Daar gaat ie dan, blog nr 1

2012: een jaar vol herinneringen! We waren al een jaar bezig met de voorbereidingen voor ons huwelijk dat plaatst vond op 24 mei. we hadden voor onszelf al een beetje een beeld geschetst voor onze toekomst,  eerst trouwen, daarna kindjes en wie weet ooit als het er in zit naar een groter huis.  

Maart 2012 raakte ik zwanger, al veel sneller dan we hadden gedacht, maar zeker zeer welkom. De hormonen gierden vanaf het begin al door mijn lichaam, maar de voorbereidingen van de bruiloft waren goede afleiding.24 mei zijn we getrouwd, een geweldige dag, mooi weer, en een geweldig feest, met een klein minpuntje, ik kreeg die dag een bloeding. De volgende dag na het bijkomen van het feest, een afspraak bij de verloskundige gemaakt, en die kon ons gerustellen, het was een klein adertje wat waarschijnlijk de boosdoener was.   Als snel vertelden we het goede nieuws van de zwangerschap aan alle dierbare mensen om ons heen, ik voelde me namelijk zo beroerd, dat ik niet meer normaal kon functioneren, de week na de bruiloft was ik nog vrij maar ging ik zo snel achteruit, ik stond de hele dag op de kop, moest niet eens echt overgeven maar zo veel kokhalzen dat ik mijn eetlust totaal was verloren,wat resulteerde op een ziekenhuis opname, na een nacht en dag aan het infuus knapte ik weer een beetje op. mocht weer nar huis en dacht, nou zo dan kan ik eindelijk lekker weer aan het werk....... niet dus, de ene kwaal was nog niet weg of de andere had me alweer in de macht voelde me steeds meer gevangen in mijn eigen lichaam, vanaf 15 weken kreeg ik last van de bekken, en daarmee was het werken voor mij einde oefening. verschrikkelijk vond ik dat, ik was aan huis gebonden, de muren kwamen op mij af en zat gevangen in een lichaam,nu weet ik uit naaste omgeving dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is dat je zo makkelijk kinderen krijgt, en je dus soms blij moet zijn,maar ik was helemaal niet blij, wel met ons kindje maar niet op de manier waarop ik zwanger was.

28 December 2012, 2 uur in de nacht word ik wakker, daar begonnen de weeën, in de ochtend komt de verloskundige, even kijken hoeveel ontsluiting.... 1 centimeter....... pffff ik kom met de middag wel weer, waarbij ik dacht, wat krijgen we nou, laat je me zo aan mijn lot over? zoals beloofd, kwam ze terug, weer kijken hoever het stond, nog steeds maar 1 centimeter, had ik dus de hele ochtend voor niks lopen puffen, gelukkig mochten we naar het ziekenhuis,weet het nog precies, de rit er naar toe, hangend in de gordel, welgeteld, 4 weeën. om drie uur in de middag kreeg ik mijn ruggeprik, heerlijk, ik kon eindelijk weer de ogen open doen, en toen begon het wachten, heel langzaam kwamen we een paar centimeter verder, uiteindelijk om kwart voor acht, was de ruggeprik uitgewerkt, de weeën sloegen om in persweeën, en ik mocht zachtjes aan meepersen zei de de gynaecoloog........ ik dacht bij mezelf, het moet er nu uit, dus ging vol gas, en schreeuwde " ik doe dit nooooooooooit weer!! "   twintig minuten later lag onze zoon Hidde bij mij op mijn buik,vond ik mezelf weer terug, en kon ik eindelijk gaan genieten, wat ik ook zeker heb gedaan en nog steeds doe, het is een geweldige jongen.Gelukkig was ik snel weer op de been, heb ik verder geen klachten overgehouden van mijn bekkenpijn en kon heerlijk genieten van mijn verlof, kon het werken weer hervatten.

Nog vaak denk ik aan de woorden die ik in de pers weeën " dit nooooooooooit weer "  en nu lach ik heel hard erom want in inmiddels ben ik 16 weken zwanger van de tweede, dus word vervolgd........