Blij, heel blij en dan... die teleurstelling.

Hai allemaal, dit is nu mijn allereerste blog ooit. Gek eigenlijk wel aangezien ik altijd de neiging heb gehad om zorgen van mij af te schrijven. Hier dan ons verhaal.

In 2012 zijn mijn vriend en ik supertrotse ouder mogen worden van een heerlijke eigenwijze lieve dochter. Na een tijdje proberen (bijna een jaar) werden wij opnieuw zwanger (Ik zeg ''wij'' omdat ik vind dat ik niet in mijn uppie de zwangerschap doormaak.). Die positieve test zorgde voor een heerlijk zweefgevoel. Er groeide opnieuw een leventje in mij, iets wat wij samen uit pure liefde hebben gecreëerd. Wat was het leuk om vooruit te denken, een broertje of zusje voor onze kleine meid. Een mooier cadeau konden wij haar niet geven dachten wij zo.

Eigenlijk ging alles wel goed, het was nog heel pril allemaal. Na wat rekenwerk zou ik op dat moment ongeveer 6 weekjes zwanger geweest moeten zijn. Ik heb de verloskundige gebeld en 2 weekjes later zouden wij dan onze kleine spruit in de maak te zien krijgen. Super! :) O o wat duurde het lang voor ons gevoel,we wilden het allemaal weer zo graag doormaken en beleven.

De nacht voordat wij naar de verloskundige zouden gaan kreeg ik wat bloedverlies. Ik als lichtelijk google-verslaafde zocht natuurlijk gelijk op wat het allemaal kon zijn. Ik kon er helemaal niks mee, het was van ''miskraam'' tot ''er is helemaal niks aan de hand'' maar ik voelde eigenlijk al dat het niet goed zat. Toch de goede hoop bewaren en de volgende ochtend vol zenuwen naar de verloskundige.

Daar werd onze angst bevestigd.. ik zou 8 weken zijn maar het kindje was al gestopt met groeien met 6 weken,zo niet eerder.Wat een ontzettende domper. De tranen waren er in de auto terug naar huis. En eenmaal thuis aangekomen begonnen de buikkrampen, de steken en onzekerheid. Na dit enkele uren gevoeld te hebben was het 's avonds zo ver, het vruchtzakje verloor ik. Zo bizar om te zien en te voelen en te verwerken.

Wij hadden al verschillende mensen om ons heen van de zwangerschap verteld, en deze hebben wij ook moeten vertellen dat het helaas niet is gegaan zoals wij hadden gehoopt. Meerder keren hebben wij de vraag gekregen; '' Hebben jullie geen spijt dat jullie het zo snel hebben verteld?'' ons antwoord? ''Nee.." Als wij niks hadden verteld hadden mensen ook aan ons gemerkt dat er iets was. En dan moeten we het alsnog uitleggen.

Gekker was eigenlijk nog het gevoel dat wij het best heel snel een plekje hebben kunnen geven. Mijn vriend en ik hebben heel sterk het gevoel dat dit kindje niet gezond was, en dat het helaas niet zo moest zijn. De natuur is dan heel hard,maar lost het op deze manier op. Toch ben ik ook dankbaar dat mijn lichaam gedaan heeft wat het moest doen, het is al rot om het mee te maken maar als ik hoor dat sommige vrouwen nog 2 weken met krampen en bloedverlies rondlopen voordat er iets gebeurd..phoe dat lijkt mij nog heftiger allemaal. De vragen die nu voorbij komen; moet ik mij schuldig voelen dat wij zo snel verder gaan? Of is het juist goed dat wij doorgaan.. heel aparte dubbele gevoelens.

Uiteindelijk ben ik blij dat wij er samen op deze manier instaan en dat wij niet compleet langs elkaar heen lopen.

Tegen een ieder die dit mee maakt of heeft meegemaakt, sterkte maar verlies jezelf niet in het verdriet om hetgeen wat zo mooi had kunnen zijn.

En voor iedereen die dit helemaal heeft gelezen, dankjewel. Mij helpt het in ieder geval weer een stapje verder.