Het beschermen van het (nog) ongeboren kind

Er lag sneeuw, veel sneeuw. Het vroor elke dag en elke nacht. Ik houd van de winter. Ik wil sneeuwballengevechten, ik wil schaatsen, ik wil sneeuwpoppen bouwen met mijn lieve nichtjes en neefjes. Maar ik mocht niet. Ik ben 37 weken zwanger en het is niet verstandig. Voordat je het weet lig je ondersteboven op de grond, terwijl ik iemand moet beschermen. Of misschien schaatst er wel iemand tegen je aan en gaan jullie samen onderuit.

Ik mocht van mijn moeder alleen met stevig schoeisel naar afspraken waar ik niet meer onderuit kon, maar verder mocht ik geen voet buiten zetten. Ik mocht ook echt alleen maar lopen. Autorijden of fietsen was er al helemaal niet bij, veel te gevaarlijk. De weg was glad, de zon scheen. Zonder zonnebril zag je geen fluit. Hoe ik dat weet? Ik ben stiekem toch een keer in de auto gestapt, ik heb geen zin om het hele eind te lopen en ik was toch alleen thuis. Niemand die het zou weten en ik kom toch wel weer heelhuids thuis.

Al dat overbezorgde gedoe, ik werd er op een gegeven moment een beetje moe van. Maar ik geloof wel dat het twee kanten heeft. Ik moet aan de ene kant nog wennen aan de enorme verantwoordelijkheid die ik met me meedraag. Ik draag zorg voor een nieuw leventje, voor een kind. Ik moet nu niet alleen denken aan mijn eigen veiligheid, maar ook aan de veiligheid van iemand anders. Iemand van wie ik zielsveel houd, iemand die de belangrijkste persoon voor mij op aarde is. Ook al is het nog niet eens geboren. Daar moet ik aan wennen.

Ik ben nog gewend te doen en laten wat ik wil. Dat gaat niet meer en dat is even overschakelen. En dat zal natuurlijk alleen maar meer worden. Ik kan het me niet meer veroorloven om risico te lopen, er is iemand afhankelijk van mij. Straks nog meer dan nu. Eng is dat. Aan de andere kant word ik zelf waarschijnlijk later ook precies zoals mijn moeder nu is.

Mijn moeder voelt hetzelfde voor mij als ik voor mijn kind voel, dat vergeet ik soms. Zo belangrijk als mijn kind is voor mij, zo belangrijk ben ik voor mijn moeder. En dat zorgt wel voor een stukje begrip. Ik word waarschijnlijk ook zo'n beschermende moeder, ik denk dat iedere moeder dat in meer of mindere mate wel is. Dat hoort bij moeder zijn. Het is dus even wennen, maar ik kom er wel. Het besef is er in ieder geval al.