Bevallen tijdens allereerste lockdown in België

Wat een mooie zwangerschap had moeten zijn draaide anders uit deze keer.

Na mn zwangerschap van Illie wist ik het zeker. Zwanger zijn is NIET fijn. En bij een bevalling kan er vanalles mis gaan. Maar wauw wat krijg je er zalig veel voor terug. Een klein, prachtig wezentje die je hart telke male vult met liefde.

Dit alles kunnen delen met mensen die je liefhebt is nog fijner. Soms heb je eens een moeilijke dag, en dan weet je wie er allemaal naast je staat.

Toen we de beslissing gemaakt hadden om voor een tweede wondertje te gaan had ik me al moed ingesproken. 'Het is niet fijn, maar denk aan wat je ervoor terug krijgt.'

Opnieuw was ik de eerste weken kotsmisselijk. Tot er plots een nieuw wondermiddeltje op de markt kwam die ervoor zorgde dat ik minder misselijk was. Met andere woorden, ik kon weer wat reserven opbouwen en ik voelde mij een stuk fitter. Toen merkte ik ook dat ik eigenlijk meer kon genieten van mn zwangerschap.

Ik ging er dus van uit dat mn bevalling ook een stuk vlotter zou verlopen. En we daarna eventjes met zijn vier konden genieten vooraleer we Illie haar zus aan de familie introduceerden. Ik zag ons al zitten op het ziekenhuisbed, Illie met grote fonkelende ogen haar zusje op haar schoot.

Echter kwam het coronavirus hier roet in het eten strooien.

Er werd beslist dat er in het ziekenhuis geen broertjes of zusjes meer binnen mogen. Dat je je familieleden eventjes niet mag zien.

BAM, een slag in het gezicht. Hoezo niet? Zal ik in mn laatste weken niet eens eventjes bij mijn oma over de vloer kunnen walsen? Zal ik in mn laatste weken niet nog eens kunnen gaan winkelen met mn mama en zus. Zal ik...

Neen.

Ik begrijp uiteraard waarom de maatregelen getroffen zijn. Maar de hormonen van een zwangere vrouw zijn soms moeilijk in te perken en of te begrijpen.

En dus was ook ik angstig voor wat er komen zou. (en dat is best oké)

Nooit had ik kunnen denken dat ik graag gehad zou hebben, dat de baby zo lang mogelijk bleef zitten. 2 mei uitgerekend, maatregelen verlengd tot 3 mei.. Er was nog een kansje.

Ik weet uiteraard dat er ergere dingen zijn in het leven en blabla. Maar zwanger ben je ook niet iedere dag, maand, jaar. Een bevalling kan je niet uitstellen. Je hebt hierbij niks zelf in de hand.

Uiteindelijk ben ik op 6 mei bevallen.. Waren de maatregelen verlengt en kon zus niet op bezoek komen. Ik heb gehuild.. Ze snapten er niets van op materniteit. Ik had een wolk van een baby, eentje die onmiddelijk 5u na elkaar sliep. 

Maar ik huilde niet om Suze.. Ik huilde omdat ik mijn gezin niet bij me had. Ik huilde omdat mijn andere dochter niet kon begrijpen waarom mama niet naar huis kwam. Ik heb gehuild. En hard. En ook dat was oke. 

Dus aan alle mama's, toekomstige mama's. We're all in this together.

Éen ding is zeker. We hebben een verhaal klaar. Later zal kunnen wij zeggen: 'lieve schat, jij bent geboren in het corona tijdperk.' 🧡