Blog 46: Gestopt met Moeders voor Moeders (MvM)

Ik was nog maar net 5 weken zwanger van onze tweede toen de consulente van MvM bij ons in huis kwam voor de intake. Aangezien ik ook bij onze zoon (inmiddels 25 maanden) gedoneerd heb, wist ik wat me te doen stond. 

Het was voor mij meteen zeker dat ik mee wilde doen aan dit goede doel. Jarenlang heb ik zelf gedacht nooit zwanger te kunnen raken. Bij mij zijn er, wonder boven wonder, twee spontane zwangerschappen gekomen. Veel vrouwen hebben helaas dit geluk niet. Daarnaast hebben wij in onze omgeving ook een aantal kennissen die pas na een intensief ziekenhuistraject zwanger zijn geraakt. Des te belangrijker vond ik het om mijn steentje bij te dragen. 

Bij onze zoon heb ik ook daadwerkelijk de volle 16 weken gedoneerd. Dit ging me destijds ondanks mijn misselijkheid redelijk goed af. Ik had geen last van de geur uit de flessen en ook het doneren zelf vond ik een kleine moeite. Iedere donatie gaf me een goed gevoel en nog meer motivatie om ermee door te gaan. Uiteraard was ik na 16 weken ontzettend blij weer een keer 'gewoon' naar het toilet te kunnen, maar toch.. Ik heb het met veel plezier gedaan.

Daarom was het bij deze tweede zwangerschap ook zo klaar als een klontje: ik zou weer gaan doneren. Het was ook een van de eerste acties die ik ondernam, nadat ik een positieve test in handen kreeg: mezelf aanmelden. Aangezien ik zo'n knaltest had (met 5 weken al), hoefde ik niet te wachten tot week 6 maar mocht ik meteen starten met doneren. Ik zou doneren tot 23 februari 2016.

Helaas bleek al snel dat ik enorm misselijk zou zijn deze zwangerschap. Hierdoor werd doneren overdag onmogelijk. Nu begreep ik wat de meeste vrouwen aangaven met: de geur uit de flessen was niet te doen! Toch bleef ik dapper door doneren. 's Nachts bleek ik iets minder misselijk, moest ik ook heel vaak naar het toilet en ik plaste dan ook veel. Zo kon ik toch een aardige donatie doen aan het einde van een week.

Maar de misselijkheid is nu (morgen 12 weken) alleen nog maar erger geworden. Daarnaast heb ik ontzettende last van buikgriep, waardoor doneren gewoonweg niet meer mogelijk is. Met pijn in mijn hart heb ik me dan ook net afgemeld voor MvM. Morgen worden de laatste kratten opgehaald, waarvan ik helaas maar 1 fles heb kunnen vullen door alle 'ellende' deze afgelopen week. 

Aan de ene kant voel ik me ontzettend schuldig. Die laatste vier weken kan ik toch ook nog wel uithouden? Maar met een zieke peuter thuis en nu ik mezelf al beroerder ga voelen, heb ik toch de knoop doorgehakt. 

Aan de andere kant voel ik me trots. Trots op het feit dat ik het ondanks de misselijkheid toch zo lang heb volgehouden. En ik heb mijn steentje bijgedragen, al was het niet zoveel als ik zelf gehoopt had. Er zijn immers ook vrouwen die besluiten helemaal niet te doneren.. 

Hopelijk hebben de donaties van onze twee zwangerschappen een aantal stellen mogen helpen hun kinderwens in vervulling te zien gaan.. Daar heb ik het immers allemaal voor gedaan: je gunt andere stellen hetzelfde geluk als onze kleintjes ons geven!!