Blog #35, en we wachten voor de laatste keer...

Vorige week donderdag gelukkig de inseminatie gehad en dat maakt dat we nu weer twee weken moeten wachten. Wachten op iets wat hopelijk nog 8/9 maanden niet gaat komen. Mijn lijf werkt zoals gewoonlijk niet mee. Het is behoorlijk eentonig aan het worden: vermoeidheid, opgezette buik en gevoelige borsten. Ook is er iets nieuws onder de horizon. Mijn emoties gaan aardig met mij op de loop. In een minuut kan ik van blij naar boos naar verdrietig en weer terug naar blij. En dit zonder enige waarschuwing vooraf. Voorbeeldje: afgelopen week was Felix ’s nachts aan het snurken. Ik werd er wakker van en bleef er wakker van voor wel twee uur. Ik zag de tijd verstrijken steeds dichter naar de tijd van mijn wekker. Felix op zijn zij duwen had geen zin, hij ging gewoon verder. Ik werd zo boos dat ik naar hem riep: of jij op de bank of ik! Hij met zijn slaapkop zei dat ie in bed bleef. Al stamvoetend, huilend en tierend ben ik met mijn kussen naar de bank gegaan. Compleet over mijn toeren en kon niet stoppen met huilen. Dat is echt iets wat ik nog nooit gedaan heb. Ik was verbaasd over mijzelf, maar kon het ook niet stoppen. Felix kwam naar mij toe en heeft mij weer in bed gestopt en is wakker gebleven tot ik sliep. Wat is ie toch lief! (Al vond ik dat toen niet ). Of het nu komt door de hormonen, de spanning van dat het de laatste ronde is of de drukte op mijn werk? Waarschijnlijk heeft alles er wel mee te maken…

Wat kun je het beste doen om het wachten wat draaglijker te maken? Leuke dingen doen! Dus kwam de bbq van mijn werk erg gelegen. Was een dagje EK Atletiek echt top (behalve de regen aan het begin) en gaan we vanavond uiteten en naar film.

Dan is het nu wachten op donderdag… Zullen wij dan ook een regenboog zien voor babygeluk?

Liefs,

Maaike