Blog #11, Oudjaarsavond, Ovitrelle en de inseminatie...

December 2015/januari 2016 – Op Oudsjaarsdag Ovitrelle spuiten. Maar zelf durf ik dat niet…

Toen ik van de gynaecoloog hoorde dat ik de Ovitrelle moest spuiten, met een naald dus hè, dacht ik dat ik dat echt niet zelf ging doen. Prikken krijgen vind ik niet erg, maar zelf een prik zetten, nee dank je. Felix was er ook niet van gecharmeerd om dat bij mij te doen, maar mijn allerliefste vader wilde dat gelukkig wel. Eigenlijk zou de Oudjaarsvisite pas rond 20.30 uur komen, maar de prikbrigade moesten we dus even vragen eerder te komen. Geen probleem! In mijn feestkleren lag ik dus op bed en zette mijn vader de prik in mijn buik, precies om 20.00 uur. We zijn wel stipt natuurlijk :). Het was een fluitje van een cent en al snel voelde ik de vloeistof zich verspreiden in mijn buik.

1 januari ging voorbij met familiebezoek en toen was het de dag van de inseminatie, zaterdag 2 januari. Halverwege de ochtend moesten we bij het laboratorium van het ziekenhuis zijn om het potje van Felix in te leveren. Daar ging natuurlijk weer een hoop geplan aan vooraf om op tijd in de auto te zitten om op tijd in het ziekenhuis te zijn. Maar gelukt! Vervolgens is het 1,5 uur wachten op de inseminatie. Ze gaan het zaad eerst opwerken, slechte eruit en zorgen voor zoveel mogelijk rechtuitzwemmers. Inmiddels was ik al best op van de zenuwen en gingen we het ziekenhuis uit om in de koffiecorner van de Hema even wat te drinken. Voor alle andere mensen die daar ontbeten een gewone zaterdagochtend, maar zag dan niemand dat het voor ons een heel bijzondere was?

Na de thee en koffie gingen we weer terug naar het ziekenhuis om daar verder te wachten. Op de poli was het rustig, geen kip te bekennen. De dienstdoende gynaecoloog deed de inseminatie en vervolgens moet je dan nog een kwartier in de stoel blijven liggen, zodat de rechtuitzwemmers de tijd hebben om een kant op te zwemmen in plaats van met de zwaartekracht weer te vertrekken. En dan is het twee weken wachten op een eventuele ongesteldheid, maar hopelijk niet natuurlijk.

Liefs,

Maaike