Blog 43: het bloedprik-avontuur

Bij de intake met mijn verloskundige kreeg ik te horen dat ik voor mijn volgende afspraak bloed moest laten prikken. Ik kreeg hiervoor alle formulieren alvast mee. 
Aangezien de volgende controle op maandag 8 februari 2016 om 9.45 uur gepland staat en ik niet precies weet hoe lang het zal duren voordat de uitslagen van het bloedonderzoek binnen is, besloot ik vandaag maar alvast bloed te gaan prikken. 

Mijn zoon ging met me mee. Dat doe ik wel vaker. Ik ben al sinds 2002 schildklierpatiënt en dus laat ik regelmatig mijn bloed onderzoeken. Ook dan neem ik iedere keer onze zoon mee in zijn buggy. Dit gaat altijd goed, dus vandaar dat hij nu ook weer mee ging. 

Eenmaal in het plaatselijke ziekenhuisje aangekomen liep ik eerst even langs mijn huisarts. Deze zit in hetzelfde gebouw. Ik had namelijk ontdekt dat de verloskundigenpraktijk mijn gegevens niet op het bloedprikformulier hadden gezet, dus vroeg ik aan de doktersassistente of die dit voor mij wilde doen. Daar maakte ze geen probleem van. 
Ook had ik al ontdekt dat de praktijkondersteuner van mijn verloskundige niet had aangekruist dat ook mijn schildklier, vitamine D, vitamine B12/foliumzuur meteen moesten worden nagekeken. Dus toen ik de doktersassistente vroeg om deze onderdelen ook aan te kruizen voor me, maakte ze daar weer geen probleem van. 

Vervolgens op weg naar het bloedprikpunt. Eerst een nummertje uit de automaat trekken. Vervolgens kwam ik tot de ontdekking dat ik op dat moment de enige was in de wachtrij. Mazzel! Meestal is het vele malen drukker daar! 

Onderweg kwam ik de praktijkondersteuner tegen. Ik vroeg haar of het klopte dat op het screeningsformulier geen gegevens stonden ingevuld. Ze antwoordde dat hier, net zoals op de andere formulieren, een sticker moest komen met mijn gegevens! Deze sticker moest ik aan laten maken bij de balie van het ziekenhuis. De doktersassistente had nooit mijn gegevens op het formulier mogen printen, dit is verzekeringstechnisch niet handig.

Dus ik (met zoon die inmiddels al best ongeduldig werd in de buggy) naar de balie van het ziekenhuis. "Heeft u geen stickers meer thuis?" vroeg de dame achter de balie. Ik antwoordde dat ik niet zou weten waar ik die zou moeten zoeken. De laatste keer dat ik die gebruikt heb, was toch zeker 2 à 3 jaar geleden. 
De dame achter de balie vroeg me om mijn verzekeringspas en controleerde mijn gegevens in de computer. Vervolgens kreeg ik een heel stickervel vol stickers en ging ik weer op weg naar het bloedprikpunt. 

Ondertussen kreeg ik het gevoel alsof ik een speurtocht aan het doen was.. Dat van hot naar her lopen en al die onduidelijkheid is niks voor mij. Ondertussen was ik aan het nadenken of het destijds bij de zwangerschap van onze zoon ook zo ging. Vast wel, maar dat kon ik me ECHT niet meer herinneren. 

Het geluk was eindelijk weer een keer met mij! Er was in de tussentijd nog geen wachtrij ontstaan voor het bloedprikken, dus het nummertje wat ik had getrokken, was nog steeds geldig! Meteen leverde ik mijn formulieren in en de dame van het bloedprikpunt (keek een beetje chagrijnig) deed de stickers op de formulieren. 
Onderwijl ze een beetje mopperend aangaf dat mijn huisarts zich hier niet mee had mogen bemoeien, dacht ik alleen maar: dan weet ik dat weer voor de volgende keer.

Vervolgens moest deze dame weer andere stickers uitprinten om alle buisjes die ik mocht vullen met mijn bloed te voorzien van een sticker. Bleek dit toch moeilijker dan gedacht! Hun printer had kuren. 

Inmiddels was er al wel een rij ontstaan. Maar na zo'n 5 minuutjes mocht ik me alsnog in het kamertje melden en werd er gelukkig in 1x raak geprikt! 7 buisjes bloed later kreeg ik zo'n zeer charmante pleister (ahum) en mocht ik weer vertrekken. 

Onze zoon was heel blij, want die vond het allemaal al te lang duren. Gelukkig heeft hij zich keurig gehouden en daarom heb ik hem even later bij het doen van de boodschappen beloond met een heerlijke, verse krentenbol. :)