Commotie adoptie + de week van de infertiliteit

De kop 'Nederland moet stoppen met adoptie'; ik zie het staan en scroll door, omdat ik denk dat het een bericht van 'De Speld' is. Je weet wel, de satirische nieuwsberichten site, waar mensen soms toch nog heel serieus reageren op de berichten die daar worden verzonnen.

Ineens krijg ik 5 berichtjes over het nieuws en ik realiseer me dat het geen satire is, maar een echt nieuwsbericht. Ten minste... so that say...
Het bericht had voor mij namelijke compleet satire kunnen zijn. In het bericht lees ik een aantal goede dingen; we hebben als land de verplichting om ervoor te waken dat adoptiezaken geen verkeerde handelingen in de hand werken en dat alles volgens de wet gaat. Het belang van het kindje staat altijd voorop. He-le-maal mee eens. Het adoptietraject is namelijk prachtig, maar kwetsbaar en dient beschermt te worden.

Maar nu komt het; kinderen moeten in hun eigen land opgroeien zodat ze hun eigen cultuur meekrijgen. Het is het beste voor en kind. Nederland moet stoppen met de adoptie uit met name China en de USA. Daarop volgt dat het ongeloofwaardig is dat de USA niet hun eigen kinderen kan opvangen, als Westers land.
En daar zit mijn frustratie.... Want ja, natuurlijk moeten kinderen opgroeien bij hun ouders en zou dat het mooiste zijn. En natuurlijk het liefst in eigen land. Maar wat ik me afvraag is wat er met de kindjes gebeurt die niet bij hun ouders of familie kunnen opgroeien. Die in een tehuis terecht komen en vrij weinig van de cultuur meekrijgen. Die wel te adopteren zijn, maar niet geadopteerd worden in eigen land omdat ze iets mankeren of omdat er weinig bekend is over de achtergrond van de moeder en ze dus bij voorbaat al worden uitgesloten, omdat niet zeker is of deze kinderen nu of later iets zouden mankeren.
Want dat is wat er nu gebeurt hè.... Niet leuk om te vertellen, maar dat is wat er gebeurt. Volgens het Haags Verdrag (je leest het goed) is afgesproken dat er eerst wordt gekeken of de ouders het kindje op kunnen voeden met hulp (denk aan zorgverzekering, uitkeringen, community help, etc). Daarna wordt gekeken of de familie bij kan springen, of er iemand in de buurt, stad, staat of land is die dit kindje op zou willen voeden. Als al die opties zijn uitgesloten dan pas komen kindjes in aanmerking voor interlandelijke adoptie.
En ja, de USA is een Westers land, maar er heerst wel degelijk armoede en de situatie is niet te vergelijken met Nederland.

Wat me ook stoort is dat het artikel in gestoeld op een oud onderzoek, niet meer van deze tijd.Hoe veel waardevoller was het geweest om echt onderzoek te doen en in ieder geval eens te praten met de vergunninghouders in Nederland en de contacten in de USA? Even de cijfers opvragen? Eens even in gesprek met de juiste organen?

Waar ik me echt boos over kan maken is dat ouders ineens in allerijl hun kinderen moesten voorlichten over wat er in het nieuws is geweest en hoe de omgeving daarop kan reageren. Dat ze kinderen moesten troosten, omdat zij bang waren dat ze teruggestuurd zouden worden naar hun geboorteland. Boos, omdat deze kinderen het gevoel krijgen dat ze anders zijn. Als ze wellicht helemaal geen moeite zouden hebben met hun identiteit dan krijgen ze het na dit nieuws wel. Hoezo belang van het kind voorop?

En tot overmaat van ramp lees ik ook de reacties onder het bericht en voel ik keer op keer een steek.
Ik weet dat ik me er niets van aan moet trekken, maar ik voel het toch. Opmerkingen als 'dan koop je toch een hond' of 'het is hun eigen schuld dat ze geen kinderen kunnen krijgen, want ze moeten zo nodig carrière maken' om maar te zwijgen over de opmerking dat 'vrouwen maar niet zoveel partners moeten hebben, de baarmoeder is namelijk niet van staal' doen me stijl achterover slaan.
Schijnbaar is infertiliteit een vrouwenprobleem en hebben wij het allemaal aan onszelf te danken. Schijnbaar voelen ineens een hoop mensen de behoefte om hun 'onderbuikgevoel' over adoptie en infertiliteit te roepen op social media en dan schrik ik van de onwetendheid en de hardheid. Schijnbaar is een 'week van de infertiliteit' niet voldoende, maar zouden we er veel meer tijd en aandacht aan moeten besteden. Wat weten mensen weinig van infertiliteit af, de oorzaken, het menselijk lichaam, maar sowieso het menselijke. De pijn, machteloosheid en verdriet die hiermee gepaard gaan zijn bijna niet van deze wereld. Maar inmiddels weet 1 op de 6 stellen hoe het is en dat is echt veel. Tijd voor voorlichting en dit uit de taboesfeer te halen.