8 jaar geleden
Blog 15: We kregen steeds meer hoop..!
wat als mijn zoontje niet leefde bij de geboorte? Hoe zou ik dat in mijn eentje moeten aanhoren???
De dagen gingen voorbij en ik merkte dat ik me steeds eenzamer begon te voelen.. vanwege de grote afstand en de beperkte bezoektijden kwam het wel eens voor dat ik mijn man een dag niet zag. Die dagen waren vreselijk! De avond voor hij afscheid nam raakte ik al in paniek hoe ik mijn volgende dag in zou vullen in mijn eentje.. series begonnen langzamerhand ook mijn strot uit te komen en voelde me doodongelukkig.. Ik heb in die periode wel eens momenten gehad dat ik mijzelf echt weer even moed moest laten inspreken en dat het allemaal voor ons zoontje was.. Ik heb me daar heel schuldig over gevoeld achteraf.. Ik klap nu weer stil als ik daaraan denk.. Gelukkig heeft mijn man mij er heel goed doorheen gesleurd en werd ik er met een CTG weer goed aan herinnerd.. dat kleine stuiterende ventje wilde zo graag! L Ik durf de gevoelens niet zo uit te spreken over hoe ik me soms heb gevoeld, maar enkel iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt zal begrijpen wat ik bedoel.. Misschien waren het de hormonen die mij zo eenzaam lieten voelen, misschien werd ik onbewust beïnvloed door alles wat er al die tijd tegen mij is gezegd over dat hij het toch niet zou redden.. Ik zou het niet weten.. Toch besef ik me nu pas dat die momenten uiteindelijk ook cruciaal zijn geweest, want hoe eenzaam ik me ook heb gevoeld en het op sommige momenten echt niet meer zag zitten, ik ben gebleven. Ik ben gebleven voor mijn zoontje, want ik wilde hem ZO GRAAG!
Ik kreeg eindelijk weer een echo om te kijken of hij weer ietsjes was gegroeid.. De laatste meting was de maandag dat ik werd opgenomen en hij werd geschat op 440 gram.. Deze echo was de vrijdag van diezelfde week en ik was dus op dat moment 26 weken en 4 dagen zwanger en de uitslag was VERBLUFFEND…!
Anoniem
je hoeft je echt niet schuldig te voelen over wat je ook maar gdacht hebt op die momenten. Je hebt lange tijd toch in een soort van isolement gezeten en zeker als je zwanger bent doet dat rare dingen met je gedachtes. Je hebt ook zoveel tijd om na te denken. Het belangrijkste is dat je niet hebt opgegeven! Dat is wat uiteindelijk telt! Met spanning kijk ik weer uit naar je volgende blog!