Boy or Girl Deel 2 een brief voor jou; boys vs girls

Jouw broers vinden het geweldig dat ze een broertje of zusje krijgen. De rest van de familie en vrienden reageren verbaasd en erg blij. Ook zij zien het als een cadeautje, want hadden echt geen baby meer bij ons bedacht. Een enkeling spreekt het uit en zou ook graag willen dat je een meisje bent. Ook jouw broers hebben die voorkeur, maar zijn net zo blij met een broertje. Dat weet ik zeker, het is bij hen meer nieuwsgierigheid. Je vader spreekt ook naar mij toe duidelijk uit dat hij wel graag een dochter zou willen na twee jongens. 

Maar toch voelt het voor mij alsof niemand mij echt snapt of begrijpt of in de gaten heeft hoe ik mij momenteel voel. Inmiddels ben ik bijna 9 weken op de hoogte dat je komt. Kleine kleertjes al aangeschaft, wat mooi en schattig weer. Nooit gedacht dat die kleine maatjes weer mijn huis in kwamen. De uitzet stukje bij beetje weer bij elkaar, want ja, we hebben alles al weggegooid. En het voelt goed, ik vind het mooi en leuk en ben trots dat ik straks moeder ben van drie (hopelijk) gezonde kinderen.

Maar het knaagt. 

Over vier dagen weet ik wat je bent. Ben je onze derde zoon? Dan zal ik de rest van mijn leven tussen de mannen zitten, heerlijk hoor, mama wordt op handen gedragen, hopelijk! Maar ik ben wel de mama die waarschijnlijk op de tweede plaats komt straks als jullie groot zijn en jullie je eigen gezin hebben. Ik ben bang dat ik dan de moeder ben waar ze pas aan het eind van de middag op bezoek komen als het Moederdag is. Jullie hebben straks jullie eigen vrouw die ontbijt op bed krijgt. Daarna is de moeder van mijn schoondochters aan de beurt. En als op die zondag, de zon bijna onder gaat, komen jullie bij mij. De hele dag zal ik uitkijken naar jullie komst, mijn jongens met hun vrouwen en kinderen. Moet ik dan extra hard werken om het mijn schoondochters naar de zin te maken? Mag ik wel oppassen op mijn eventuele kleinkinderen? En misschien heb ik een verkeerd beeld, maar zo gaat het in mijn omgeving.

Maar zo zie ik dan de toekomst op langere termijn. Op kortere termijn weet ik dat ik met name tussen de auto’s, lego en playmobil zit en hoe langer hoe vaker op mijn televisie voetbal en schietspellen zie middels de playstation. De spijkerboeken met shirts, ik vind het leuk om kleding te kopen voor mijn mannen en de kasten puilen uit. Ook voor jongens is er zeker leuk speelgoed en leuke kleding te koop. De kleding vind ik mooi, het speelgoed wat minder. Ik wil gerust een keer mee racen met het racespel maar heb het na twee potje wel weer bekeken. Toen je broertje wat jonger was mocht hij graag kleuren, het liefst op de tafel en muren, maar ik kon met hem zo af en toe eens aan tafel zitten om een kleurplaat te maken voor oma of opa. Maar die interesse is al weer weg. Ik heb in twijfel gestaan om de stiften bak maar weg te gooien. Hij staat nog boven op de kast te verstoffen. Nu heb ik stille hoop dat hij misschien ooit weer gebruikt kan gaan worden.

Nog vier dagen en dan weet ik of je toch misschien die dochter bent die ik zo graag zou willen hebben. Misschien is mijn beeld wat generaliserend en verheerlijk ik het hebben van een dochter. Maar ik wil zo graag een meisje. Om terug te komen op Moederdag, dan is er hopelijk toch nog een iemand die, na haar eigen ontbijt op bed, meteen doorgaat om haar moeder in het zonnetje te zetten. Of op de kortere termijn, bij mijn eigen ontbijt op bed, een mooi knutselwerkje ontvangen waar zorg en aandacht aan is besteedt. Niet de afgeraffelde tekeningen die ik nu ontvang en prachtig vind hoor. Er gaat niks boven de zelf geknutselde kunstwerken. Maar iets met vrolijke kleuren zou meer dan welkom zijn in plaats van bruine en blauwe potloodstrepen. Terug naar het generaliseren. Ik zou graag willen knutselen met mijn dochter, een zeurend kind naast me hebben omdat ze het jurkje niet aan krijgt bij haar (barbie)pop. Lekker warm binnen in een gymzaal kijken ipv langs de lijn op zaterdag ochtend. En roze is mijn lievelingskleur. Ja ik vind mezelf een meisje-meisje. Hou van roze, van jurkjes, lang haar, mezelf mooi maken met make-up, winkelen is wel aan mij besteedt en thee/koffie/wijn-kransjes met vriendinnen vind ik ook geweldig. Ik hou van knutselen, ben een emotioneel wrak bij zielige 'tranentrekker' films.

En ondertussen voel ik mij schuldig bij deze gedachten. Want straks ben je een jongen en moet ik afscheid nemen van het idee dat ik deze 'passies' met niemand kan delen binnen mijn mooie gezin.

Nog vier dagen en dan weten wij of ik dit over een tijdje misschien met mijn dochter kan doen.