Blog 25: Verbaasd en gechoqueerd..

Gisteren moest ik weer ongesteld worden. Ik had al aardig veel kramp en lage rugpijn, dus ik was ergens toch wel weer een beetje teleurgesteld. Ook deze ronde was het hoogstwaarschijnlijk weer niet raak. En dat terwijl ik inmiddels al 7,5 kilo was afgevallen in de hoop een zwangerschap mogelijk te maken.. Ik besloot die avond vroeg naar bed te gaan.

's Nachts werd ik twee keer wakker om te plassen. Iets wat ik al weken niet meer heb gedaan. Maar ach, ik had veel water gedronken die dag (en met name einde middag/begin avond). Dus het zou daar wel aan liggen. 

's Morgens was onze zoon om 6 uur alweer wakker. Dit is niet abnormaal, maar toch word je daar niet heel blij van in het weekend.. Het zou fijn zijn als hij ook eens tot iets later uit zou slapen. We gaven hem een schone luier, zijn medicijnen (hij heeft baby astma) en om dit na te spoelen een klein flesje melk. Daarna ging hij tussen ons in liggen en viel wonder-boven-wonder toch weer in slaap. Iets wat anders NOOIT gebeurd.. 

Rond half 9 moest ik weer naar de wc. Ik was nog steeds niet ongesteld geworden en had een 'vreemd' (voor)gevoel. Toch maar even een zwangerschapstest doen!

Gek genoeg kwam er meteen een dikke plus tevoorschijn! Ongelooflijk... Ik was/ben oprecht verbaasd en gechoqueerd! Zo verbaasd dat ik nog een extra test heb gedaan. Ik geloofde het gewoonweg niet. Gisteren heb ik nog met mijn man besproken dat ik deze week een afspraak zou maken bij de huisarts vanwege mijn PCOS. En nu is dat niet meer nodig! Ik ben al vier weken en 1 dag zwanger van ons tweede kindje! Ons tweede wondertje die volgens de doktoren (ook) nooit uit zichzelf zou komen.. 

Mijn hart vervult zich nu al met heel veel liefde voor dit kleintje, ook al is het nog erg onwerkelijk.. Ik ben ontzettend trots op mijn lichaam. Ondanks vele mankementen, is dit de tweede keer dat het 'spontaan' een zwangerschap toeliet.. 

Toch ben ik uiteraard ook bang. Bang om dit kindje te verliezen, aangezien het nog wel erg pril is allemaal. 
Bang om erachter te moeten komen dat het hartje niet klopt of dat het in een later stadium ziek blijkt te zijn.. 
Maar ook bang om hele andere dingen: hoe gaat onze omgeving reageren?

Mijn ouders weten het inmiddels al. We hebben hen een voorleesboek voor opa en oma gegeven met daarin een klein gedichtje namens onze zoon dat hij grote broer gaat worden. 
Misschien is dat erg vroeg, maar ik kan niets voor me houden en wil er graag met iemand over kunnen praten. Ook als het wel misschien fout gaat, al hoop ik uiteraard van niet! Zij reageerden gelukkig heel enthousiast. Het wordt voor hen het 5e kleinkind in 4 jaar tijd.. Mijn schoonmoeder hopen wij volgende week eenzelfde soort cadeau te kunnen doen... Voor haar is dit haar tweede kleinkind (mijn man is enig kind)..

De rest van de familie en vrienden willen we het over 2 weken bekend maken, op de 2e verjaardag van onze zoon. Hij krijgt dan een t-shirt aan met: Stoer, ik word grote broer.. Ik ben zeer benieuwd naar alle reacties!

Nu is het ook weer tijd om een aantal zaken te regelen: verloskundigenpraktijk op de hoogte stellen, eerste echo plannen, aanmelden voor moeders voor moeders. Spannend allemaal weer!

Als alles goed mag (blijven) gaan, zal onze kleine spruit in augustus 2016 geboren worden.. Maar alles nu eerst maar even laten 'landen'... :)