Snap
  • Zwanger
  • zwanger
  • Momlife
  • bekken
  • mommytobe
  • Zwangerschapskwaaltjes

Bekkenpijn, pfff...

Weer zo'n zwangere vrouw die zeurt over bekkenpijn. Nu weten we het wel...

Eerlijk gezegd is dit een beetje hoe ik daarover dacht. Tijdens de eerste zwangerschap heb ik daar totaal geen last van gehad, maar de verhalen vlogen je om de oren. Achter elkaar zaten vrouwen thuis i.v.m. bekkeninstabiliteit.

Natuurlijk zeg je dan continue, uit beleefdheid, joh meid wat rot voor je. Maar misschien dacht ik ergens wel een beetje ‘kom op zeg’…

Maar, nu aan het einde van mijn tweede zwangerschap, schaam ik me voor die gedachten. Want ja, ik heb nu bekkenpijn en ja, het is eigenlijk best wel kut. Tot een week of 27 heb ik geroepen wat een ideale zwangerschap ik had, echt een uit een boekje. De dagen dat ik misselijk ben geweest zijn op één hand te tellen, de vermoeidheid was zeker aanwezig maar goed te doen en, in tegenstelling tot de vorige zwangerschap, had ik ook helemaal geen last van kleine en irritante kwaaltjes zoals blaasontstekingen en bloedneuzen.

En toch kreeg ik opeens pijntjes. Ik kon het niet zo goed plaatsen. Het oude wijven gehalte werd steeds hoger, vooral op het werk. Als ik opstond van mijn bureaustoel liep ik steeds minder makkelijk weg. De ene dag had ik last van mijn buik, de andere van mijn rug. Toch grote vriend Google maar eens inschakelen. Jahoor, ik kwam al heel snel bij die bekken uit. Ik kon me helemaal vinden in alle omschrijvingen en symptomen en had mezelf dus al snel de diagnose bekkenpijn gegeven.

Nog steeds vond ik dat ik geen recht had om te klagen.

De pijntjes werden in de loop van de tijd wel wat erger en ze drukten steeds meer een stempel op het dagelijks leven. Elk klein dingetje werd opeens een hele opgave. De vaatwasser uitruimen, even winkelen, in-en uit de auto stappen, ’s ochtends uit bed komen, Vajèn tillen, lekker lang in de keuken staan.

Inmiddels kom ik elke week bij de fysio. Ik weet niet zo goed of het echt helpt, maar het wordt er ook niet erger door. We blijven dus maar gaan.

Met nog twee weken te gaan, ben ik helaas wel minder gaan werken. Halve dagen nu. En ja, daar baal ik ontzettend van. Het past niet in het plaatje hoe ik alles voor ogen had, maar een hele dag op een bureaustoel is ook niet meer te doen. Daarbij komt dat onze kleine man een dwarsligger is en we dus moeten voorkomen dat mijn vliezen eerder kunnen breken. Daarover later meer.

Voor nu proberen rust te houden (enig idee hoe moeilijk dat is??) en nog steeds niet al te veel klagen.

Nog een week of vijf te gaan, let’s do this!

Liefs,

Esther

@vajensp