8 jaar geleden
Blog 14: Mijn liefste wens, een tweede kindje
Al heel jong wist ik het zeker: ik wil moeder worden! Maar dat zou nog niet zo gemakkelijk gaan.. Of toch wel?
Ongeveer 13 jaar oud was ik toen ik voor het eerst ongesteld werd. Maar bij deze ene keer is het lange tijd gebleven. Toen ik op mijn 16e aan de pil ging, zorgde dit wel voor een bloeding. Maar dit was niet mijn eigen cyclus. Iedere keer als ik op proef stopte met de pil, bleef een ongesteldheid uit (ook na 1 jaar geen pil te slikken).
Rond mijn 21e verjaardag was ik nog steeds niet ongesteld. Iets waar ik me al jaren heel veel zorgen om maakte, maar waar ik niet over naar de huisarts durfde te gaan. Ik was doodsbang voor de onderzoeken die ik zou moeten ondergaan, maar nog meer voor de eventuele uitslag.. Met mijn 21e verjaardag in het zicht, besloot ik toch dat het er maar van moest komen.
Mijn huisarts verwees me meteen door naar het ziekenhuis. Bloedonderzoeken en een inwendige echo zouden volgen. Maar omdat ik nog maagd was (tja, ik was een laatbloeier), was een inwendige echo eigenlijk geen optie. De echoscopiste zei letterlijk: 'je eerste keer moet zijn met iemand van wie je houdt, niet hier met een apparaat..' Dus ze zette niet door. Iets waar ik haar tot op de dag van vandaag nog steeds enorm dankbaar voor ben!
Maar dit zorgde er dus wel voor dat de diagnose op een andere manier moest worden gesteld. Na bloedonderzoeken en een 'gewone' echo kreeg ik van de gynaecoloog de diagnose PCOS (PolyCysteus-OvariumSyndroom). Ik zou NOOIT uit mezelf zwanger raken, hiervoor zou ik een hormoonbehandeling moeten ondergaan. Maar een kind zou zeker in mijn toekomst liggen.
Geschrokken, maar ergens toch ook wel weer opgelucht, verliet ik het ziekenhuis. Ik mankeerde iets, maar er was wel degelijk wat aan te doen. Die gedachte gaf me rust.. Ik hield me eraan vast!
De jaren gingen voorbij. Ineens ontwikkelde ik wel een eigen cyclus, maar ik hield er altijd rekening mee dat dit niet veel betekende.
In 2011 leerde ik mijn man kennen en was voor het eerst écht gelukkig. Zo gelukkig dat ik voor de zoveelste keer met een dieetpoging startte, die dit keer ook echt succes had. Ik ben altijd heel zwaar geweest en heb meerdere dieetpogingen gedaan om dit gewicht kwijt te raken. Niets hielp, maar nu viel ik in 1 jaar tijd op eigen houtje 13 kilo af. Ik was nog steeds niet slank, maar ik voelde me geweldig!
Een aantal maanden voor mijn 27e verjaardag besloten mijn man en ik voor een kindje te willen gaan. We zouden het eerst een tweetal maanden zelf proberen, maar omdat het ziekenhuis destijds al had aangegeven dat dit niet zou werken, maakte ik ook meteen een afspraak bij de gynaecoloog. Op mijn mans' verjaardag (16 april) hadden wij een afspraak staan in het ziekenhuis.
Dolgelukkig en vol ongeloof mocht ik een paar weken voor deze afspraak het ziekenhuis afbellen: wij waren zwanger! Het was letterlijk in 1x raak.. Dit kindje was echt een wonder. Al mijn harde werk werd beloond. In december van dat jaar werd onze zoon geboren.
Nu zijn we inmiddels zo'n 23 maanden verder. We zijn in de tussentijd getrouwd en we willen nu dolgraag een tweede kindje. Helaas ben ik mijn zwangerschapsgewicht nooit kwijtgeraakt en weeg ik dus weer net zo zwaar als vroeger (in de 3 cijfers). Inmiddels zijn we zo'n 3 maanden aan het proberen een kindje te krijgen. Helaas is dit tot op heden nog niet gelukt.
Ik ben bang. Bang dat een tweede kindje niet voor ons is weggelegd. Dat onze zoon echt een wonder is en dat hij enig kind zal blijven. Bang dat dit echt aan mijn huidige gewicht ligt. Bang dat het ziekenhuis me nu weg zal sturen als ik alsnog voor een hormoonbehandeling kom (het is de eerste keer immers ook gelukt, ga het maar een jaar proberen).
Sinds mijn bevalling heb ik meerdere diëten geprobeerd. Helaas lijkt niets te werken, ook het dieet dat ik deed voor mijn zwangerschap werkt nu niet meer. Ik heb me nu dus opgegeven voor mijn laatste dieetpoging met het DCN programma. Een vriendin van mij heeft dit dieet ook gedaan en was er zo tevreden over dat zij nu ook coach is. Zij zal nu MIJN coach worden. In mijn achterhoofd blijf ik sceptisch, waarom zou dit dieet wel werken? Maar ik ga er voor de volle 100% voor.. Mijn allerliefste wens is een tweede kindje.. Een broertje of zusje voor onze zoon om ons gezin echt 'compleet' te maken.
Mocht een tweede kindje écht niet voor ons zijn weggelegd, dan wil ik er zeker van zijn dat IK er alles aan gedaan heb om onze droom waar te maken. En uiteraard blijft onze zoon mijn wonderbaby en zal ik altijd ontzettend trots op en blij met hem zijn.. Dat neemt niemand mij ooit nog af! Hij zal altijd weten hoe erg hij gewenst is en hoe zielsveel er van hem gehouden wordt..
SwoosyQ
Dat is zeker toevallig Lindsy83.. Uiteraard hoop ik voor jullie dat het (ook) lukt! Wees maar niet bang: ik geniet enorm van mijn gezin! En dat ga ik ook lekker blijven doen.. ;)
Lindsy83
GRappig, ik heb vandaag ook net een blog geplaatst over onze tweede kinderwens die nog niet in vervulling heeft mogen gaan. Hoewel ik niet met medische oorzaken zit, waardoor het bij ons niet zou lukken, heb ik wel degelijk het besef dat het ook voor ons geen garantie is dat wij wel een tweede mogen krijgen. Geniet van het gezin dat je hebt en ondertussen hoop ik voor zowel jou als voor mijzelf dat het ons wel gaat lukken ;)