11 jaar geleden
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap behandeld met een Chemo-kuur
Een vrouw met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dat behandeld moet worden met een chemo-kuur verteld haar verhaal.
Wat waren we blij toen we een positieve zwangerschapstest zagen! Voor de zekerheid hebben we de week erop nog 2 testen gedaan en bij deze waren de testen positief. Ik was al twee keer eerder zwanger geweest, dus ik merkte het al voordat mijn menstruatie zou moeten komen. Ik was volgens de test 5 weken zwanger, dus heb ik meteen de verloskundige gebeld voor de eerste echo. Het duurde nog 3 weken voordat we er 'eindelijk' terecht konden. Wat leek dat lang te duren zeg!
Bij mijn vorige zwangerschap kreeg ik al bij 6 weken een controle en echo bij de Gynaecoloog, omdat de eerste bevalling via een keizersnede was verlopen. Dit was inmiddels alweer 6 jaar geleden, dus het leek me 'minder klinisch' om maar gewoon een afspraak bij de verloskundige te maken. Als het nodig was, dan kon zij me altijd nog doorverwijzen naar de Gynaecoloog.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Eindelijk was het maandag, we mochten voor de eerste keer ons kindje horen en bekijken. Althans, dat dachten we. Eenmaal bij de verloskundige bleek ze het hartje van ons kindje niet te horen kloppen. Eerst deed ze een uitwendige echo, daarna een inwendige. Nee, hoor, wij hoorden en zagen ook niets dat op een vruchtje leek. De grond zakte onder onze benen vandaan en we konden onze tranen nauwelijks bedwingen. De verloskundige verwees ons door naar de Gynaecoloog, waar we 2 dagen later een afspraak zouden hebben. We waren nog niet buiten of we vielen elkaar in de armen en de tranen rolden over onze wangen. Hoe kon dit nou? Hoezo was er geen hartslag te horen en hoe kon het nou dat er geen vruchtje te zien was? Ik had immers 3 zwangerschapstesten gedaan die allemaal positief waren en ik had ook geen bloeding of hevige buikpijn gehad.. Even hadden we nog een klein beetje hoop dat ons kindje niet te zien was, doordat ik door mijn vorige keizersneden natuurlijk littekenweefsel had opgelopen. Dat we het hartje niet hoorden.. misschien stond het geluid wel uit? Eigenlijk weet je wel beter, maar ergens hoop je dat het gewoon niet waar is.
De dagen kropen voorbij en we vonden het zo onwerkelijk allemaal. Mijn buikje groeide nog steeds en mijn borsten waren ook erg gevoelig. Ik voelde me nog steeds op en top zwanger. Eindelijk was het dan woensdagochtend. De dag van de waarheid. We hadden ons op het ergste voorbereid, maar het was ineens weer heel anders dan we dachten. Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en dat kon niet goed gaan. Ik moest meteen bloed prikken en later op de dag zou de gynaecoloog mij hierover terugbellen.
We probeerden voor onze andere twee kinderen zo normaal mogelijk de dag door te komen. We hebben ze opgehaald van school, samen wat gegeten, en later op de dag hebben we wat boodschappen gedaan. Het liep al tegen 17 uur, dus ik dacht: "De Gynaecoloog is het vast vergeten, die belt me morgen wel". Ik had dat nog niet gedacht of de telefoon ging. We stonden midden in de AH en ze overviel me met haar nieuws. Ze vertelde dat ik hartstikke zwanger was, want het HCG-gehalte was hoog. Het vruchtje bleek dus nog steeds te groeien, maar wel buiten mijn baarmoeder. Ze sommeerde me direct naar het ziekenhuis te komen, zodat ik diezelfde avond nog geopereerd kon worden. Het was gevaarlijk om er mee door te blijven lopen, omdat de mogelijkheid bestond dat het vruchtje in mijn eierstok zou zitten en dat hierdoor ernstige bloedingen konden ontstaan (de eierstok kon scheuren). Het kon zelfs dodelijk aflopen. Het drong allemaal niet echt tot me door. Ho, ho! Dit ging me even iets te snel. "Kan het niet morgen?" vroeg ik nog redelijk naief. Ze zei dat we het nieuws maar even op ons moesten laten inwerken om haar daarna zo snel mogelijk terug te bellen.
Eenmaal thuis hebben mijn vriend en ik er vluchtig over gesproken. We wisten eigenlijk meteen dat het niet voor niets zou zijn, dat ze me diezelfde avond nog wilden opereren. De ernst zagen we nu echt wel in. We hebben meteen opa en oma gebeld, met de vraag of onze andere kinderen bij hen mochten logeren. Natuurlijk vonden ze dat goed! We moesten maar snel naar het ziekenhuis gaan! Na onze kinderen (en hond) bij opa en oma te hebben afgezet en een verdrietig afscheid, zijn we meteen naar het ziekenhuis gereden. Er stond al een team op me te wachten, alsof het een "nice-surprise-party" was. Daar stond ik dan, met mijn tasje op de Gynaecologie-afdeling.. Er schoot van alles door me heen. Pas over 7 maanden had ik hier moeten komen, niet nu?! Eigenlijk hebben we geeneens de kans gehad om ons voor te bereiden op dit. Er werd meteen weer bloed afgenomen, een infuus naald op mijn hand ingebracht en een intake gesprek gevoerd. Nu was het afwachten tot ik opgeroepen zou worden om naar de O.K. te mogen.
Het duurde tot de volgende dag, omdat gecompliceerde bevallingen natuurlijk voor gaan. Op donderdag om 12.30 uur werd ik opgehaald en naar de O.K. gebracht. Om 14.30 uur werd ik wakker in de uitslaapkamer. De Gynaecoloog stond aan mijn bed en vertelde me dat ze een laparoscopie en een curettage gedaan en dat ze weefsel uit mijn baarmoeder hadden weggehaald. Het leek toch niet te gaan om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik was nog helemaal verdwaasd van de narcose maar zoals ik begrepen had, was het allemaal goed gegaan en kwam nu (eindelijk) de tijd om te herstellen en dit grote verlies te verwerken. In de namiddag mocht ik gelukkig weer naar huis. Opgelucht en verward kwamen we thuis.
Een week later zouden we de uitslag van het weefselonderzoek en het nieuwe bloedonderzoek krijgen. De Gynaecoloog belde me, terwijl we net de kinderen uit school hadden gehaald. "Mevrouw, uit het weefselonderzoek kwam naar voren dat er geen vlokken waren geconstateerd en het bloedonderzoek wees uit dat uw HCG-gehalte nog hoger is dan voor de operatie. U bent dus nog steeds in verwachting en het gaat om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die wij niet via de laparoscopie hebben gezien. Pak uw tas en spulletjes maar vast want ik wil dat u direct naar de afdeling komt."
Ohkee, die hadden we helemaal niet zien aankomen! Nog steeds zwanger? Geen wonder dat ik me nog zo voel. Niet gezien tijdens laparoscopie of curettage? Waar zit het dan in godsnaam? Hebben ze wel goed gekeken? Allemaal vragen die weer door ons hoofd spookten. We hebben ons weer gemeld bij de Gynaecoloog en die deed weer een echo. Er kwam nog een andere Gynaecoloog bij en ze waren het met elkaar eens. Het vruchtje en vruchtzakje zaten aan de onderkant van mijn baarmoeder. Dit was bijna niet te verwijderen door een operatie en als ze het zouden doen, dan zou ik een open buik operatie krijgen en moest ik nog maar afwachten of mijn baarmoeder gespaard zou worden. OEI! Ze besloten dat een chemokuur (Methotrexaat-behandeling) een betere optie zou zijn. Daarvoor zou ik een week lang om de dag een (MTX-)spuit in mijn been krijgen en de andere dagen een tablet (folinezuur). Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, want wellicht zouden er alsnog hevige buikpijnen of ernstige bloedingen optreden.
In die periode hebben we gelachen en gehuild. Het is allemaal zo ontzettend dubbel. Enerzijds was ik zo blij dat ik nog leefde (want daarvan hadden de artsen mij wel bewust gemaakt)en twee gezonde kinderen had, maar anderzijds waren we ons kindje nu gewoon aan het vernietigen. Realistisch gezien wisten we wel dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nooit voldragen kon worden, maar het voelt toch als een groot verlies. Mijn partner gaf zichzelf steeds de schuld en ik mijzelf. We besloten dat we ons niet schuldig moesten voelen omdat mijn eitje en zijn zaadje gewoon samen 'verdwaald' waren.
Afgelopen donderdag mocht ik eindelijk naar huis. Niet omdat het nu allemaal goed is, maar omdat mijn temperatuur, bloeddruk, bloedingen en pijnen stabiel waren. Het was geweldig nieuws! Ik voelde me zo blij als een kind in een snoepwinkel! Lekker weer bij onze kinderen kunnen zijn, hun herfstvakantie zou dat weekend beginnen. Volgende week moet ik weer bloed prikken zodat we te weten komen of de kuur aanslaat. Enerzijds heb ik er veel vertrouwen in dat het goed komt, anderzijds ben ik erg bang dat het ook nu weer niet voorbij is. De Gynaecoloog vertelde me dat ik vanaf dan hoogst waarschijnlijk weer een chemo-kuur krijg.
Natuurlijk voel je je daar hondsberoerd van, is je energie-level gedaald tot die van een visstick en krijg je alle bijwerkingen er gewoon bij. Maar als het daar bij blijft, dan heb ik het er graag voor over. Ik wil nog nog zo graag genieten van onze kinderen, ze groot zien worden en misschien ooit nog wel een 3e kindje of oma worden.. Maar het is afwachten. Het is allemaal erg onzeker, omdat dit soort buitenbaarmoederlijke zwangerschappen zo zeldzaam zijn, dat er geen protocol voor bestaat.
Voor nu kunnen we alleen maar hopen op het beste en hopen dat dit verlies en verschrikkelijke avontuur erg zeldzaam blijft!
Anoniem
Waaaaaaaaw, Fiona dat is geweldig nieuws. Dit is één van de weinige keren dat 0,0 zeer positief is. Ik hoop dat je het samen met je gezin hebt gevierd, het betekent toch dat de nachtmerie nu echt achter de rug is en dat je gezinsleden hun mama eindelijk ten volle terug hebben. Nu kan je de innnerlijke onrusten en angsten achter je laten. Ik wens je nog veel geluk en liefde, en als er ooit nog een kindje bijkomt geniet dubbel en dik van de zwangerschap en het nieuwe leventje. Dank je, het is fijn om te weten dat er iemand is die mij en mijn gevoelens verstaad. Wij gaan ook voor de 0,0. :-)
Anoniem
Allereerst: dank jullie voor jullie lieve reacties! Afgelopen week heb ik (na mijn maandelijkse bloedcontrole) eindelijk te horen gekregen dat de hormoonwaarden zijn gedaald tot 0,0. Dat was enerzijds natuurlijk een opluchting, want nu mogen we weer nadenken of we weer zwanger willen/kunnen worden. Anderzijds is het ook raar. Normaal ben je 9 maanden zwanger en krijg je een kindje. Nu was ik 9 maanden zwanger zonder bevalling (in totaal heb ik toch 9 maanden die zwangerschapshormonen in mijn lijf gehad). Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan onze kleine denk, die er helaas nooit heeft mogen komen. Maar ik ben ook dankbaar. Dankbaar dat onze andere kinderen gezond en wel in ons leven zijn. Dankbaar dat ik er uberhaupt nog ben.. Het had ook heel anders kunnen aflopen. Leentje, ik leef ontzettend met je mee! Ik weet wat je doorstaan hebt en hoeveel verdriet en schuldgevoel je met je meedraagt. Je hebt toch het gevoel dat je 'faalt'. Veel mensen doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze een gezonde zwangerschap, bevalling en een gezond kindje krijgen. Maar wij weten dat het krijgen van een gezond kindje (en het hebben van een 'normale' zwangerschap) geen vanzelfsprekendheid is.. Het is een groot wonder! Ik hoop echt dat je eileider behouden kan worden en dat het jullie uiteindelijk ook weer gegund wordt om nog een 'engel' te mogen krijgen. Heel veel sterkte!!
Anoniem
U verhaal is voor mij pijnlijk bekent. Wij hebben bijna twee jaar moeten proberen om zwanger te worden. In die twee jaar hebben we een miskraam op acht weken gehad. Ondertussen zijn wij de trotse ouders van een zoontje. Na opnieuw een jaar proberen zijn we terug zwanger. Wat blijkt, het was buitenbaarmoederlijk en ze konden het niet vinden. Ik heb een curittage gehad. In het ziekenhuis ben ik blijven bloeden. Toen pas zagen ze dat het vruchtje in een eileider zat waar ze niet aankonden. Ik heb twee chemo kuren gehad en als het niet verbeterd dan moet de eileider eruit. Het is pijnlijk en toch een beetje een ongewone opluchting dat ik niet de enige ben die dit heeft doorstaan. Dank u, u verhaal lezen heeft me geholpen om dingen te kunnen plaatsen.
Anoniem
ik ben per ongeluk op je verhaal gekomen en heb het in 1 ruk gelezen. ik vind het mega naar maar het is fijn dat je er toch zo goed als het kan netjes uit gekomen bent. heel veel sterkte nog steeds met dit verlies, en geniet van alles watje nu wel heb :)