Bezoekje UMCG

Wat is dat gebouw toch ontzettend groot! Je zou er voor een kleine snelle boodschap even binnen kunnen springen omdat ze zelfs een winkelstraat hebben. Maar dat is natuurlijk niet waarvoor we nu komen. Gelukkig hebben we een route en plattegrond gekregen via de post zodat we rechtstreeks naar de afdeling toe kunnen waar we worden verwacht. Via een lange rode lijn komen we op de afdeling Prenatale Diagnostiek. Waar je het idee krijgt dat je je in een klein ziekenhuis bevindt. Vandaag gaat het gebeuren, de grote 20 weken echo waarbij de kindjes binnenstebuiten worden gekeerd.

Na een half uur wachten in de "comfortabele" wachtruimte met koffie worden we geroepen voor het onderzoek. Veel langer had ik ook niet volgehouden omdat mijn lichaam het niet toelaat om lang te zitten, dus ben ik erg blij als ik mag gaan liggen. De kleintjes slapen nog lief en de Gynaecoloog heeft zo alle rust om te beginnen met het eerste kindje. Als we bij het hoofdje aankomen zien we dat er een handje richting het mondje gaat maar ook weer een stukje terug. Zonder dat ik het door heb zeg ik hardop dat het duimpje er best in mag. En hop daar ging het, al duimend werd het onderzoek verricht. Maar na een half uur werden ze wakker en ze was nog niet eens klaar met de eerste. Voetjes raakten verstrengeld en het werd een soort puzzel om te zien welk beentje nou bij welke foetus hoorde.

Inmiddels waren ze druk aan het bewegen en moest de andere foetus nog van top tot teen bekeken worden. Maar dit ging ondanks vele bewegingen en uit puzzelen sneller dan bij de eerste. Bij de eerste werd alles uitgelegd wat er werd gedaan en opgemeten en bij de tweede ging het vanzelf. Het is maar goed dat de kleintjes goed worden beschermd door hun eigen vruchtzak anders waren ze volgens mij al bont en blauw door elkaar.

Na een dikke 1,5 uur was het onderzoek klaar en kregen we te horen dat alles tot nu toe heel goed gaat en er goed uitziet, ook de placenta. Ze zijn net zo groot als een eenling en erg bewegelijk, ze schelen net 5 gram van elkaar. Hopelijk houden de kleintjes en mijn lichaam dit zo vol en kunnen we het tot het einde bij een kleiner ziekenhuis houden.