Blog #17, weer wachten, wachten en wachten...

Februari 2016 – En we wachten en we wachten en we wachten…

Inseminatie is achter de rug. Dan is het nu 14 dagen wachten tot er iets of niets gebeurt. ’s Ochtends hadden we de inseminatie en ’s middags ging ik meteen weer aan het werk. In ieder geval, dat was de bedoeling. Maar toen ik bij mijn school aan kwam, was ik echt niet lekker. Supersupermoe en pijn aan mijn buik. Met mijzelf heb ik begin van het jaar de afspraak gemaakt om nu eindelijk eens naar mijn lichaam te gaan luisteren, dus heb ik mij ziek gemeld op mijn werk. De dag er na ging het nog niet beter. Daarna heb ik een paar dagen op halve kracht gewerkt en zo na dag 5/6 ging het weer. De scherpe randjes waren van de buikpijn af waardoor ik mij weer fijner voelde. De moeheid was er natuurlijk nog wel steeds…

De eerste week van het wachten ging voorbij. Het mooie van tijd is dat het gelukkig snel voorbij gaat. Ook als je denkt dat het niet zo is. Nog één week te gaan. Omdat de gynaecoloog had gezegd dat de kans niet zo groot zou zijn dat het zou lukken om zwanger te raken deze ronde, was de hoop ook niet zo groot geworden. Ondertussen kwamen er wel gedachten opzetten als: jemig, wat nu als het zaad de volgende ronde ook niet goed is? Maar die gedachten moesten we gewoon maar parkeren en eerst deze ronde afwachten.

De tweede week kwam ook op zijn end en op dag 13 begonnen weer de eerste tekenen van een ongesteldheid. Balen!!!!!!!!! De hoop was niet groot, maar toch de teleurstelling wel weer. Felix en ik hebben allebei het even met een traan moeten verwerken. Felix vond het deze ronde extra moeilijk, omdat hij niet zo’n goed potje had ingeleverd. Hij was boos op zichzelf. Misschien wel begrijpelijk…

Toen was het wachten tot de ongesteldheid zich echt door ging zetten. Dat heeft maar liefst 5 dagen geduurd! Deze dagen waren nog veel erger dan de twee wachtweken. De hoop groeide toch weer met de dag, terwijl je in je achterhoofd wel weet dat het gewoon zo werkt bij mij en dat we echt niet zwanger zijn. Maar toch, na 5 dagen was ik dan weer echt ongesteld. Eigenlijk wel een beetje opgelucht. Duidelijkheid is veel fijner dan het half half gedoe. Het fijne is ook dat ik mij dan even een paar dagen niet vermoeid en blegh voel en dat we weer mogen beginnen aan een nieuwe ronde. Dat heb ik namelijk net (18-02-2016, de dag dat ik dit bericht schrijf) gehoord van de fertiliteitsverpleegkundige. Weer volle vaart vooruit!

Liefs,

Maaike