Blog 98: avondje ziekenhuis

Al vanaf 03.30 uur 's nachts had ik af en aan weeën. Ik voelde ze met name in mijn onderrug en ze waren niet heel pijnlijk, hooguit vervelend. Op een pijnschaal van 1 tot 10 misschien een 2. Maar aanwezig waren ze zeker!

De dag vorderde. Ik ging 's morgens met onze peuter (zoals gepland) op visite bij een vriendin en haar zoontje, even oud als die van ons. De kids vermaakten zich uitstekend en de mama's zaten naar hartenlust te kletsen. Rond 12.00 uur gingen we weer naar huis, aten mijn zoon & ik een boterham en was het tijd voor een middagdutje. 

Normaal kom ik met zo'n middagdutje helemaal tot rust. Mijn lichaam kan ontspannen en ik voel onze kleine dan ook altijd goed bewegen. Maar wat ik ook deed, hoe ik ook ging liggen en hoe ik ook in mijn buik zat te porren om contact te krijgen: onze kleine bewoog niet. Ik begon me toch wel een beetje zorgen te maken, maar besloot het nog even aan te kijken. 

Rond 16.00 uur waren we inmiddels weer wakker en zaten mijn zoon en ik op de bank tv te kijken. De weeën werden steeds erger. Ik voelde ze inmiddels ook af en toe in mijn buik, dus ik besloot die vriendin van mij te appen. Zij is verpleegkundige op de afdeling verloskunde van een ziekenhuis. Ik vroeg haar een tip voor de pijn en zij raadde me aan (ondanks het warme, benauwde weer) toch een warme kruik in mijn rug te leggen. Dit deed ik en het haalde wel wat van de pijn weg, maar lang niet alles. Ik appte mijn moeder om haar in te lichten (zij zou op onze zoon passen als het 'zover' was) en naar mijn man dat hij naar huis moest komen, zodra dit kon. Hij was rond 18.00 uur thuis van zijn werk. 

Ik kreeg inmiddels toch wel enorm de kriebels.
Zou de bevalling stiekem gewoon al zijn begonnen?
Ging alles nog wel goed met onze kleine? 
Zodra mijn man thuis was, begon ik voorzichtig wat voorbereidingen te treffen: logeertas inpakken voor onze zoon, zijn dagschema opschrijven voor mijn ouders, de laatste spullen in mijn vluchtkoffer stoppen, fototoestel klaarleggen.. Terwijl ik hiermee bezig was, belde mijn moeder mij op. Ze vond dat ik het ziekenhuis even moest bellen voor de zekerheid. Dat had ik zelf ook al bedacht, maar ik had al zo'n voorgevoel dat ik dan ook moest langskomen. 

Zodra ik klaar was met alle spullen bij elkaar te zoeken, belde ik het ziekenhuis. Het was toen inmiddels al 18.45 uur. En inderdaad, ik moest meteen langskomen. Dus ik belde mijn moeder om haar in te lichten, mijn man en ik hebben alle spullen meegenomen naar beneden & in de auto gezet, onze zoon klaargemaakt en weggebracht naar mijn ouders. Toen gingen we op weg. 

Rond 19.30 uur kwam ik aan in het ziekenhuis waar ze me al op de afdeling verloskunde verwachtten. Ik werd meteen aan de CTG scan gelegd. En inderdaad, de scan registreerde lichte weeën. De hartslag van onze zoon deed het gelukkig nog erg goed en zodra die strakke band om mijn buik zat, begon hij ook weer te bewegen (zul je altijd zien). ;)
Dat gaf me wel wat rust. 

Mijn bloeddruk werd gemeten. Deze was nog goed, maar de hele zwangerschap nog niet zo 'hoog' geweest: 125/75. Ook mijn temperatuur werd gemeten: 37,6. Lichte verhoging, maar wat wil je met dat warme, benauwde weer steeds... 
De verloskundige van het ziekenhuis kwam voor een gesprekje en wilde me even toucheren. De weeën hadden daar nog geen effect gehad: mijn baarmoedermond zat nog potdicht. 
Na overleg met de dienstdoende gynaecoloog werd besloten dat er nog geen actie ondernomen zou gaan worden. Ze willen onze kleine toch graag laten zitten tot 39+ weken ivm de rijping van zijn hartje en longetjes. Hier was ik het volledig mee eens. 

Omdat ik al een eerdere keizersnede heb gehad, wilden ze me wel heel graag minimaal 6 uur ter observatie in het ziekenhuis houden. Dit ivm een kleine kans dat de weeën ervoor konden zorgen dat het litteken van mijn vorige keizersnede kon openscheuren. Dat zou betekenen dat ik pas de ochtend erna weer naar huis zou mogen. Dat was een enorme tegenvaller en ik zag dat ook echt NIET zitten! 
Er werd afgesproken dat er om 23.00 uur nog een controle zou plaatsvinden. Als de weeën dan wel effect hadden gehad, dan zou er gekeken worden of er toch nog verdere actie ondernomen moest worden. Tot die tijd mocht mijn man nog bij me blijven, anders zou hij naar huis moeten. 

We belden mijn ouders om hen in te lichten en te vragen of onze zoon daar naar bed mocht. Dat was gelukkig geen probleem, maar jeetje wat zat ik met een rotgevoel! Toen we onze zoon bij mijn ouders brachten, gingen we er vanuit dat ik met een uurtje wel weer thuis zou zijn. Ik kan er al heel slecht tegen als mijn planning in de war wordt geschopt, ik wilde mijn zoon lekker thuis hebben! En zelf wilde ik ook graag in mijn eigen bed slapen... Ik was er nog niet klaar voor in het ziekenhuis te moeten blijven. Dat moet ik straks na de keizersnede nog lang genoeg (3 - 5 dagen).

Ik werd van de CTG scan afgehaald en ik mocht vrij rondlopen door het ziekenhuis. Helaas is daar niets te doen rond 21.00 uur, dus besloten we maar even op de balustrade te gaan zitten. Gelukkig was het daar een stuk prettiger (qua temperatuur) dan in het kamertje waar ik eerder moest liggen voor de CTG. 

Rond 21.30 uur zakten de weeën af. Sterker nog, ze verdwenen helemaal. Toen de verloskundige rond 23.00 uur kwam voor de controle, werd daarom besloten niet nogmaals te toucheren. Dat zou de weeën weer op kunnen wekken. 
Ik gaf aan naar huis te willen, ik zag geen noodzaak meer om langer te blijven. De weeën waren immers voorbij. Hier was de verloskundige het echter niet mee eens. Als de weeën wel weer zouden beginnen, kon het litteken van mijn vorige keizersnede openscheuren en in de hele kleine kans dat dit gebeurde, wilden ze me in het ziekenhuis houden. 

Op mijn aandringen werd gekozen voor een andere aanpak. Ik zou nogmaals aan de CTG scan worden gelegd. Als deze controle goed zou zijn, zou er verder worden gekeken. Om 00.00 uur kwam het verlossende woord: ik mocht naar huis. De weeën waren daadwerkelijk weg en ook onze kleine deed het nog steeds perfect. Daarnaast lag ik al 4,5 uur ter observatie, dus dat was misschien niet helemaal volgens het ziekenhuisprotocol, maar in mijn ogen wel lang genoeg.. ;)
Inmiddels had er 'wisseling van de wacht' plaatsgevonden en deze nieuwe verpleegkundige was het met me eens. Er was geen reden om langer te blijven en ik was oud&wijs genoeg om te bellen als dat weer nodig mocht zijn.

Rond 00.30 uur lag ik heerlijk in mijn eigen bedje! Onze zoon was uiteraard nog steeds bij mijn ouders, dus hebben we een nachtje redelijk goed door kunnen slapen. Althans, zover dat kan als je ongeveer om de 2 uur eruit moet om te plassen. ;)

's Nachts heb ik nog 3x een wee gehad: iedere keer als ik van zij verwisselde. Deze weeën waren gelukkig snel weer voorbij. Mijn man ging de volgende ochtend weer aan het werk en ik heb het rustig aan gedaan en rond 10.15 uur onze zoon weer opgehaald bij mijn ouders. Wat was ik blij om hem te zien! Heerlijk dat ik hem zelf kon ophalen. 

Nu snel de laatste klusjes thuis afronden, voor het geval dat de bevalling straks wel ineens doorzet: wasjes wegwerken, boven stofzuigen, wiegje klaarmaken, de badkamer schoonmaken en nog even wat boodschappen doen. Helaas kan ik dat nu dus niet zelf & moet ik dat dus samen doen met mijn man (die nu nog gewoon overdag werkt). Maar dat komt vast goed...

Een spannende tijd breekt aan! We wachten het maar af. Één ding is zeker: volgende week is onze kleine er sowieso. Dan staat onze keizersnede gepland..