Bevallingsverhaal Lynn

Iets wat ik altijd geroepen heb om niet te gaan delen. Maar uiteindelijk staat hij dus nu wel online! Ik lees zelf veel bevallingsverhalen en aangezien ik dingen van mij afschrijf leek het me toch wel fijn om mijn bevallingsverhaal met jullie te delen. Iets met verwerken en loslaten.. Lees je mee?

23 januari 2019 – 37 weken en 6 dagen zwanger.

Ik mag mij om 14.00 uur melden op de verloskamers omdat mijn bevalling word ingeleid. Lynn loopt nog steeds enorm voor op de groei en daarom leek het ons én de gynaecoloog beter om haar eerder te halen. Als eenmaal het ballonnetje geplaatst is, begint de pijn al op te komen. Het lijkt erop dat mijn lichaam al reageert op de ballon en dat de weeën zijn begonnen. Danny en ik kregen een twee persoons kamer omdat wij sowieso de nacht daar moesten vanwege het plaatsen van de ballon. Ongeveer 3 uren hebben de wee achtige klachten aangehouden en daarna zijn ze opeens weg. Kwam goed uit, want ik wilde nog een goede nacht maken. Ik kreeg een slaaptablet en paracetamol en daarna mochten wij gaan slapen. Best gek om samen met Danny een nachtje door te brengen in het ziekenhuis. Kan ook weer doorgestreept worden op de bucketlist!

De nacht verloopt iets anders dan gepland. Door de slaapmedicatie begin ik wat te hallucineren en zie ik de meest gekke dingen. Ondertussen heb ik hele verhalen tegen Danny – die eindelijk lag te slapen – en hou hem ook gezellig wakker. Uiteindelijk gaat onze wekker om 06.00 uur omdat wij om 06.30 uur gewassen en wel klaar moesten staan voor de ‘grote’ dag.

24 januari 2019 – 38 weken zwanger.

Om 06.30 uur worden wij van de kamer gehaald en naar de verloskamers gebracht. Het CTG apparaat werd aangesloten en ik kreeg alvast een infuus in mijn hand. Nadat dit is gebeurd kwam de verloskundige om mijn vliezen te breken. Op de echo was steeds al te zien dat ik veel vruchtwater had en dit was geen inschattingsfoutje. Het vruchtwater bleef maar stromen – ongeveer 3 liter volgens de verpleegkundige – en ineens had ik geen dikke buik meer. Dat was echt bizar om te zien – maar goed ook dat dit in het ziekenhuis gebeurde, thuis hadden we dit niet kunnen opvangen -. De weeën kwamen daarna vanzelf op gang, dus ik hoefde in eerste instantie nog geen opwekkers gelukkig! Het ging voor mijn gevoel er gelijk heftig aan toe en daarom mocht ik ook vrij snel een ruggenprik. Deze werd in een keer goed geprikt en ik voelde gelijk verlichting. Ik heb nog heel dapper geroepen ‘’als dit de hele bevalling zo voelt, dan is dit prima te doen’’. Inmiddels zat ik op 3 cm ontsluiting, dus ik had nog een hele weg te gaan.

Na een uur begonnen de weeën heftiger te worden en voelde ik de ruggenprik niet meer. De ruggenprik werd 3x opgehoogd maar ook dit gaf geen verlichting van de pijn. De verloskundige besloot maar weer te gaan voelen om te kijken op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ik ben in 1,5 uur tijd van 3 cm naar 9 cm ontsluiting geschoten en door deze snelheid kon de ruggenprik zijn werk niet meer doen. De verdoving werd uitgezet om de persweeën te laten komen. Na 2,5 uur wachten, kwamen deze niet. De verloskundige gaf aan dat ik het op eigen houtje moest gaan doen.

Op eigen houtje.. Hoe dan? Het persen leek mij het beste moment van de bevalling omdat je lichaam je dan enorm gaat ‘helpen’ door middel van de persweeën. Elke wee moest ik benutten en proberen haar eruit te persen. Ik had geen idee wat ik aan het doen was en op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik riep dat ik naar huis wilde en dat ik er klaar mee was – fijn om naar huis te willen met 10 cm ontsluiting – maar de verloskundige, verpleegkundige én Danny bleven mij motiveren om door te gaan. Na 1,5 uur proberen te ‘persen’ lukte het mij nog steeds niet en kwam de gynaecoloog een handje helpen. Door middel van de vacuümpomp is na een bevalling van 9 uur en 14 minuten onze Lynn geboren. Het meest gekke vond ik dat ik zo kapot was tijdens de bevalling en toen Lynn eenmaal geboren was, was ik zo fit als wat. Bizar wat het vrouwenlichaam met je doet in zo’n situatie!

Ik heb mijn bevalling als een redelijk heftig iets ervaren. De eerste dagen vond ik het moeilijk om er aan terug te denken en heb ik geroepen dat ik het nooit weer wilde doen. Iets wat elke vrouw vrij snel zegt geloof ik. Maar doordat ik er veel over praat en het nu van me af geschreven heb, begin ik het steeds meer te verwerken. Het is cliché maar je krijgt er zo-veel voor terug. De geboorte van Lynn is één van de mooiste dagen uit mijn leven.

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Esmée