Blog #33, wat een rotweek!

Deze week begon op alle fronten stom, maandag ongeluksdag. We gingen ’s morgens naar het ziekenhuis voor een echo van de eieren die we de vrijdag daarvoor gespot hadden. Tijdens deze echo was er geen ei meer te zien! Er waren wel veel kleine onmeetbare eieren, maar de drie van de vrijdag ervoor waren niet meer te vinden. Wel zag ze wat vocht in mijn buik. Dit kon duiden op een eisprong die al geweest is… Erg bijzonder voor dag 10 in de cyclus. Bloed testen voor meer duidelijkheid.

Aan het einde van de ochtend gingen we met onze poes Belle naar de dierenarts. Ze was zich al een week aan het afzonderen en het weekend had ze niets meer gegeten of gedronken. Toen ik haar gebit bekeek, leek mij dat ook meteen het probleem. Veel tandsteen, dat eet natuurlijk niet lekker. Dus naar de dierenarts voor haar oordeel en daarna een gebitsbehandeling. Bij de dierenarts werd Belle op de weegschaal gelegd en bleek dat ze 6 ons was afgevallen. Op een poes van nog geen 3 kilo is dat veel. Dat deed bij de dierenarts de alarmbellen rinkelen en ze gaf aan dat dit niet alleen door haar gebit kon komen. Na voelen in de buik van Belle vond ze een sterk vergrote nier. Bloedonderzoek moest uitwijzen wat er precies aan de hand was. Daar konden we op wachten en na ongeveer 10 minuten was de uitslag er. De nierwaarden moeten onder de 100 zijn en bij Belle was het 1421 en vanaf 750 zien ze het als fataal. De dierenarts was verbaasd dat Belle het überhaupt nog deed, want zo hoog had ze het nog nooit gezien. Ze gaf aan dat er niets meer gedaan kon worden voor Belle en dat het beste voor haar was om haar in te laten slapen. Daar sta je dan… Bij de dierenarts voor een gebitsbehandeling en je gaat weg met dat de poes moet worden ingeslapen. Tranen met tuiten en vol ongeloof stonden we bij de dierenarts. Onze eerste poes, de gezondste van de drie, moet nu plotseling ingeslapen worden. Oké ze was 10 jaar oud, maar dit was echt niet nodig! Na overleg met de dierenarts zou ze aan het einde van de middag bij ons thuis komen om Belle in te laten slapen. Dat vonden wij een fijn idee. Zo konden wij nog even knuffelen met Belle en heel hard huilen. Maar ja, toen werd het echt 16 uur en stond de dierenarts voor de deur. Belle is in alle rust op bed ingeslapen. Wat een moeilijk moment! Toen de dierenarts weg was, begonnen de huilpartijen weer van voor af aan. Ze lag naast ons bed in een oud t-shirt van Felix, heel vredig opgekruld in haar favoriete houding. We zijn niet van haar zijde geweken ook al was ze er al niet meer. De volgende dag hebben we haar naar het crematorium gebracht. Wat een emotionele rit, wetende dat het de laatste is met Belle in de buurt. Onze kroelpoes! Dan komt toch het moment om definitief afscheid van haar te nemen en haar nooit meer terug te zien. Moeilijk! Met pijn in ons hart gingen we uiteindelijk naar huis, wetende dat het voor haar het beste is zo, maar met veel verdriet. Onze eerste poes die altijd wist wanneer je je niet lekker voelde en tegen je aan kwam kroelen. Die het heerlijk vond om op haar buik gekriebeld te worden en daardoor altijd op haar rug lag te dweilen op de bank. Alle dingen die ze deed waren schattig, ook al was ze soms stout. We hebben mooie herinneringen om op terug te kijken en de pijn zal langzaam slijten. Gisteravond heb ik mij voor het eerst niet in slaap gehuild en vandaag kon ik voor het eerst praten over haar zonder te huilen, maar terwijl ik dit typ zijn de tranen er weer. Dat is niet erg en zal elke dag beter worden…

Dan toch maar weer terug naar de eieren. Woensdag kregen we weer een vervolgecho en de uitslag van mijn bloedonderzoek. Bloed was in orde, er was geen eisprong geweest. Tijdens de echo was één ei van 11 mm gespot en de rest was nog kleiner dan 10 mm. Het is een begin! Vandaag weer geweest voor echo en het ei is gegroeid naar 13 mm en de rest is nog steeds kleiner dan 10 mm. Zondag weer een vervolgecho. We wachten af.

Hopelijk heeft deze rotweek aan het einde een gouden randje…

Liefs,

Maaike