Brief aan het meisje in mijn buik. #3

Lief meisje,

Ik denk dat ik deze zwangerschap wel 100 keer tegen papa heb gezegd dat ik het gevoel had dat ik er bij liep als een kruising tussen een walvis en een pinguïn. 

Mijn heupen werden groter, ik ging waggelen, mijn borsten deden al pijn als er iemand naar keek. Mijn navel is gepopt en dat vind ik echt hilarisch. (Jouw oompie Jelmar iets minder, die gaat er van over zijn nek). Ik kreeg bekkeninstabiliteit op het aller laatste moment kreeg ik dan dat buikje waar ik van droomde. Dat noemde ik tot voor kort mijn minibuikje. Nu begint het toch echt wel een flinke buik te worden. Ik hoef niet meer uit te leggen dat ik zwanger ben, want dat zien mensen nu aan mij. Ik kan pronken met jou. Wat ben ik trots! 

Als ik terug kijk op de zwangerschap dacht ik bij 12 weken al dat je "iets" kon zien aan mij. Dat ik al een enorme buik had. Eigenlijk begon dat pas rond 30 weken. Jij bleef heerlijk achter mijn buikspieren zitten. Toen ik vertelde aan de verloskundige dat dat écht niet kon omdat ik denk ik ongeveer 1 keer naar de sportschool ben geweest, werd mij verteld dat het toch echt zo was. Extra groei echo's bewezen dat jij het hardstikke goed deed en doet daar binnen en dat je zelfs ietsje zwaarder bent dan het gemiddelde. Ook heb jij heel vaak de hik in mijn buik. Zonder grappen, écht heel vaak de hik. Ik ben het zelfs aan het bijhouden in mijn notities!

Nu hebben we de 34 weken aangetikt. Bewegen wordt steeds moeilijker. Maar ik keek gisteren in de spiegel en mijn mindset over die walvis is volledig veranderd. Ik mag dan wel waggelen als een pinguïn, maar ik vind mijn lichaam prachtig. Mijn lichaam is al 34 weken jouw huisje. Al 238 dagen zijn wij samen en wat hebben we veel meegemaakt. Ik ben er trots op dat ik jou ook zo'n lichaam mag schenken. Dat jij later misschien ook wel gaat meemaken hoe het is om een kindje te dragen. Ik vind het zo mooi om te zien hoe mijn lichaam is veranderd en hoe sterk het is. Dat ik straks mag bevallen van jou en dat ik dat kan. Dat wij dat kunnen, samen.

Ik ga niet liegen tegen je, ik vond het best wel zwaar. Voelde me niet helemaal mijzelf door de hormonen en het veranderen van mijn lichaam. Kan huilen om de kleinste dingetjes en op momenten dat ik zou mogen huilen voel ik helemaal niks. Ik vind het het mooiste, het engste en het raarste wat ik ooit heb meegemaakt, zwanger zijn. Maar alles voor jou.

Nog maximaal 8 weekjes meisje. Ik begin een klein beetje zenuwachtig te worden. Nog 8 weken, dan mag ik jouw mama zijn. Mag de liefde van mijn leven jouw papa zijn. Dan mag jouw grote broer eindelijk de broer zijn waar hij al zo lang op wacht. Je opa's en oma's wachten met smart op jou. Je ooms, je tante, je nichtje en je neefje. Iedereen is helemaal klaar voor jouw komst. Ik hoop jij ook!

Ik hou van je, kleine druktemaker.

X Mama. ❤️

Benieuwd naar onze avonturen en natuurlijk naar de baby straks? Volg mij op instagram!

www.instagram.com/lianfischer