaar voor mij. Een hard bed, het O.K. bed. De verpleegsters dragen mij over aan de verpleegsters van de O.K. Ze prikken alvast een infuus, ze sluiten de bloeddruk meter aan, ze plakken een aantal stikkers op mijn borst en ze leggen een verwarmde deken over mij heen. We komen je zo halen en dan gaan we naar de O.K.

Ik lig op dat harde bed en staar naar het planfond. Denk aan de afgelopen weken waarin we eerst zo blij waren, dat we zwanger waren, dat we onze eerste echo hadden en dat alles toen zo onzeker was. En nu lig ik hier te wachten totdat ons sterretje uit mijn baarmoeder wordt gehaald.

Een paar minuutjes later rijden ze mijn naar de O.K. Zodra we de O.K. binnen rijden zie ik die grote lampen. Ze zijn bezig met de steunen op het O.K. bed te zetten. Weer z'n charmante positie. Ik zie een echo apparaat staan. De gynaecoloog komt mij een handje geven en hij verteld dat zodra ik slaap ze eerst nog een echo gaan maken om te kijken voor de zekerheid. Zodra we dat gedaan en wij hebben gezien dat het niet goed is dan gaan we beginnen met de baarmoeder leeg en schoon te maken. Veel sterkte zegt hij nog. De anesthesist verteld tegen mij dat ze zo het slaapmiddel in het infuus gaan spuiten en zodra we dat gedaan hebben kan het een beetje een brandend gevoel geven. Als je het voelt branden dan val je snel in slaap. We gaan nu het slaapmiddel inspuiten. Ik ben een beetje onrustig. Naar een paar seconde voel ik het branden en mijn ogen worden zwaar......................

Ik open mijn ogen, ik lig op de uitslaapkamer in mijn ziekenhuis bed, er staan 2 verpleegsters aan mijn bed..... het vruchtje is verwijderd mevrouw en ik barst in huilen uit!