Dag lief klein mensje (#4)

Het is 5u in de ochtend en mijn wekker gaat. Ik open mijn ogen en voel een knoop in mijn maag. Vandaag is de dag. Ik heb al drie dagen wat bloedverlies maar het zet niet door. Ik moet dus toch naar het ziekenhuis om deze zwangerschap te beëindigen. De wekker gaat zo vroeg omdat ik twee maagtabletten vaginaal in moet brengen. Deze tabletten zullen ervoor zorgen dat mijn baarmoedermond open gaat staan en de curretage makkelijker zal verlopen. (Hoe ze er ooit achter zijn gekomen dat dit de bijwerking is van deze medicijnen vraag ik me nog steeds af). Ik breng de tabletten in en voel me verdrietig. Ik moet even blijven liggen maar ik kan niet meer slapen. Ik voel spanningen en onrust maar ben ook blij dat ik na vandaag kan beginnen met het afsluiten van dit hoofdstuk. De spanning voert de boventoon.

Als dochterlief wakker wordt staan we op en ontbijten we. Voor haar houd ik me groot. Ik douche en we brengen haar naar onze bevriende buren. Zij zal daar blijven. Ze heeft er zin in want ze mag spelen met haar beste vriendinnetje Juul. 

Tegen de tijd dat we naar het ziekenhuis rijden krijg ik steeds meer buikpijn. Ik heb ontzettende krampen. Op de afdeling dagchirurgie zitten we te wachten tussen mensen die staaroperaties en andere (in mijn ogen) niet-ingrijpende operaties moeten ondergaan. Mensen die zachtjes fluisteren tegen hun "partner" dat ze er geen zin in hebben of zenuwachtig zijn. Ik wil schreeuwen: "Stel je niet aan! De baby in mijn buik is dood en wordt er vandaag uitgezogen, onder plaatselijke verdoving, ruilen?" Natuurlijk doe ik dat niet. 

Al snel krijg ik een bed. Er wordt uitgelegd wat de bedoeling is en ik krijg een infuus geprikt. Dit gaat niet eenvoudig en ik word er zelfs voor naar de ok gebracht. Inmiddels heb ik zoveel buikkramp dat ik het bijna weg moet puffen. Ik keer steeds meer in mezelf. De verpleegkundige geeft aan dat ik het vruchtje kan verliezen voor de ingreep. Dat zou fijn zijn maar natuurlijk gebeurt dat niet.

Na een uur of twee mogen we eindelijk naar de "behandelkamer". Ik heb zo'n last van mijn buik en zoveel bloedverlies dat ik blij ben dat het eindelijk zo ver is. De bedoeling was dat ik in een rolstoel naar beneden zou gaan maar ik heb teveel pijn. Ik word met bed en al naar de behandelkamer gebracht. 

In de behandelkamer zijn een gynaecoloog, een arts assistent en een verpleegkundige aanwezig. Ze zijn heel lief en stellen me goed gerust. Ik mag op de "speciale" stoel plaatsnemen en mijn man mag bij mijn hoofd komen staan. De verpleegkundige staat aan de andere kant. Ik hoef niet uit te leggen waar de artsen staan. Ik word geprezen om mijn rust. Dit is slechts schijn want mijn bloeddruk is hoog, mijn hartslag nog hoger en de zenuwen gieren door mijn lijf.

Voor de behandeling begint krijg ik een middel in mijn infuus dat mijn hart op hol doet slaan (voor zover mijn hart nog niet op hol was). Het lijkt wel of ik de marathon loop terwijl ik lig. 

Dan krijg ik een pijnstiller. Mijn hartslag daalt en de kamer begint ook meteen te draaien. Ik word er een beetje lacherig van. Ik lijk wel dronken. Dat is allemaal volstrekt normaal. Vervolgens krijg ik een aantal prikken in mijn baarmoedermond om deze te verdoven. Dit is vergelijkbaar met de verdoving die de tandarts je geeft als hij een kies trekt. Ik voel er gelukkig niks van. De curretage begint. Mijn man houdt mijn hand (zoals altijd) stevig vast. We doen dit samen. Veel meer dan dit kan hij niet doen. Maar dat hij dit doet en erbij aanwezig is doet me zo'n goed. De curretage is wat gevoelig maar het valt qua pijn 100% mee. Ook de geluiden zijn niet zo vervelend als ik dacht dat ze zouden zijn. Na een keer of drie zuigen is mijn baarmoeder leeg. 

Dat was het dan. Ik ben niet langer zwanger. Ik huil. 

Omdat ons kindje, door mij baby twee genoemd, geen medisch afval is nemen we hem/haar mee naar huis (in een potje op sterk water, dat dan weer wel). Als ik weer een beetje bijgekomen ben van alles en eraan toe ben zullen we hem/haar samen met onze dochter begraven op een mooi plekje in het bos. Een plekje om nog eens naar terug te gaan. Een plekje die we met zorg zullen uitzoeken. Pas dan kunnen we weer verder.