Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • verrassing
  • epilepsie
  • gecompliceerd
  • complexezwangerschap

Blog 2: Zwanger met epilepsie

In mijn vorige blog was ik gebleven bij de start van het traject om te gaan proberen zwanger te worden, en het feit dat mijn man er niet van op de hoogte was. Omdat ik snap dat er wat wenkbrauwen omhoog kunnen gaan bij deze zin, wil ik dit even toelichten voordat ik mijn verhaal vervolg;)

Ik kijk al jaren met veel plezier op YouTube naar "surprise pregnancy announcements", verlovingen en eigenlijk alle leuke verrassingen en het geluk van anderen. Om een bekende Australische tv-chef te quoten: “It makes me feel warm and gooey inside”.

Op 5 september 2019 zijn mijn man en ik met elkaar in het huwelijksbootje gestapt, en sindsdien (vooral na de jaarwisseling) had hij het er over dat hij graag wilde gaan proberen om een kindje te krijgen. Ik had het plannetje om hem te verrassen al meer dan een jaar in mijn hoofd, en wimpelde zijn vragen af met "Ik durf het nog niet helemaal aan om af te bouwen", en later met "Na Italië, want wie weet hoe ik mij zal gaan voelen door de zwangerschap of tijdens het afbouwen". We zouden begin juli 2020 een weekje naar Sorrento Italië gaan voor ons 10-jarig samenzijn, dus dat gaf mij een klein half jaar om zwanger te worden. Ik voelde mij een beetje schuldig dat ik jokte, dat moet ik toegeven, maar ik zag (en zie) het als een noodzakelijk kwaad. Op deze manier hoefde hij zich geen zorgen te maken om mij tijdens het afbouwen (die last zou ik zelf dragen), gaf ik hem het grootste cadeau dat ik mij kon voorstellen hem te kunnen geven (een kindje), en had ik zelf het plezier van het voorbereiden van mijn verrassing. En een verrassing werd het, ook voor mij...

Omdat ik van mijn 12e tot 13e epilepsiemedicatie heb geslikt die mijn puberteit “terugdraaide” (Depakine), had ik de angst dat mijn eicellen misschien niet goed gerijpt/ontwikkeld zouden zijn. Dit is overigens nooit aangegeven door een professional, en ik heb het ook zelf nooit nagevraagd. Het was dus vooral een zorg vanuit mij, zonder enige vorm van bewijs. Ik hield er daarom echter wel rekening mee dat het niet zo 1, 2, 3 zou lukken om zwanger te worden (of helemaal niet). Direct na het verwijderen van het spiraaltje heb ik 3 dagen lang pijn gehad en enorm(!) gebloed, en pakweg 2 weken na de verwijdering menstrueerde ik voor het eerst. Veel minder heftig dan ik herkende van vroeger, dus ik wist niet helemaal zeker of het een "echte" menstruatie was. Toch rekende ik uit wat dan ongeveer mijn cyclus zou moeten zijn, en hield daar een beetje rekening mee met betrekking tot de bloemetjes en de bijtjes. Ik dacht mijn eisprong te voelen, had ook wat krampen vlak voor de start van mijn verwachte 2e menstruatie, en keek het allemaal een beetje onzeker aan.

Maar: ik werd niet ongesteld op de dag die ik uitgerekend had, én kreeg daarbij ineens enorme opvliegers 's avonds en 's nachts. Ik besloot een zwangerschapstest te doen in de vorm van zo'n mini papieren staafje, waar (in geval van een zwangerschap) een "duidelijk" tweede streepje op moest verschijnen. Een héél licht tweede lijntje verscheen, maar absoluut niet iets wat ik "duidelijk" zou noemen. Een klein steekje van teleurstelling volgde, maar ik besefte ook dat het wel heel erg “wishful thinking” was om zo snel een zwangerschap te verwachten. Nog steeds werd ik echter niet ongesteld, en om de ochtend testte ik met zo'n rot papieren staafje. Ik was moe van het nachtenlang slecht slapen, en voelde mij grieperig en koortsig. Keer op keer verscheen er geen duidelijke lijn, waardoor ik steeds meer in de war raakte. Ik belde de huisarts, vertelde over het heftige bloeden na de verwijdering van het spiraaltje, het uitblijven van mijn menstruatie, de opvliegers en de negatieve zwangerschapstesten. Na het horen van mijn verhaal regelde mijn huisarts direct een echo voor mij, om te kijken of alles wel goed was gegaan bij de verwijdering van het spiraaltje. Na 8 dagen rotzooien met de staafjes was ik het zat, kocht na mijn werk zo'n bizar dure zwangerschapstest met weken-indicator, en besloot om de volgende ochtend een laatste poging te wagen.

Die nacht werd ik om 01:00 uur behoorlijk misselijk en kokhalzend wakker, en heb vervolgens ook de hele nacht niet meer geslapen van de misselijkheid. Het enige wat ik bezorgd kon denken was: "Wat is er mis met mijn lichaam?". Langzaamaan kroop de ochtend dichterbij en om 06:00 uur sleepte ik mij naar het toilet om de zwangerschapstest te kunnen doen. Brak, alsof ik een avond flink door had gehaald in de kroeg (en die laatste keer was làààng geleden), deed ik op het toilet mijn ding en staarde wezenloos naar het kleine schermpje. Na een paar minuten verscheen op het schermpje "Zwanger", en binnen enkele seconden verscheen vervolgens "2-3 weken". Met open mond en grote ogen keek ik naar de test: "Hè? Hoe kan dat nou? Droom ik?". Toen ik op een gegeven moment bekomen was van de verrassing, het ongeloof, de schrik en alles daar tussenin, kwam de uitzinnige vreugde. In de uren die volgden heb ik, tegenover mijn gezin, mijn bleke gezicht in de plooi gehouden, en belde ik om 8:30 uur stipt de huisartsenpraktijk. Om 10 uur werd ik door mijn lieve huisarts teruggebeld met de vraag wat er aan de hand was. Toen ik antwoordde zwanger te zijn bleef het even een paar seconden stil aan de andere kant van de lijn, gevolgd door: "Ik moet even schakelen hoor..” Een tweede stilte volgde. Na weer enkele seconden wist de huisarts verbaasd uit te brengen: “Je bent zwanger?! Wanneer heb ik dat spiraaltje er uit gehaald dan?!"...

Dit onderdeel van zwanger worden was dus eigenlijk vrij voorspoedig verlopen (plus mijn epilepsie speelde nog geen echte rol), maar het tegenovergestelde kan gezegd worden over de maanden daarna.

Wordt vervolgd...