Bij de verloskundige

De lange weken wachten zijn voorbij, met klotsende oksels lopen we naar binnen. Daar gaan we dan, zou het hartje kloppen? Of gooit die medicatie nog roet in het eten? Eerst nog een lang intake gesprek voordat we gaan kijken, ik klap zowat uit elkaar van spanning! Met de gewone echo op mijn buik ziet ze niets, oh nee he denk ik, maar ze stelt me al snel gerust dat dat heel goed kan zo vroeg in een zwangerschap. Dus ze gaat een inwendige echo maken en daar zie ik een kloppend grijs vlekje. Wat een opluchting je doet het!! Tranen springen in mijn ogen, al de spanning komt eruit. Wat ben ik gelukkig, eindelijk kan ik blij zijn. 

IK BEN ZWANGER!!! Ik kan het bijna niet geloven... Het weekend na de echo gaan we naar familie in Zeeland, weekend vol met verjaardagen en familiebezoekjes. We willen het nog even voor ons houden en wachten tot de 12 weken voordat we het vertellen. Lastig aangezien ik het liefst van de daken wil schreeuwen. Mooi moment om in de auto namen te bedenken, meisjesnaam zijn we eigenlijk al over uit maar een jongen wil nog niet echt lukken. Ook alvast smoesjes bedenken waarom ik geen wijntjes meer wil. We gooien het toch maar gewoon er op dat ik ziek ben geweest en nog steeds niet zo lekker (niet geheel gelogen). Onze familie weet niet dat we al bijna een jaar bezig zijn geweest met zwanger worden en ik denk eigenlijk dat ze ook nog niet denken dat we bezig zijn ondanks dat we al ruim 10 jaar samen zijn. 

Dat ik echt zwanger ben is me nu helemaal duidelijk. Ik ben misselijk en niet zo'n klein beetje ook. Ik spuug de hele dag: ochtend, middag, avond en nacht. Jongens wat voel ik me beroerd... werken gaat niet, het lukt me amper om te douchen. Mijn lief had nog een verrassing voor me geregeld (voordat hij wist dat ik zwanger was) 2 dagen Disneyland Parijs. We zijn gegaan en gelukkig had ik 1 goede dag waar we echt leuke dingen konden doen maar dag 2 was niet meer zo succes. En ja ik heb alle trucjes uit de kast gehaald, gemberthee, stukjes gember, vitamine B6, crackers op m'n nachtkastje. You name it, alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes geprobeerd. Ik probeerde het maar te accepteren en met 9 weken zwanger tegen mijn baas verteld wat de reden was van mijn ziekmelding. Gelukkig was hij heel relax en moet ik maar kijken wat mogelijk is voor mij. Ik telde af na de 12 weken want volgens de boekjes zou dan alles beter gaan. Nou de magische 12 weken grens bereikt, ons blije nieuws met de rest van de wereld gedeeld, iedereen blij verrast! Voor mijn ouders is het hun eerste kleinkind dus dat was wel erg bijzonder om te vertellen. In onze vriendengroep zijn we ook 1 van de eerste dus spannend allemaal! Maar helaas voor mij was de misselijkheid nog niet over, de wc pot was nog steeds mijn grote vriend. Ik heb echt gedacht, waarom wou ik dit? Nog nooit had ik me zo ellendig gevoeld, ik vond al het eten ook vies, dus moest mezelf dwingen te blijven eten. Gaat dit ooit over??